Ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του ο Τσακαλώτος: Οραματίζομαι ένα κόμμα που ακούει και ξέρει που πάει

«Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να παραμείνει ένα αριστερό κόμμα» είπε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος και συνέχισε: «Στις εκλογές είχαμε μια θολή ταυτότητα».Τις θέσεις του για την επόμενη μέρα του ΣΥΡΙΖΑ κατέθεσε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος κατά την ανακοίνωση της υποψηφιότητάς του για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Έχοντας δίπλα του τους Χάρη Μαμουλάκη,…

Αναλυτικά τα όσα είπε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος στην ανακοίνωση της υποψηφιότητάς του:

«Ίσως δεν πιάσαμε την ψυχολογία των ανθρώπων, ίσως δεν πείσαμε με τις προτάσεις μας. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να παραμείνει ένα κόμμα της Αριστεράς. Αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να απευθυνθούμε σε ευρύτερο κόσμο; Όχι. Έχουμε μια ταξική κοινωνία, που καθορίζεται το μέλλον των παιδιών από τη στιγμή που γεννήθηκαν. Θέλουμε να απευθυνθούμε και σε έναν νέο, που έχει μια μικρή επιχείρηση. Θέλουμε να απευθυνθούμε σε ανθρώπους από την κοινότητα ΛΟΑΤΚΙ, θέλουμε να απευθυνθούμε σε αρκετό κόσμο. Είναι άλλη η ερώτηση «ποιος είσαι εσύ;». Τη στιγμή που ακούμε τον κόσμο, πρέπει να εξηγήσουμε τις θέσεις μας και τις προτάσεις μας. Απ’ αυτή τη συνάντηση μπορεί να βγει κάτι καλό.

Πιστεύω ότι στις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ είχε μια θολή ταυτότητα. Αυτό δεν το λένε μόνο αριστεροί, το λένε αναλυτές και δημοσκόποι. Ότι το στίγμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ξεκάθαρο.

Η Αριστερά είναι για να κάνει τη ζωή των πολλών καλύτερη. Από τη διαπράγματευση του 2015 κάτω από τον Αλέξη Τσίπρα υπήρχε μια ομάδα που σκεφτόμασταν «για ποιον κόσμο διαπραγματευόμαστε». Γι’ αυτό βγήκαμε από τα Μνημόνια. Η Αριστερά δεν έχει μόνο μια ανάλυση για την κοινωνία, αλλά για το σύστημα εξουσίας που βάζει εμπόδιο σε αυτόν τον κόσμο για να οργανωθεί και να διεκδικήσει. Οι φραγμοί είναι πολλοί σε μια δημοκρατία που γίνεται φτωχότερη. Όλα αυτά αποτελούν πεδία μάχης. Μάχες κινηματικές, ιδεολογικές, προγραμματικές.

Αρχίζω με το μεγάλο ζήτημα της Ανάπτυξης. Φάνηκε ότι οι Δεξιοί είχαν ένα νέο παραγωγικό μοντέλο. Τώρα ξέρουμε ότι αυτό το μοντέλο δεν δούλεψε. Έχουμε την επιστροφή του κράτους παντού. Δεν είναι μόνο ο Μπάιντεν. Όταν ήρθα στην Ελλάδα η βιομηχανική πολιτική δεν υπήρχε, τώρα βλέπουμε ότι και ο Σούνακ και ο Μπαίντεν μιλάνε για αναπτυξιακό κράτος. Έχουμε μια επιστροφή στο Έθνος. Όχι ολική, αλλά σημαντική. Έχουμε και την άνοδο της ακροδεξιάς παντού. Πώς απαντάμε σε αυτές τις προκλήσεις; Όχι με ένα επιτελικό κράτος, ένα κράτος που λέει θα κάνω για σένα πράγματα χωρίς να χρειαστεί να σε ρωτήσω. Αλλά με ένα κράτος που οργανώνει, που βρίσκει συνέργειες με τον ιδιωτικό τομέα, τον κοινωνικό τομέα. Ένα κράτος που ξέρει να αντιμετωπίσει για παράδειγμα την κλιματική αλλαγή. Ένα κράτος που ανοίγει το ζήτημα «ποιος παράγει; τι παράγει; για ποιον παράγει; με ποιον τρόπο παράγει;». Πρέπει να σκύψεις και να δεις με ποια εργαλεία θα αντιμετωπίσεις αυτά τα ζητήματα. Για την τεχνητή νοημοσύνη που αλλάζει τα πάντα. Αυτά είναι τεράστια ζητήματα που αν η Αριστερά δεν έχει λύσεις, δεν έχει προτάσεις, αν πει ότι είναι απλά μια τεχνολογία, θα χάσει. Δεν είναι ουδέτερη καμία τεχνολογία.

Δεν είναι μόνο τα οικονομικά ζητήματα. Η οικονομία της φροντίδας για παράδειγμα. Σε όλες τις κοινωνίες υπάρχουν δουλειές που χαρακτηρίζονται ως γυναικείες και όλες αυτές είναι κακοπληρωμένες. Ενώ έχει ένα τεράστιο κομμάτι του ΑΕΠ, η Αριστερά δεν έχει ασχοληθεί με αυτό.

