Αποκλειστικό - Η «Δεύτερη Ευκαιρία» του Στέφανου Κασσελάκη: Αποσπάσματα από το βιβλίο του

Για τη ζωή στις ΗΠΑ, την Goldman, τη ναυτιλία, τον αρραβώνα με μια κοπέλα από την Αϊόβα, την κοκαΐνη, τον Τάιλερ. Τι αποκαλύπτει για Μητσοτάκη, Τσίπρα και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.

Σημαντικά αποσπάσματα από το βιβλίο του Στέφανου Κασσελάκη, «Δεύτερη ευκαιρία», που θα κυκλοφορήσει τις επόμενες ημέρες σε μια ιδιαίτερα φροντισμένη έκδοση από τις εκδόσεις «Πεδίο», εξασφάλισε

και δημοσιεύει το iEidiseis.gr.

Μάλιστα, νονά του βιβλίου είναι η Όλγα Γεροβασίλη, η οποία έδωσε τον τίτλο, καθώς είχε δηλώσει ότι ο Στ. Κασσελάκης δεν θα έχει μια δεύτερη ευκαιρία.

Το βιβλίο αποτελεί ένα προσωπικό ημερολόγιο για τη ζωή του Στ. Κασσελάκη, την οικογένειά του, τις σπουδές, τα επιχειρηματικά του βήματα και, ιδιαίτερα, τους ταραχώδεις 12 μήνες στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Μιλά για όλους και για όλα με τη γλώσσα της «δικής του» αλήθειας.

Αποτελείται από έξι κεφάλαια, που είναι τα εξής:

1. ΜΕ ΛΕΝΕ ΣΤΕΦΑΝΟ ΚΑΙ ΕΧΩ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ ΚΑΤΙ

Οικογενειακές στιγμές Από την Ελλάδα στη Μασαχουσέτη Φοιτητής Κυνηγώντας το επιχειρηματικό όνειρο Το επόμενο βήμα

2. Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Αλέξης Τσίπρας - Οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ:

Η πρώτη επαφή Προτάσεις χωρίς αντίκρισμα Οι εκλογές του 2023 Ένα «Αμερικανάκι» υποψήφιος για πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Δεν έχω να κρύψω τίποτα Ο δεύτερος γύρος και η Έφη – Η εκλογή

3. «ΑΛΛΑΞΕ ΤΑ ΟΛΑ»

Το αίτημα της βάσης: «Άλλαξέ τα όλα» «Νέα» Αριστερά Σπέτσες Το νομοσχέδιο για τα ομόφυλα ζευγάρια και η κομματική πειθαρχία Πρόεδρος υπό εποπτεία; – Το ερωτηματολόγιο: «Μην κυνηγάτε χίμαιρες!» Ένα επεισοδιακό συνέδριο: Ο Αλέξης, η Όλγα και η πλειοψηφία Συνονθύλευμα υποκρισίας

4.ΝΗΝΕΜΙΑ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗ ΘΥΕΛΛΑ

Στον δρόμο προς τις ευρωεκλογές: Ο λόγος στα μέλη και στους φίλους Ευρωεκλογές 2024: Ταξιδεύοντας στην Ελλάδα #παρεμβάσεις Το σχέδιο επεκτείνεται Πρόεδρος με επαγωγική μέθοδο Αυγή και «Στο Κόκκινο» Οι αλλαγές που δεν έγιναν ποτέ

5.ΛΥΤΡΩΜΕΝΟΣ

Μια προδιαγεγραμμένη μομφή Στον δρόμο προς το έκτακτο συνέδριο: Το δικό μας κίνημα Εκλογή συνέδρων και τα αποτελέσματα που δεν ανακοινώθηκαν Κλειστές πόρτες Το στικάκι της δημοκρατίας Δεν θα σας προδώσω ποτέ

6.ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ

Ο λόγος στη βάση – Νέα αρχή Κίνημα Δημοκρατίας: Η Διακήρυξη Η επόμενη μέρα Οραματίζομαι... «Προδομένος και ντροπιασμένος»

Για πρώτη φορά, ένας πολιτικός μιλάει με τόλμη για την προσωπική του ζωή. Για παράδειγμα, στο 1ο κεφάλαιο, ο Στ. Κασσελάκης περιγράφει πώς τον «βοήθησε» να κάνει τα πρώτα του επιχειρηματικά βήματα η κακοτυχία στην πρώτη προσωπική σχέση που ήταν με μια κοπέλα από την Αϊόβα, που εργαζόταν σε επενδυτική τράπεζα. Όταν ανακάλυψε ότι η σύντροφός του είχε σχέση με άντρα 20 χρόνια μεγαλύτερό τους, ο κόσμος του κατέρρευσε, νιώθοντας «προδωμένος και ντροπιασμένος».

Γράφει χαρακτηριστικά:

«Ζούσα με τη φίλη μου, αλλά είχε και εκείνη μια δουλειά σε μια επενδυτική τράπεζα που απαιτούσε να εργάζεται μέρα και νύχτα. Άρχισα να βγαίνω και, στην πορεία, να κάνω νέους φίλους…».

«…Υπήρξε μια φορά που είχα πάει στη δουλειά ύστερα από ολονύχτιο μεθύσι που περιλάμβανε έναν ομηρικό καβγά με τη φίλη μου γι’ αυτό. Οι δεσμοί σιγά σιγά έσπαγαν...».

«…Η κοπέλα μου κι εγώ είχαμε μόλις αρραβωνιαστεί και σχεδιάζαμε έναν γάμο στην Ελλάδα. Ωστόσο, έπειτα από όλη την ένταση στη σχέση και μετά τα τέσσερα χρόνια συμβίωσης, η μεγάλη απόσταση μεταξύ του Κέιμπριτζ και της Νέας Υόρκης – και δεδομένου ότι εγώ δεν κέρδιζα πλέον οικονομικά, αλλά, αντιθέτως, συσσώρευα φοιτητικό χρέος– επέτρεψε στη φίλη μου να ξανασκεφτεί τις δικές της ανάγκες…».

«…Ανακάλυψα ότι η (πρώην;) φίλη μου είχε αρχίσει να βγαίνει με ένα στέλεχος ιδιωτικών κεφαλαίων σχεδόν 20 χρόνια μεγαλύτερο από εμάς, ενώ ήμουν στο MIT. Είχε πραγματικά μεγιστοποιήσει τις επιλογές της προς τη σταθερότητα. Ήμουν συντετριμμένος και ντροπιασμένος. Έκλαιγα σχεδόν κάθε μέρα, αδυνατώντας να καταλάβω αυτό που μου συνέβαινε τόσο ξαφνικά».

Η χρήση κοκαΐνης

Στη συνέχεια, ο ίδιος ομολογεί ότι η κρίση στην προσωπική του ζωή στη Νέα Υόρκη, τον οδήγησε ακόμη και σε χρήση κοκαΐνης. Γράφει χαρακτηριστικά:

«Ένιωσα καλά: ενώ μπορεί να ήμουν απογοητευμένος επαγγελματικά, τουλάχιστον το ζούσα στη Νέα Υόρκη. Ως μέρος αυτής της κουλτούρας του yuppie going out, άρχισα να κάνω κοκαΐνη με τους –κυρίως νέους– φίλους μου για πρώτη φορά στη ζωή μου (είχα αποφύγει τη χρήση ναρκωτικών σε όλο το κολέγιο)...».

