Διαμεσολαβητής

Η χθεσινή συνάντηση του Έλληνα Πρωθυπουργού με τον Τούρκο Πρόεδρο επιβεβαίωσε το ομιχλώδες τοπίο στο οποίο εισέρχονται οι ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Όχι ότι ήταν ποτέ αγαστές, αλλά ως φαίνεται ο σουλτάνος κλιμακώνει την ένταση, δημιουργώντας τετελεσμένα κατά παράβαση του Διεθνούς Δικαίου.

Είναι αμφίβολο, αλλά δυστυχώς όχι απίθανο, εάν η Τουρκία θα προχωρήσει σε γεωτρήσεις βάσει της ψευδοσυμφωνίας με τη Λιβύη. Είναι όμως σίγουρο ότι ανοίγει όσο μπορεί τη βεντάλια των διεκδικήσεων εμπλουτίζοντας την ατζέντα της

Απέναντι σε αυτή την προκλητικότητα, η Αθήνα επέλεξε τη γραμμή των ίσων αποστάσεων. Το πώς γίνεται να μιλά κανείς για «καλή θέληση» των δύο πλευρών, όταν η μία παραβιάζει το Διεθνές Δίκαιο και η άλλη το επικαλείται, είναι ένας διπλωματικός συγκερασμός που η κυβέρνηση οφείλει να εξηγήσει.

Όπως άλλωστε και γιατί οι «τουρκικές ενέργειες» στη δήλωση που ακολούθησε τη συνάντηση, δεν χαρακτηρίστηκαν από τον Πρωθυπουργό. «Προκλητικές» ή έστω «παραβατικές». Όπως ουδεμία μνεία έγινε για την ανυπόστατη συμφωνία Τουρκίας – Λιβύης ή την πρόκληση με αναγγελία γεωτρήσεων νότια της Κρήτης λίγο πριν ξεκινήσει η συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν.

Η κρίση στην ευρύτερη ανατολική Μεσόγειο εντείνεται και η στάση της διεθνούς κοινότητας απέναντι στην Τουρκία αποτελεί αστάθμητο παράγοντα, δεδομένης της αλλοπρόσαλλης πολιτικής Τραμπ.

Με αυτά τα δεδομένα, η κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός απέναντι στον Τούρκο Πρόεδρο οφείλουν να μην εμφανίζονται ως διαμεσολαβητές με «ίσες αποστάσεις», αλλά να πάρουν ξεκάθαρη θέση στο υπ’ αριθμόν ένα εθνικό θέμα της χώρας.