Πρέπει να τολμήσει ο Αυγενάκης

Αν υπάρχει κάποιος που πιστεύει ότι στην επόμενη ταινία του Τζέιμς Μποντ ο 007 θα σκοτωθεί στη δεύτερη σκηνή, μπορεί να πιστέψει και στις αστειότητες περί αντισυνταγματικότητας και… οργής του παγκόσμιου αθλητικού κινήματος, που προβάλλει ως επιχειρήματα ο Γιώργος Βασιλακόπουλος και οι πρόθυμοι να τον υπηρετήσουν ως το τέλος (και να πέσουν μαζί του, γιατί αυτό θα συμβεί).

Όχι πως απαιτείται αντίλογος, αλλά επειδή πάντα υπάρχουν αδαείς που «ψήνονται», απλά να σημειώσουμε ότι η στη Ναντ, όπου κι έγινε το αντίστοιχο

Καθορίστηκε όριο θητειών για κάθε μέλος του Προεδρείου, ενώ δικαίωμα εκλογής έχουν οι παράγοντες που βρίσκονται κάτω από το 75ο έτος ηλικίας κατά τη χρονιά των αρχαιρεσιών, ενώ υπάρχει πρόβλεψη «συνταξιοδότησης» στα 80 έτη. Α, οι τρεις συνεχόμενες θητείες είναι το μέγιστο της παραγοντικής δράσης, μετά ο «δεινόσαυρος» παίρνει τη θέση του στο… μουσείο.

Είναι πρόδηλο ότι η… αντίδραση του Ολυμπιακού Κινήματος που ονειρεύεται ο Γιώργος Βασιλακόπουλος θα εξαιρεί το πινγκ πονγκ. Όπως επίσης είναι απόλυτα λογικό στο μυαλό του να υπάρχει όριο ηλικίας για τους διαιτητές (και μάλιστα τα 50 έτη) κι όχι για τους παράγοντες! «Τρε μπιεν» που λένε οι Γάλλοι.

Πάμε, όμως, να ασχοληθούμε σοβαρά με την πρόταση νόμου του Λευτέρη Αυγενάκη, η οποία είναι σε σωστή κατεύθυνση, αλλά έχει και χτυπητές αδυναμίες. Πρέπει να τολμήσει ο Υφυπουργός. Όχι να… ρίξει τον «έκπτωτο» -στα μάτια του κάθε υγιούς φιλάθλου- Γιώργο Βασιλακόπουλο, αλλά να ανοίξει τις πόρτες σε… νέο αίμα.

Την ώρα που ο πρόεδρος της ΕΟΚ σκίζει τα ρούχα του, λέγοντας ότι δεν είναι προσόν να είσαι πρώην παίκτης (αλήθεια, ο ίδιος πώς βρέθηκε στο… ρετιρέ της Ελληνικής Ομοσπονδίας, λόγω του ξεχωριστού βιογραφικού του, ή επειδή ήταν πρώην -κι ούτε καν από τους κορυφαίους- αθλητής μπάσκετ;), ο κ. Αυγενάκης οφείλει να προσθέσει πράγματα στο υπό διαβούλευση νομοσχέδιο.

Για παράδειγμα παίκτες με πολυετή θητεία στην Εθνική Ομάδα (το ακριβές όριο συζητιέται) να αποκτήσουν δικαίωμα υποψηφιότητας στις εκλογές της Ομοσπονδίας. Αρκεί μια ματιά στις διοικήσεις των υπολοίπων ευρωπαϊκών ομοσπονδιών και δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε εκ νέου τον τροχό.
Πρέπει (κι εδώ είναι θέμα ΚΑΙ ηθικής τάξης) να υπάρχει υποχρεωτική ποσόστωση γυναικών στο Δ.Σ. της ΕΟΚ. Είναι ευρωπαϊκή οδηγία, είναι ανάγκη, καθώς από τη μια έχουμε σπουδαίες προσωπικότητες από τον χώρο του γυναικείου μπάσκετ, από την άλλη δεν έχει δοθεί η σημασία που θα έπρεπε στις αθλήτριες, οι οποίες θα είναι οι αυριανές μάνες, που θα προτρέψουν τα παιδιά να ασχοληθούν με τον αθλητισμό.

Πρέπει να σταματήσει το αίσχος του ενός (κοινού) ψηφοδελτίου και να υπάρχει δυνατότητα για δύο και τρία ψηφοδέλτια, με αντίστοιχη εκπροσώπηση της εκλογικής τους δύναμης, ώστε να υπάρχει αντιπολίτευση.

Πρέπει να σταματήσει το αίσχος της ψήφου δια αντιπροσώπου, αλλά και να υπάρχουν αποδείξεις για το κατά πόσο ένα σωματείο είναι πραγματικά ενεργό και δεν είναι «σφραγίδα», η οποία «ζωντανεύει» στις εκλογές.

Υπάρχουν κι άλλες ιδέες, που θα αναπτύξουμε στο επόμενο άρθρο μας. Βέβαιον είναι ότι ο κ. Αυγενάκης έχει την ιστορική ευκαιρία να απαλλάξει τον χώρο του μπάσκετ (και όχι μόνο) από τυρρανόσαυρους, από «ισόβιους» παράγοντες, από γερασμένα κύτταρα.