Και μιλώντας για τη σχέση του με την κοπέλα από την Αϊόβα, γράφει: «Η σχέση μας «έπιασε πάτο» όταν εκείνη έφερε ένα τεστ ούρων κοκαΐνης στο σπίτι, το οποίο φυσικά αρνήθηκα να κάνω» και προσθέτει:

Για να είμαι δίκαιος μαζί της, η φίλη μου με αγαπούσε πολύ και πίστευε σε μένα (...). Για να είμαι δίκαιος και με τον εαυτό μου, ωστόσο, ποτέ δεν ανέπτυξα κάτι που να μοιάζει έστω και ελάχιστα με εθισμό. Δόξα τω Θεώ, η κατάχρηση ουσιών δεν τρέχει στα γονίδιά μου. Για πολλούς ανθρώπους είναι ένα τεράστιο ζήτημα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε με ενσυναίσθηση και μια συγκαταβατική, χωρίς αποκλεισμούς προσέγγιση».

Η γνωριμία με τον Τάιλερ

Λίγο μετά, επανήλθε η ισορροπία στη ζωή του όταν συνάντησε τον Τάιλερ Μακμπέθ, τον νυν σύζυγό του, τον Ιούνιο του 2019. Γράφει ο Στ. Κασσελάκης για τη γνωριμία τους:

«Ήμουν πολύ πιο σίγουρος για τον εαυτό μου, έχοντας χτίσει πολλή αντοχή ύστερα από τέσσερα χρόνια ως επιχειρηματίας και έχοντας τελικά κερδίσει αναγνώριση στον κλάδο μου. Γεννημένος και μεγαλωμένος στο Μισισιπή και εκπονώντας το διδακτορικό του στη νοσηλευτική πρακτική στη Νέα Υόρκη, ο Τάιλερ με συναντούσε στην κοινή μας γειτονιά στο West Village σχεδόν μία φορά την εβδομάδα – για αρκετούς μήνες.

Σε ένα σημείο, απλώς ξεκίνησε τη συζήτηση και έκανε την πρωτότυπη ερώτηση: «Γεια σου, μένεις στη γειτονιά;». Είχαμε μια άμεση σύνδεση.

Την επόμενη εβδομάδα πήγαμε για έναν καφέ που κράτησε σχεδόν τρεις ώρες. Την επόμενη μέρα βγήκαμε για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ήταν τότε που έκανα coming out σε κάποιον για πρώτη φορά. Αρχίσαμε να μιλάμε κάθε μέρα από τότε. Το παραδέχτηκα και στη μαμά μου τους επόμενους μήνες, τον Ιούλιο του 2019…».

Το δίλημμα και η απόφαση για ρήξη με τον ΣΥΡΙΖΑ

Όμως, όπως είναι φυσικό, το μεγαλύτερο ενδιαφέρουν του βιβλίου αφορά την είσοδό του στην πολιτική σκηνή και τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως και την έξοδό του μετά το επεισοδιακό Συνέδριο στο Γκάζι.

«Η απόφαση για ρήξη με τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν από τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου – απόφαση που έλαβαν, όπως αποδείχθηκε στο τέλος, άλλοι για εμένα», αναφέρει ο Στ. Κασσελάκης.

«Έπειτα από μία διαδρομή γεμάτη προκλήσεις, όνειρα και αγώνες, βρέθηκα αντιμέτωπος με ένα δίλημμα: να συνεχίσω να υπηρετώ έναν χώρο που δεν ανταποκρίνεται πλέον στις αξίες μου ή να κάνω ένα βήμα προς το άγνωστο, πιστός στο όραμά μου/μας για αλλαγή.
Από την πρώτη ημέρα που εντάχθηκα στον ΣΥΡΙΖΑ, πίστευα βαθιά στις αρχές του. Η αλληλεγγύη, η κοινωνική δικαιοσύνη και η ανάγκη για ένα καλύτερο αύριο ήταν οι πυλώνες πάνω στους οποίους οικοδόμησα τις προσπάθειές μου.

Όμως, από την πρώτη ημέρα κιόλας άρχισα επίσης να βλέπω σημάδια κόπωσης, δογματισμού και εσωστρέφειας – σημάδια που εντείνονταν μέρα με τη μέρα, με αποκορύφωμα το συνέδριο του Νοεμβρίου. Το κόμμα που κάποτε παρουσιαζόταν ως μία δύναμη αλλαγής αποδείχθηκε ένα καλοστημένο ψέμα.

Η ρήξη αυτή δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Προηγήθηκαν μήνες εσωτερικών συγκρούσεων, πολιτικών αντιπαραθέσεων και έντονου προβληματισμού. Πολλές φορές προσπάθησα να γεφυρώσω τις διαφορές, να βρω κοινό έδαφος με ανθρώπους που εκτιμούσα και σεβόμουν. Όμως τα εμπόδια ήταν ανυπέρβλητα. Διαφωνούσαμε όχι μόνο για το πως θα κινηθεί το κόμμα στο μέλλον, αλλά και για το τι αντιπροσωπεύει σήμερα.

Οι τελευταίες ημέρες πριν από την τελική μου απόφαση ήταν γεμάτες συναισθηματική ένταση. Είχα να επιλέξω ανάμεσα στο να μείνω πιστός σε μία πολιτική δύναμη που με ανέδειξε και στο να χαράξω μια νέα πορεία που να αντανακλά πραγματικά τις αξίες μου και τις αξίες των πολιτών που με πίστεψαν.

Ύστερα από πολλές συζητήσεις με συντρόφους, φίλους, την οικογένειά μου και τον ίδιο μου τον εαυτό, κατέληξα στο ότι η παραμονή μου δεν θα εξυπηρετούσε ούτε εμένα, ούτε το κόμμα, ούτε τον ελληνικό λαό.

Όταν ανακοίνωσα την απόφασή μου, το έκανα με πλήρη συνείδηση των συνεπειών. Ήξερα ότι θα δεχθώ κριτική, πυρά και πικρία. Ήξερα, όμως, επίσης ότι δεν μπορούσα να προδώσω τις αρχές μου. Το πολιτικό περιβάλλον στην Ελλάδα χρειάζεται ανανέωση, τόλμη και ρήξεις – όχι μόνο για χάρη της αλλαγής, αλλά και για χάρη της ουσίας.

Η ρήξη με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν σήμαινε ότι απορρίπτω το παρελθόν μου. Αντιθέτως, παραμένω ευγνώμων για όσα έζησα με σε αυτόν το χώρο. Ήταν μία εμπειρία που με διαμόρφωσε, με δίδαξε και μου έδωσε την ευκαιρία να προσφέρω. Αλλά κάθε τέλος είναι μια νέα αρχή. Πιστεύω ότι το μέλλον μας ανήκει σε όσους έχουν το θάρρος να αναλάβουν ρίσκα και να διεκδικήσουν ένα καλύτερο αύριο...».

Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας

«Η αρχή του τέλους μου στον προεδρικό θώκο του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν η αμφισβήτηση του Αλέξη Τσίπρα», σημειώνει. «Ο Αλέξης ήταν κάτι σαν το «Άγιο Δισκοπότηρο» στον ΣΥΡΙΖΑ, ο άνθρωπος που δεν άγγιζε κανείς…».

«…Ο ίδιος ο Αλέξης, που με διαβεβαίωνε πως και το 0,1% διαφορά από το ΠΑΣΟΚ στις ευρωεκλογές θα ήταν επιτυχία», όπως του έλεγε αρχικά. Αλλά όταν τον αμφισβήτησε με το περίφημο ερωτηματολόγιο, τότε ήταν προδιαγεγραμμένη η πορεία της εξόδου του από τον ΣΥΡΙΖΑ. Το ερωτηματολόγιο που έβγαλε στην επιφάνεια «αυτά που δεν τόλμησε ο Αλέξης Τσίπρας…».

«…Η αλήθεια ήταν μία. Δεν είχε κερδίσει ποτέ ο ΣΥΡΙΖΑ τις εκλογές. Ο Αλέξης τις είχε κερδίσει με υποσχέσεις που δεν τήρησε. Όμως οι ίδιοι δεν ήταν ποτέ έτοιμοι να κυβερνήσουν, τουλάχιστον αρκετοί από αυτούς. Το κόμμα έφθινε συνεχώς. Αυτό που είχαν ανάγκη ήταν ένας αποδιοπομπαίος τράγος προκειμένου να του ρίξουν όλες τις ευθύνες, πολιτικές και οικονομικές...».

Και θυμίζει ότι το Συνέδριο θα ξεκινούσε με την ομιλία του, αλλά, στο παρά πέντε, η παρέμβαση του Αλέξη Τσίπρα δυναμίτισε το κλίμα. Τότε είχε γράψει ο Τσίπρας:

«Ο Πρόεδρος έθεσε προχθές καθαρά θέμα εμπιστοσύνης στο πρόσωπό του, στη συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας. Και πιστεύω ορθώς το έπραξε. Εκλέχτηκε χωρίς να προλάβει να διατυπώσει αναλυτικά τις θέσεις και το σχέδιό του. Για να οδηγήσει το κόμμα στην επερχόμενη εκλογική μάχη, πρέπει να είναι σαφές ότι διαθέτει, αυτήν την κρίσιμη στιγμή, την εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας. Μόνο που την ψήφο εμπιστοσύνης, οφείλει να τη ζητήσει από αυτούς που τον εξέλεξαν Πρόεδρο και όχι από την Πολιτική Γραμματεία».

Εντολοδόχος του Τσίπρα η Όλγα Γεροβασίλη

Η σύγκρουση με την Όλα Γεραβασίλη ήταν απλώς θέμα χρόνου.

«Η Όλγα, η οποία είχε καθημερινή επικοινωνία μαζί του (σ.σ. με τον Αλ. Τσίπρα), δεν έκανε τίποτα άλλο πέρα από το να ακολουθήσει το σήμα που της έδωσε ο Αλέξης Τσίπρας με την παρέμβασή του», αναφέρει, μιλώντας για την απόφασή της να θέσει υποψηφιότητα στο Συνέδριο…».

«…Η παρέμβαση αυτή έδωσε το έναυσμα στην Όλγα να αμφισβητήσει τη θέση μου. Ο Αλέξης το μόνο που στην ουσία έκανε ήταν να πατήσει ένα κουμπί. Η Όλγα δεν ήταν πλέον η συνομιλήτρια που γνώριζα. Αντιθέτως, λειτούργησε σαν καλά προετοιμασμένη εντολοδόχος του Αλέξη, κάτι που έγινε εμφανές από τις επόμενες κινήσεις της.

Η Όλγα στην ουσία, από εκείνη τη στιγμή, δεν ήταν η Όλγα με την οποία είχα τακτικές συνομιλίες και με την οποία θα συνέχιζα να επικοινωνώ και μετά, λες και τίποτα δεν είχε συμβεί. Η στάση της Όλγας αποτέλεσε ένα σημείο καμπής».

«…Το σχέδιο είχε σκοπό να χρεωθώ εγώ προσωπικά την όποια αποτυχία και να εκπληρωθεί η προφητεία της αποχώρησης, κάτι που δεν θα επέτρεπα. «Οι μάσκες έπεσαν», όπως δήλωσα και στο τέλος του Συνεδρίου…».

Ωστόσο, νωρίτερα, κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 2024, «η Όλγα φαινόταν να έχει επιστρέψει στη θέση της υποστήριξης προς το πρόσωπό μου. Σε μήνυμά της, μου ανέφερε ότι ο Αλέξης δεν είχε στα σχέδιά του κάποια επάνοδο. Παράλληλα, εξέφρασε τον προβληματισμό της για τον Παύλο Πολάκη, αναφέροντας πως «από παλιά κάνει μόνο ζημιά».

«Στα οικονομικά ζητήματα του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, η Όλγα διατήρησε αρνητική στάση απέναντι στον δανεισμό, χωρίς να προτείνει κάποια εναλλακτική λύση. Αλλά αυτό που της ξεκαθάρισα ήταν πως τα νούμερα δεν βγαίνουν.

Η Όλγα θα παραδεχτεί πως τα «βάρη του παρελθόντος δεν μου αναλογούν».

Και καταλήγει: «Η Όλγα ήταν και θα είναι πάντα η εντολοδόχος του Αλέξη Τσίπρα, αυτή που θα βγαίνει μπροστά για αυτόν. Δύο ημέρες μετά την εκλογή μου, έλεγε πως η νίκη μου ήταν «αδιαμφισβήτητη και ισχυρότατη» και πως «τα μέλη έχουν την υπόθεση στα χέρια τους και είναι οι εντολείς όλων ημών». Δήλωνε επίσης ότι «150.000 άνθρωποι προσήλθαν στις εσωκομματικές κάλπες με ελπίδα και προσδοκία και εξελέγη πρόεδρος ο Στέφανος Κασσελάκης».

Η Έφη Αχτσιόγλου

Για την Έφη Αχτσιόγλου ο Στ. Κασσελάκης γράφει: «Επικοινώνησα μαζί της για το θέμα του Δήμου Αθηναίων. Λειτουργούσε ως πρόεδρος προτού εκλεγεί πρόεδρος. Προσωπικά, θεωρούσα υποκριτικό να κατέβω στην τοπική αυτοδιοίκηση και δη στην Αθήνα χωρίς να ζω εκεί. Αλλά τουλάχιστον θα μπορούσα να σταθώ δίπλα στο κόμμα σε μία περίοδο χωρίς ηγεσία και κατεύθυνση.

Της το πρότεινα, λοιπόν, ως ύστατη λύση και σε περίπτωση που δεν βρεθεί κάποιος άλλος υποψήφιος, και απάντησε ότι το θεωρεί πολύ καλή ιδέα. Ωστόσο δεν το προχώρησε ποτέ. Η ίδια στο μέλλον, σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις, φέρεται να έχει πει πως «ήταν το μεγαλύτερο λάθος της ζωής της» ότι δεν με προώθησε στον δήμο.