Για το Μεταναστευτικό, υπάρχει το θέμα των δικαιωμάτων και των διεθνών συμβάσεων. Υπάρχει και το οικονομικό. Ρωτήστε κάποιον που παράγει ροδάκινα. Έχει εργατικό δυναμικό; Έχει πρόβλημα; Έχουμε μετανάστες κλειδωμένους και δεν μπορούμε να τους χρησιμοποιήσουμε για την παραγωγή της χώρας. Πρέπει να είμαστε σε έναν διάλογο με την Αριστερά και με τους Πράσινους.

Το κράτος πρέπει να έχει άποψη και εργαλεία. Σε άλλους χώρους πρέπει να έχει κι άλλες παρεμβάσεις. Το κράτος δεν πρέπει να πει, να περιορίζει. Το κράτος πρέπει να δίνει ευκαιρίες, αυτοπεποίθηση, κουράγιο και χώρο. Ισχύει σε πολλούς τομείς. Το κράτος πρέπει να δώσει χώρους σε ανθρώπους που έχουν ιδέες και μεράκι. Δεν μπορώ να φανταστώ χωρίς μια τέτοια προσέγγιση πώς μπορεί η Ελλάδα να αντιμετωπίζει τέτοια δομικά προβλήματα. Το πρόβλημα της ερήμωσης της χώρας για παράδειγμα. Για αυτά τα ζητήματα ο κ. Μητσοτάκης δεν είπε τίποτα.

Χρειαζόμαστε ένα αναπτυξιακό, δημιουργικό κράτος που δημιουργεί πλούτο. Προσπάθησαν να μας πείσουν τα τελευταία 30 χρόνια ότι μόνο ο ιδιωτικός τομέας παράγει πλούτο. Κάνουν λάθος. Όταν χτίζει το κράτος νοσοκομεία, την Παιδεία, δρόμους βρίσκει πλούτο. Το ίδιο αν βρει συνέργειες με τον ιδιωτικό τομέα.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ αυτό απαιτεί ομάδες που θα δουλέψουν σε όλα αυτά τα ζητήματα. Κι αν κάτι απέδειξα στη διαπραγμάτευση είναι ότι έφτιαξα καλές και οργανωμένες ομάδες. Αυτές οι ιδέες πρέπει να γίνουν projects για την κυκλική οικονομία. Ο ΣΥΡΙΖΑ όταν ήταν κυβέρνηση έκανε τα σχολικά γεύματα. Τώρα πρέπει να πάει παρακάτω. Γιατί δεν μπορούμε να φτιάξουμε μια αλυσίδα που ξεκινά από οικολογική παραγωγή και καταλήγει στα γεύματα; Αυτό είναι ένα project. Τα παιδιά μας θέλουν γευστικά γεύματα και οι γονείς να είναι υγιεινά. Αυτό είναι ένα παράδειγμα για το πώς το κράτος μπορεί να βοηθήσει.

Όλα αυτά είναι στο αντίπαλο δέος απ’ όσα λέει η ΝΔ. Ο κ. Μητσοτάκης και ο κ. Βορίδης έκαναν μια συντηρητική ανάγνωση του Έθνους που υποτίθεται ότι κανένας δεν θα μείνει πίσω. Και στη Βρετανία και στις ΗΠΑ, αυτό το δίπολο, ελευθερία και έθνος, επιστρέφει.

Δεν μας είπε τίποτα για τις υποκλοπές και τη Δικαιοσύνη. Οι υποκλοπές είναι ένα σοβαρό οικονομικό ζήτημα, γιατί φαίνεται αν δουλεύουν οι θεσμοί του κράτους. Το ίδιο ισχύει και για τη Δικαιοσύνη. Όταν δεν μας αρέσει το αποτέλεσμα, κάνουμε επίθεση σε κάποια Αρχή.

Ο κ. Μητσοτάκης λέει ότι θα έρθει η επενδυτική βαθμίδα. Τα κριτήρια είναι πολλά, μεταξύ αυτών αν υπάρχουν γρήγορες και τίμιες αποφάσεις από τα δικαστήρια. Αν την πάρουμε θα την πάρουμε με επισφάλεια, γιατί μπορεί γρήγορα να επιστρέψουμε σε μια οικονομία που δεν δουλεύει.

Απαιτούν όλα αυτά ιδεολογικές μάχες σε όλα τα επίπεδα. Μπορεί να φυλάς τα σύνορά σου, αλλά να σέβεσαι τις διεθνείς συνθήκες. Μπορείς να κατανοείς την ανάγκη του κόσμου για ασφάλεια και σταθερότητα, αλλά να λες ότι αυτό εξαρτάται από την ασφάλεια στις εργασιακές σχέσεις. Όλα αυτά χρειάζεται ένα κόμμα, με νέους τρόπους σκέψεις. Να διατηρήσει τη λογοδοσία και τη δημοκρατία. Αυτό οραματίζομαι εγώ, που ο πρόεδρος θα είναι ίσος, που θα ακούει και θα έρχονται από κάτω προτάσεις κι ανησυχίες.

Θέλω να δώσω αυτοπεποίθηση στα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, να έχουν εμπιστοσύνη για τις αξίες τους, να στέκονται όρθιοι και αν απαντάνε. Θέλω ένα κόμμα που είναι αξιόπιστο που απευθύνεται σε όλον τον κόσμο. Ένα κόμμα που ακούει και που λέει συγχρόνως «είμαστε αυτό, γι’ αυτό διεκδικούμε την κυβέρνηση». Ένα κόμμα που έχει αυτή την εμπιστοσύνη που λέει κάνουμε αυτά που λέμε. Ένα κόμμα με αξιοπιστία. Να ακούμε, αλλά με σταθερότητα».