Φαραντούρης, Δούρου, Πολάκης, Παππάς

Σε άλλο κεφάλαιο, μιλά για «συνονθύλευμα υποκρισίας» στον ΣΥΡΙΖΑ και αναφέρεται ονομαστικά σε πρόσωπα.

«Η Ρένα Δούρου φρόντιζε συχνά να με διαβεβαιώνει πως είναι δίπλα μου, πως δεν είμαι μόνος σε μια περίοδο που αισθανόμουν συχνά έτσι».

Για τον Νίκο Παππά περιγράφει ότι «από «φίλος» εν μια νυκτί έγινε ο πιο φανατικός πολέμιός μου».

Για την Κατερίνα Νοτοπούλου που στις 12 Ιουνίου, σε εμφάνισή της σε τηλεοπτικό σταθμό και «ύστερα από έναν τεράστιο αγώνα κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας για τις ευρωεκλογές, παρουσίασε μια άλλη εικόνα – αυτή της αμφισβήτησης. Ήδη είχα μάθει, από το Οργανωτικό 2 εβδομάδες πριν από τις ευρωεκλογές, πως στη Θεσσαλονίκη διέδιδε πως δεν πρόκειται να μείνω για πολύ ακόμα στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ…».

«…Αυτό που της ζήτησα είναι να «είναι υπερήφανη για το κόμμα της και τον Πρόεδρό του» και να μάθω αν με θεωρεί ηγέτη της Κεντροαριστεράς ή όχι. Αλλιώς ζήτησα να με αμφισβητήσει ευθέως. Όχι με μισόλογα. Στο σημείο αυτό με κατηγόρησε για bullying. Μακάρι να πήγαινε στο δικαστήριο».

Για τον Νίκο Φαραντούρη, γράφει: «Στάθηκε στο πλευρό μου από την αρχή. Ακόμα και την περίοδο που διεκδικούσα την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά περισσότερο στάθηκε δίπλα στον ίδιο του τον εαυτό. Ο ίδιος μου δήλωνε πως «με παρακολουθεί» και με παρακινούσε να «προχωρήσω δυνατά».

«Στις 26 Σεπτεμβρίου, μου πρότεινε να γίνει «Σύμβουλος σε θέματα Ενέργειας και Περιβάλλοντος», όπως «και με τον Αλέξη». Ήδη έστρωνε τον δρόμο για τις ευρωεκλογές.

Στις 9 Οκτωβρίου, μου προτείνει να γίνει Τομεάρχης Ενέργειας και Περιβάλλοντος. Μάλιστα, είχε ήδη ελέγξει την περίπτωση κωλύματος επειδή δεν ήταν κοινοβουλευτικός.

Την περίοδο εκείνη, εγώ ετοίμαζα ήδη τα think tank και του πρότεινα να τον συμπεριλάβω εκεί. Τα think tank, αξίζει να σημειωθεί εδώ, πως ποτέ δεν έτυχαν ιδιαίτερα θερμής υποδοχής από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Αντιμετώπιζαν τους συμμετέχοντες σε αυτά ως εισβολείς στην καθεστηκυία τάξη.

Δεν περνούσε μέρα που να μη μου δίνει συγχαρητήρια για τον εξαιρετικό αγώνα μου και τις προσπάθειές μου.

Ο ίδιος, μάλιστα, θεωρούσε σίγουρο πως σε τρία χρόνια από τώρα θα είμαι πρωθυπουργός και υποστήριζε πως είμαι και αδιαφιλονίκητος ηγέτης της δημοκρατικής παράταξης.

Μετά το πέρας των ευρωεκλογών η επικοινωνία μας έγινε πιο αραιή (…) Μέχρι που σταμάτησε. Όλα οδήγησαν στην υποψηφιότητά του για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ακολουθώντας τη γραμμή του Αλέξη Τσίπρα. Μέσα σε μερικές εβδομάδες από αδιαφιλονίκητος ηγέτης μετατράπηκα σε κατώτερος των προσδοκιών».

Η γνωριμία με τον Κ. Μητσοτάκη

«Μιλώντας τουλάχιστον για την Ελλάδα, πολλοί πολιτικοί δεν έχουν εργαστεί ποτέ πραγματικά στη ζωή τους, πόσο μάλλον 18 ώρες την ημέρα, και μάλιστα με πολύπλοκες οικονομικές συναλλαγές», γράφει ο Στ. Κασσελάκης, προλογίζοντας την αναφορά του στον πρωθυπουργό.

«Ο Κυριάκος Μητσοτάκης −ένας συνάδελφος πολιτικός με σπουδές στις ΗΠΑ και την Ivy League, πολύ δημοφιλής στις πολιτικές ελίτ στο εξωτερικό− πέρασε μια πολύ σύντομη διετή θητεία στη McKinsey πριν μετακομίσει στην Ελλάδα για να πάρει μια άνετη θέση σε μια από τις ελληνικές τράπεζες.

Πέρασε λίγο περισσότερο από δύο χρόνια εκεί, επικεντρωμένος στις επενδύσεις επιχειρηματικών κεφαλαίων, με ζημιογόνα αποτελέσματα, πριν τερματίσει την απασχόλησή του περιμένοντας «σε βοσκότοπους» μέχρι να αποκομίσει το πολιτικό κεφάλαιο που είχε κληρονομήσει από τον πατέρα του.

Δυστυχώς, η εμπειρία του Μητσοτάκη στον ιδιωτικό τομέα και στις χρηματοπιστωτικές αγορές είναι μεγαλύτερη από σχεδόν όλους τους άλλους Έλληνες πολιτικούς. Επομένως, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι η Ελλάδα έγινε η πρώτη δυτική οικονομία που χρεοκόπησε...».

Σε άλλο σημείο, αναφέρεται στην γνωριμία του με τον Κ. Μητσοτάκη και τα email που έχουν ανταλλάξει:

«Τον γνώριζα συγκεκριμένα από το 2011 και είχαμε συχνή επικοινωνία μέσω email, αφού βοήθησα και τα δύο του παιδιά, τον Κώστα και τη Σοφία, με τις σπουδές τους στην Αμερική. Τον Δεκέμβριο του 2015, μάλιστα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όταν δεν ήταν ακόμα πρόεδρος της Ν.Δ., μου είχε ζητήσει, μέσω email, να ρίξω μια ματιά σε κάποιες εργασίες του γιου του Κώστα προκειμένου να τον βοηθήσω.

Όταν το ανέφερα στη συνάντησή μας στο γραφείο του, ο ίδιος αντέδρασε με αμηχανία αποφεύγοντας να απαντήσει. Τα συστημικά μέσα ενημέρωσης, πάντως, απέφυγαν να επιβεβαιώσουν τη βοήθεια που παρείχα στην οικογένεια του Κυριάκου Μητσοτάκη ακόμα και όταν τους παρέθεσα τα σχετικά email».

Από οικογένεια ΠΑΣΟΚ

Ανατρέχοντας στην παιδική του ηλικία, μιλά για την οικογένειά του και το ΠΑΣΟΚ. «Ήταν ένθερμοι υποστηρικτές του ΠΑΣΟΚ, και γι’ αυτό άρχισα να παρακολουθώ στενά την κυβέρνηση Σημίτη», θυμάται. Και περιγράφει ότι οι γονείς του είχαν στενές σχέσεις με αρκετούς από τους τότε υπουργούς του ΠΑΣΟΚ, όπως ο Τηλέμαχος Χυτήρης και ο Γεράσιμος Αρσένης.

«Υποστήριζαν αυτή την πλευρά του πολιτικού φάσματος έναντι της Νέας Δημοκρατίας και της Δεξιάς», επισημαίνει για την οικογένειά του.

Μιλά για «γεύματα και δείπνα με τους εφοπλιστές φίλους των γονιών μου, κατά τη διάρκεια των οποίων ο πατέρας μου ήταν ο μόνος που διευκρίνιζε: «Είμαστε το ΠΑΣΟΚ», πριν εξηγήσει μια πολιτική πεποίθηση που ήταν μειοψηφική όταν επρόκειτο για εκείνη την επιχειρηματική κοινότητα».

Ακολουθούν αποσπάσματα από το βιβλίο του Στ. Κασσελάκη «Δεύτερη Ευκαιρία», που δημοσιεύει το iEidiseis.gr έπειτα από άδεια του εκδότη.

ΜΕ ΛΕΝΕ ΣΤΕΦΑΝΟ ΚΑΙ ΕΧΩ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ ΚΑΤΙ

«...Γεννήθηκα στο Μαρούσι στις 29 Μαρτίου 1988. Εκείνη την εποχή, η οικογένειά μας –η μητέρα μου, η Ευαγγελία, ο πατέρας μου, ο Θεόδωρος, και ο αδελφός μου, ο Στέλιος– ζούσε σε ένα διαμέρισμα στην οδό Αλκιβιάδου στον Πειραιά. Μεγάλωσα σε αυτό το διαμέρισμα μέχρι την ηλικία των 4 ετών, αλλά δεν έχω αναμνήσεις από εκείνη την εποχή.

Η μητέρα μου ήταν χειρουργός οδοντίατρος. Το οδοντιατρείο της βρισκόταν στον ακριβώς επάνω όροφο. Μεγάλωσε στη Χαλκίδα. Ο πατέρας της Αποστόλης είχε εργαστεί καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας του στη δημόσια επιχείρηση κοινής ωφελείας ως προϊστάμενος. Λόγω της δουλειάς του, η μητέρα μου αναγκάστηκε να μετακομίσει για μικρό χρονικό διάστημα σε διάφορα μέρη της Ελλάδας. Ένα από αυτά τα μέρη ήταν η Κρήτη, την οποία ερωτεύτηκε η νεαρή «Λία» σε τέτοιον βαθμό ώστε υποσχέθηκε στον εαυτό της να παντρευτεί ένα αγόρι από την Κρήτη!

...Ο πατέρας μου σπούδασε Γεωπονία στην Αθήνα και, ύστερα από τρία χρόνια στρατιωτικής θητείας στη Θεσσαλονίκη (όπου γνώρισε τη μητέρα μου), ξεκίνησε μια επιχείρηση πώλησης ναυτιλιακών χρωμάτων στην τοπική ναυτιλιακή κοινότητα. Χρειάστηκε λίγος χρόνος για να βρει τον βηματισμό του στην επιχείρηση, και, κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η μητέρα μου δούλευε πολλές ώρες για να στηρίξει την οικογένεια. Τελικά, η επιχείρηση του πατέρα μου απογειώθηκε.

...Εκτός από την Αλεξάνδρα, ήμουν πάντα πολύ δεμένος και με τον αδελφό μου, τον Στέλιο, παρά τη διαφορά ηλικίας των 8 ετών. Με έκανε βόλτες με το ποδήλατό του και πάντα με προστάτευε. Ο πρώτος μας σκύλος ήταν ένα σιβηρικό χάσκι, το οποίο ονομάσαμε Τζούελ. Περνούσα αμέτρητες ώρες παίζοντας με τον Τζούελ στην αυλή. Ήταν και αυτός ένα ισότιμο μέλος της οικογένειας.

Ξεκίνησα την 1η τάξη στο Κολλέγιο Αθηνών. Κατά τη διάρκεια των πρώτων αυτών τάξεων του δημοτικού σχολείου, ο αδελφός μου δούλευε σκληρά για να μπορεί να είναι ανταγωνιστικός στις αιτήσεις του στο Κολλέγιο. Ήταν εξαιρετικά ταλαντούχος στα μαθηματικά, αλλά ακριβώς το αντίθετο όσον αφορά τις ανθρωπιστικές επιστήμες. Οι γονείς μου είχαν αποφασίσει να κυνηγήσουν αμερικανικά πανεπιστήμια και, δεδομένων των ενδιαφερόντων και των ταλέντων του, το μεγάλο όνειρο ήταν ένα: το Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης (MIT).

...Το σημείο καμπής ήρθε στο τέλος της 4ης τάξης, όταν ο Στέλιος έγινε δεκτός στο MIT. Στην πραγματικότητα, ήταν ο μόνος μαθητής από την Ελλάδα που έγινε δεκτός από την τάξη του. Αυτό και μόνο το γεγονός αύξησε δραματικά την πίεση που ένιωθα για τις ακαδημαϊκές μου επιδόσεις. Ταυτόχρονα, η εγκατάστασή του στη Μασαχουσέτη μου έδειξε έναν εντελώς νέο κόσμο. Τον επισκεπτόμουν κάθε δύο μήνες – μάλιστα, έκανα απουσίες με την έγκριση της μητέρας μου για να διασχίσω τον Ατλαντικό και να τον δω. Τον βοηθούσα να μπαινοβγαίνει στον κοιτώνα του κάθε χρόνο. Περπατούσα στην πανεπιστημιούπολη του MIT, βλέποντας τη ζωή εκεί από κοντά και παρατηρώντας ακόμη και τους φοιτητές να διεξάγουν την έρευνά τους στα διάφορα εργαστήρια.

Θυμάμαι ιδιαίτερα την έντονη ελληνική παρουσία στο τμήμα Ocean Engineering (Θαλάσσια Τεχνολογία), με επικεφαλής τους καθηγητές Χρυσοστομίδη και Τριανταφύλλου. Είδα την έρευνά τους να δημιουργεί τον περίφημο «ρομπότ τόνο» που θα κολυμπούσε αυτόνομα σε μια μεγάλη δεξαμενή (το σχήμα του τόνου επελέγη για το ρομπότ για ουσιαστικούς λόγους, δηλαδή επειδή οι ερευνητές έκριναν ότι το σχήμα του κορμού του συγκεκριμένου είδους ψαριού είναι το καταλληλότερο από πλευράς ικανότητας ελιγμών στο νερό).

Όλο αυτό το διάστημα παραμονής στη Μασαχουσέτη με εξέθεσε στις έντονες διαφορές μεταξύ των ΗΠΑ και της Ελλάδας. Ακόμα θυμάμαι τον εαυτό μου να αναρωτιέται:

«Γιατί ο ιμάντας αποσκευών στο αεροδρόμιο Λόγκαν της Βοστώνης είναι τόσο πιο καθαρός από αυτόν της Αθήνας; Δεν μπορούμε να καθαρίσουμε τα αυτοκόλλητα στον ιμάντα και εμείς στην Αθήνα;»

«Γιατί το καρότσι μεταφοράς εδώ είναι σε τόσο καλύτερη κατάσταση σε σχέση αυτό του αεροδρομίου της Αθήνας;»

«Γιατί είναι τόσο αυστηροί εδώ με τον έλεγχο διαβατηρίων; Σε κάνουν να νιώθεις τυχερός που μπορείς να μπεις».

«Γιατί δεν έχουμε αυτά τα λεία στιλό Paper Mate στην Αθήνα; Πρέπει να βρω έναν τρόπο να τα εισαγάγω».

Μάζευα αμέτρητες σκέψεις και ερεθίσματα χωρίς, φυσικά, να το συνειδητοποιώ ως μικρό παιδί. Το ίδιο ίσχυε και για τις πολιτικές διαφορές. Ήταν η εποχή του Μπιλ Κλίντον – μια εποχή αίγλης και ευημερίας. Ένας νέος, χαρισματικός πρόεδρος που ερχόταν σε εκ διαμέτρου αντίθεση με τη θλιβερή πολιτική σκηνή στην Ελλάδα.

Κάθε πρωί, κατά τη διάρκεια των μαθητικών μου χρόνων στο Δημοτικό και πριν ανέβω στο σχολικό λεωφορείο, έτρωγα δημητριακά και παρακολουθούσα τις πρωινές ενημερωτικές εκπομπές. Συνήθως έβλεπα το Καλημέρα Ελλάδα στον ΑΝΤ1, και έτσι παρακολουθούσα στενά τις ελληνικές πολιτικές εξελίξεις.

Έχω ακόμα μια αόριστη ανάμνηση από την ημέρα που πέθανε η Μελίνα Μερκούρη. Θυμάμαι τις εικόνες του πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου να βγαίνει από το νοσοκομείο τον Μάρτιο του 1996· τη μεταβίβαση της εξουσίας στον διάδοχό του Κώστα Σημίτη· την ημέρα που πέθανε ο Παπανδρέου και το μούδιασμα που ακολούθησε. Θυμάμαι έντονα την αναμέτρηση μεταξύ Σημίτη και Άκη Τσοχατζόπουλου για την ηγεσία του, τότε, κυβερνώντος ΠΑΣΟΚ. Και θυμάμαι ότι ήμουν κολλημένος στην τηλεόραση κατά τη διάρκεια της κρίσης των Ιμίων, η οποία έφερε την Ελλάδα και την Τουρκία στο χείλος του πολέμου.

Γνώριζα ότι στην οικογένειά μου ήταν ένθερμοι υποστηρικτές του ΠΑΣΟΚ, και γι’ αυτό άρχισα να παρακολουθώ στενά την κυβέρνηση Σημίτη. Οι γονείς μου είχαν στενές σχέσεις με αρκετούς τότε υπουργούς του ΠΑΣΟΚ, όπως ο Τηλέμαχος Χυτήρης και ο Γεράσιμος Αρσένης. Φυσικά, ήμουν πολύ νέος για να καταλάβω τις εσωτερικές μάχες εξουσίας στο κόμμα, αλλά κατάλαβα καλά ότι υποστήριζαν αυτή την πλευρά του πολιτικού φάσματος έναντι της Νέας Δημοκρατίας και της Δεξιάς. Στην πραγματικότητα, έλαβαν χώρα πολλά γεύματα και δείπνα με τους εφοπλιστές φίλους των γονιών μου, κατά τη διάρκεια των οποίων ο πατέρας μου ήταν ο μόνος που διευκρίνιζε «Είμαστε το ΠΑΣΟΚ», πριν εξηγήσει μια πολιτική πεποίθηση που ήταν μειοψηφική όταν επρόκειτο για εκείνη την επιχειρηματική κοινότητα.

Την περίοδο εκείνη, η επιχείρηση του πατέρα μου, μια εταιρεία που ειδικευόταν στα ναυτιλιακά χρώματα και επιστρώσεις, σημείωνε εξαιρετική κερδοφορία, φτάνοντας τα ετήσια έσοδα των 80 εκατομμυρίων δολαρίων (δίχως προσαρμογή στον πληθωρισμό). Οι γονείς μου συχνά διοργάνωναν πάρτι στο σπίτι μας, ένα από τα πιο εξέχοντα σπίτια στην Εκάλη, και η μαμά μου ήταν η τέλεια οικοδέσποινα. Προετοίμαζε τα πάντα στην εντέλεια: τέλεια μαχαιροπίρουνα, τέλειες πορσελάνες, τέλεια διάταξη καθισμάτων, τέλειοι τρόποι.

Το γεγονός πως ταξιδεύαμε πολύ, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, είχε ως αποτέλεσμα να έχω διαφορετικά ερεθίσματα από πολύ μικρή ηλικία. Πιθανότατα είχα ταξιδέψει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον μαθητή στο σχολείο μου. Θυμάμαι πολύ καθαρά το ταξίδι μας στο Λος Άντζελες με τα εμβληματικά τζάμπο τζετ Boeing 747 της KLM. Διανύσαμε αυτή τη μεγάλη απόσταση στο πάνω κατάστρωμα του αεροσκάφους και, καθώς κοιτούσα προς τη Γροιλανδία, αυτή την τεράστια χιονισμένη γη, έμαθα ότι ανήκει στη Δανία και άρχισα να αναρωτιέμαι: «Είναι λοιπόν η Δανία μια από τις μεγαλύτερες χώρες στον κόσμο;». Πάντα προσπαθούσα να τοποθετήσω την πατρίδα μου σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο, να κατανοήσω τη θέση μας και τους παράγοντες που οδήγησαν σε αυτό που ήταν.

Η ευτυχισμένη, ανέμελη, κάπως περίεργη παιδική ηλικία πήρε μια μικρή στροφή μεταξύ Δημοτικού και Γυμνασίου, με εμένα να είμαι μόνος στο σπίτι και τον Στέλιο να συνεχίζει τις σπουδές του στο MIT...».

«...Ολοκλήρωσα την 9η τάξη με βαθμό 19,8 – μια επίδοση που δεν σε κάνει το πιο δημοφιλές παιδί στο σχολείο… Ήμουν φιλικός με τους συμμαθητές μου, αλλά κατά τα άλλα ήμουν ένας εσωστρεφής και ελαφρώς υπέρβαρος έφηβος που ήταν εξαιρετικά επικεντρωμένος στη μελέτη του. Μεταξύ άλλων πραγμάτων που με έκαναν «δημοφιλή» στο σχολείο, ήταν η συμμετοχή μου στους εθνικούς διαγωνισμούς μαθηματικών που διοργάνωνε η Ελληνική Μαθηματική Εταιρεία. Στην 9η τάξη, ήρθα δεύτερος στη χώρα, κερδίζοντας το ασημένιο μετάλλιο, και μπήκα στην ελληνική εθνική ομάδα για να αγωνιστώ στη Βαλκανική Μαθηματική Ολυμπιάδα Νέων. Από την ομάδα των έξι «mathlete», ήμουν ο μόνος του οποίου η οικογένεια δεν περιλάμβανε καθηγητή μαθηματικών.

Παράλληλα με τον επιστημονικό προσανατολισμό, ακολουθώντας τα βήματα του αδελφού μου, εξακολουθούσα να παρακολουθώ την ελληνική πολιτική. Θυμάμαι ότι, μετά τη μετάβασή μας από τη δραχμή στο ευρώ, όλοι διαμαρτύρονταν για το νέο κόστος των ειδών παντοπωλείου, για το μικρό μπουκάλι νερό που έγινε σχεδόν εν μια νυκτί τρεις φορές ακριβότερο. Θυμάμαι επίσης μια σειρά από σκάνδαλα διαφθοράς κατά τη διάρκεια της δεύτερης θητείας του Σημίτη, τις καθυστερήσεις στα έργα υποδομής πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004 και τις μαζικές διαδηλώσεις κατά του νομοσχεδίου για τη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος που είχε προσπαθήσει να περάσει ο τότε πρωθυπουργός. Αυτή ήταν επίσης η περίοδος μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου στη Νέα Υόρκη – μια γενική αίσθηση δυσφορίας όσον αφορά την παρατήρηση της πολιτικής σκηνής.

...Μέσα σε λίγους μήνες, όταν εγώ ήμουν 14 ετών, ο πατέρας μου διέκοψε τη σχέση του με τον εξωτερικό του σύμβουλο. Αυτή ήταν μια περίοδος περίπου ενός έτους κατά την οποία ο συνήγορός του Μιχάλης Βαρκλαντής υποτίθεται ότι υπερασπιζόταν τον πατέρα μου σε μια εμπορική διαμάχη που αφορούσε την επιχείρησή του. Και τότε, όπως απεδείχθη, αυτός ο «δικηγόρος» ετοίμαζε ένα σχέδιο υπεξαίρεσης των περιουσιακών στοιχείων των γονιών μου σε συνεργασία με ένα κύκλωμα διεφθαρμένων δικαστών. Μεταξύ της πλύσης εγκεφάλου και των πλαστογραφιών του, κατάφερε οι γονείς μου να χάσουν τον έλεγχο σχεδόν όλων των περιουσιακών τους στοιχείων. Το μεγάλο σπίτι στην Εκάλη πουλήθηκε επίσης, με τον Βαρκλάντη να κρατά ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι και να μην πληρώνει ποτέ τους φόρους ακίνητης περιουσίας στο κράτος (κάτι για το οποίο ήταν υπεύθυνος).

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν το σπίτι στις Σπέτσες, το οποίο ήταν στο όνομά μου από τότε που ήμουν μικρό παιδί. Επειδή ήμουν ανήλικος κατά τη διάρκεια της αποκάλυψης αυτού του διεφθαρμένου σχεδίου, η κύρια ιδιοκτησία του σπιτιού παρέμεινε σε μένα, αλλά τα «δικαιώματα μίσθωσης» για όλη τη διάρκεια της ζωής του μπαμπά –μια ελληνική ιδιαιτερότητα– δημοπρατήθηκαν. Η δημοπρασία πραγματοποιήθηκε στο δημαρχείο Σπετσών. Η μαμά μου έφτασε στην προβλήτα, με μια τσάντα που περιείχε 40.000 ευρώ για να κερδίσει τη δημοπρασία και να σταματήσει τη διαδικασία εκεί.

«Μην ανησυχείς, κυρία Λία. Εσύ μένεις εδώ και θα το φροντίσω εγώ», είπε ο Βαρκλαντής στη μαμά μου πριν από τη δημοπρασία. Όμως, τα πράγματα δεν είχαν ευτυχή κατάληξη.

Ο Βαρκλαντής ανέβηκε στο δημαρχείο και επέστρεψε, δήθεν απογοητευμένος, για να εξηγήσει: «Δυστυχώς χάσαμε τη δημοπρασία».

Όπως μάθαμε αργότερα, ο Βαρκλαντής είχε κανονίσει τα δικαιώματα μίσθωσης να τα κερδίσει ένα «τσιράκι» του που έλαβε μέρος στη δημοπρασία. Αυτά τα δικαιώματα πουλήθηκαν 20.000 ευρώ – τη μισή τιμή από αυτή που η μητέρα μου ήταν έτοιμη να καταθέσει την ίδια μέρα.

Αυτή η περίοδος, από τις αρχές του 2002 έως τα μέσα του 2003, μας συνέθλιψε. Εκτός από σχεδόν όλα τα περιουσιακά του στοιχεία, ο πατέρας μου έχασε και την επιχείρησή του. Για την –πολύ δύσκολη– επανεκκίνηση χρησιμοποίησε ένα τοπικό εργοστάσιο παραγωγής. Άρχισε να καπνίζει πολλά πακέτα τσιγάρα την ημέρα (πιθανώς αυτός είναι ένας από τους λόγους που είμαι φανατικός αντικαπνιστής σήμερα). Η μαμά μου κατέρρευσε ψυχολογικά. Στο νέο, πολύ μικρότερο σπίτι μας, έμενε κλεισμένη στο δωμάτιό της όλη μέρα, με τα παντζούρια ερμητικά κλειστά. Ήταν πίσσα σκοτάδι εκεί μέσα, και διέκοπτα τακτικά τη σιωπή της για να της πάω νερό και φάρμακα. Ήμουν ουσιαστικά μόνος στο σπίτι, καθώς ο αδελφός μου ήταν ακόμα προπτυχιακός φοιτητής στο MIT.

Από την Ελλάδα στη Μασαχουσέτη

«...Λίγες εβδομάδες αργότερα, εν αγνοία μου, τηλεφώνησαν από το Αντόβερ στον καθηγητή μου στο Τζόρτζταουν και ρώτησαν για την επίδοσή μου, δίνοντας ιδιαίτερα βαρύτητα στις προφορικές και γραπτές δεξιότητές μου στην αγγλική γλώσσα. Ένα σχολείο που ιδρύθηκε το 1778, με ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά εισαγωγής στη χώρα, το Αντόβερ διέθετε ένα εξαιρετικά αυστηρό ακαδημαϊκό περιβάλλον και ένα πολύ ταλαντούχο –και ανταγωνιστικό– σώμα φοιτητών. Έτσι, η Επιτροπή Αποδοχής προβληματιζόταν για το αν μπορούσα να «επιβιώσω» στο σχολείο ως διεθνής μαθητής που μεταφέρεται από το Γυμνάσιο. Την τελευταία εβδομάδα του προγράμματός μου στο Τζόρτζταουν, στις αρχές Αυγούστου, έλαβα ένα τηλεφώνημα από τον κοσμήτορα της Επιτροπής Αποδοχής:

«Συγχαρητήρια! Γίνατε δεκτός στο Αντόβερ στην 10η τάξη. Αποφασίσαμε ότι είναι καλύτερο να επαναλάβετε μια σχολική χρονιά, ώστε να μπορέσετε να προλάβετε το υπόλοιπο σώμα των μαθητών και να έχετε χρόνο να εγκλιματιστείτε στο νέο περιβάλλον. Είστε επίσης εξαιρετικά νέος για το ακαδημαϊκό σας έτος».

Είναι αλήθεια ότι μόλις πρόλαβα την προθεσμία του ακαδημαϊκού έτους στην Ελλάδα και ότι οι υποψήφιοι συμμαθητές μου στις ΗΠΑ θα ήταν τουλάχιστον έναν χρόνο μεγαλύτεροι.

«Σας ευχαριστώ, αλλά δεν θα συμμετάσχω».

Απέρριψα την προσφορά επιτόπου – δεν θα επαναλάμβανα μια σχολική χρονιά. Ήθελα να προπορεύομαι και όχι να είμαι ουραγός. Ήθελα να είμαι νέος όταν θα αποφοιτούσα από το κολέγιο, ώστε να μπορέσω να αρχίσω να αγωνίζομαι στον «πραγματικό κόσμο».

Ακριβώς μία εβδομάδα αργότερα, το τηλέφωνο χτυπά ξανά:

«Συγχαρητήρια! Σας δεχτήκαμε στην 11η τάξη. Με υποτροφία».

Αποδεικνύεται ότι τους άρεσαν τα κότσια που είχα δείξει.

Αντόβερ: ένας µετανάστης στην προνοµιούχα Αµερική

29 Αυγούστου 2003

Αυτή είναι η ημέρα που τελικά έφυγα για τη Μασαχουσέτη, για να εγγραφώ στο Αντόβερ.

Θυμάμαι την πρώτη μου ημέρα στην πανεπιστημιούπολη: ο καιρός δεν θα μπορούσε να είναι πιο διαφορετικός από ό,τι στην Ελλάδα: καταρρακτώδης βροχή και υπερβολική υγρασία. Ήμουν εξοικειωμένος με την πανεπιστημιούπολη από το καλοκαίρι και τις άλλες επισκέψεις μου, αλλά, και πάλι, ο νέος φοιτητικός προσανατολισμός ήταν μια δραστικά διαφορετική εμπειρία σε σχέση με οτιδήποτε είχα φανταστεί προηγουμένως: δεν περίμενα ποτέ να συναντήσω ένα τόσο βαθύ σχολικό πνεύμα. Το να ακούω τα σχολικά συνθήματα, ιδιαίτερα απέναντι στον «αντίπαλό» μας, την Ακαδημία Phillips Exeter, αρχικά φαινόταν παιδαριώδες στον αυστηρό, ακαδημαϊκά εστιασμένο εαυτό μου, αλλά γρήγορα άρχισα να αφομοιώνομαι στο νέο περιβάλλον.

Όλα ήταν εξαιρετικά καλά σχεδιασμένα και δομημένα, από τους βασικούς κανόνες του κοιτώνα και τις συναντήσεις με τους συγκατοίκους και τους συμβούλους μας έως τη διαδικασία επιλογής τάξης και τις σχολικές εκδηλώσεις στην πανεπιστημιούπολη Chapel. Η τεράστια πανεπιστημιούπολη ήταν εξαιρετικά περιποιημένη. Τα ιστορικά κτίρια ήταν άριστα διατηρημένα. Η ιδέα ενός θορυβώδους αμφιθεάτρου με κροτίδες πέταξε μακριά, κυριολεκτικά 4.730 μίλια μακριά – ένα ακόμη παράδειγμα του «γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε τα πράγματα σωστά στην Ελλάδα;».

Φοιτητής - Στο κολέγιο…

Μετά το ξένοιαστο καλοκαίρι του 2005, κατά το οποίο επανασυνδέθηκα με τους στενούς Έλληνες φίλους μου, προσγειώθηκα στη Φιλαδέλφεια για να ξεκινήσω στο Penn and the Huntsman Program. Αυτή τη φορά έφτασα σε μια νέα πανεπιστημιούπολη πολύ πιο σίγουρος και κοινωνικός. Ωστόσο, το επίπεδο ήταν εντελώς διαφορετικό από ό,τι στο Αντόβερ: με μια τάξη αποφοίτων που αριθμούσε 2.400 φοιτητές, το Penn ήταν ένα πραγματικό ερευνητικό πανεπιστήμιο, ενώ το Αντόβερ έμοιαζε περισσότερο με ένα μικρό κολέγιο ελευθέριων τεχνών. Έτσι, η τάξη μου στο Huntsman, γύρω στα 40 άτομα, έγινε μια μικρή οικογένεια πρωτοετών.

Η συμμετοχή σε ένα εξαιρετικά απαιτητικό πρόγραμμα όπως το Huntsman περιορίζει ελαφρώς μια κανονική εισροή νέων φοιτητών, δεδομένων των ακαδημαϊκών απαιτήσεων τόσο για το ίδιο το πρόγραμμα όσο και για τις μεμονωμένες σχολές που το αποτελούν, το College of Arts & Sciences και τη Σχολή Γουάρτον. Παρ’ όλα αυτά, έγινα γρήγορα δημοφιλής φοιτητής στην πανεπιστημιούπολη και συμμετείχα επίσης σε πολλές εξωσχολικές δραστηριότητες. Από την πλευρά της Γουάρτον, αρχικά στόχευα σε μια συγκέντρωση διαχείρισης, καθώς μου άρεσε η ηγετική οπτική της διοίκησης επιχειρήσεων, που επίσης αλληλεπικαλύπτεται με την πολιτική ηγεσία. Ωστόσο, τελικά στράφηκα στα Οικονομικά, τα οποία προσέφεραν κάποιες «δυσκολότερες» δεξιότητες και για τα οποία η Σχολή Γουάρτον θεωρείται η καλύτερη παγκοσμίως. Από την πλευρά του κολεγίου, η εστίασή μου ήταν στις Διεθνείς Σπουδές και τα Γερμανικά. Παρακολούθησα πολλά μαθήματα Πολιτικών Επιστημών, τα οποία ήταν τα αγαπημένα μου από την εποχή μου στο πανεπιστήμιο. Ένα μάθημα, συγκεκριμένα, με ακολουθεί μέχρι σήμερα: «Ποιος εκλέγεται και γιατί», το οποίο διδασκόταν από τον πρώην κυβερνήτη της Πενσιλβάνια, τον Εντ Ρέντελ. Εφαρμόζω σταδιακά τα συμπεράσματα αυτού του μαθήματος σήμερα, προσαρμοσμένα, φυσικά, στην ελληνική και ευρωπαϊκή πολιτική πραγματικότητα.

Ο χρόνος μου στο Penn ήταν εξαιρετικά καθοριστικός για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα μου, αλλά, πρωτίστως, για λόγους που δεν είχαν να κάνουν με τα μαθήματα. Μακράν η πιο σημαντική εμπειρία ήταν η συμμετοχή σε μια αδελφότητα, μια εμπειρία ξένη σε πολλές ευρωπαϊκές κουλτούρες, αλλά σίγουρα διαδεδομένη σε πολλά ιδρύματα των ΗΠΑ. Οι αδελφότητες είναι γνωστές για πολλά θετικά και για ακόμη περισσότερα αρνητικά, αλλά τελικά, όπως οτιδήποτε κάνετε στη ζωή, αυτό που δίνετε σε αυτήν είναι και αυτό που παίρνετε πίσω.

«...Ως εκ τούτου, στράφηκα στη χρηματοδότηση – ακολουθώντας τη συντριπτική πλειονότητα των συμφοιτητών μου στη Γουάρτον. Σπούδαζα τελικά σε μία από τις καλύτ