Η εκδίκηση του ποδοσφαίρου

Και μετά από 97 ημέρες, είχαμε επιτέλους ποδόσφαιρο! Με όλα τα υγειονομικά πρωτόκολλα να τηρούνται ευλαβικά, η μπάλα κύλησε απόψε στο χορτάρι, εμείς πήραμε θέση στις πολυθρόνες μας και επιτέλους απολαύσαμε αυτό που μας είχε λείψει σε ασύλληπτο βαθμό όλο αυτό τον καιρό: Την ερυθρόλευκη ριγωτή φανέλα με τον έφηβο στο στήθος!

Οι άδειες κερκίδες, οι μάσκες στα πρόσωπα των αναπληρωματικών και οι αμήχανες αντιδράσεις των ποδοσφαιριστών συνέθεσαν ένα σκηνικό πρωτόγνωρο, σχεδόν απόκοσμο. Η ατμόσφαιρα θύμιζε φιλικό προετοιμασίας.

Ο Ολυμπιακός

επιβεβαίωσε απόψε στην Θεσσαλονίκη αυτό που μας δείχνει με προσήλωση και συνέπεια από την αρχή της σεζόν: Όταν το παιχνίδι είναι κρίσιμο και η μπάλα «καίει», δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να του στερήσει αυτό που θέλει. Είτε ο αντίπαλος είναι η Arsenal σε ένα κατάμεστο Emirates είτε ο ΠΑΟΚ σε μια άδεια Τούμπα, οι ερυθρόλευκοι θα μπουν μέσα με το μαχαίρι στα δόντια και θα δραπετεύσουν με το λάβαρο της νίκης.

Το σημερινό παιχνίδι δεν χρήζει ιδιαίτερης ανάλυσης λόγω των συνθηκών. Η τρίμηνη αποχή και ο ανύπαρκτος αγωνιστικός ρυθμός αποτέλεσαν ανυπέρβλητοι ανασταλτικοί παράγοντες στο να παιχτεί ποδόσφαιρο ποιότητας.

Ο Ολυμπιακός έφυγε νικητής διότι οι παίκτες του έβγαλαν στο παιχνίδι τη συνοχή, τις αλληλοκαλύψεις και το πάθος που είχαν κάνει όλη την Ευρώπη να παραμιλάει μαζί τους πριν τη διακοπή. Ο ΠΑΟΚ, ο οποίος φαίνεται να έχει αποδεχτεί τη μοίρα της απώλειας του πρωταθλήματος και να είναι περισσότερο επικεντρωμένος στην επόμενη μέρα του (που προμηνύεται ζοφερή υπό τη δαμόκλειο σπάθη της απόφασης του CAS) παρουσιάστηκε στο γήπεδο ξεψυχισμένος, ασύνδετος και ανερμάτιστος.

Όμως κοιτάζοντας τη μεγαλύτερη εικόνα, αυτή η μεταμόρφωση που υπέστη ο ΠΑΟΚ μέσα σε 365 μέρες είναι άξια απορίας και ανάλυσης. Πώς μια ομάδα, διοικούμενη από έναν οικονομικά εύρωστο επιχειρηματία, που κέρδισε το πρώτο της πρωτάθλημα μετά από 35 χρόνια, προστατευμένη μάλιστα από ένα ολόδικό της εξωαγωνιστικό σύστημα, κατέληξε να παρουσιάζει το άνοστο συνονθύλευμα που είδαμε απόψε στο χορτάρι.

Αλήθεια, ποιος θα φανταζόταν πέρυσι τέτοια μέρα ότι ο Ολυμπιακός θα πέρναγε 2 φορές μέσα σε μία σεζόν από την Τούμπα με χαρακτηριστική άνεση; Πού αδράνησαν οι βόρειοι και καταποντίστηκαν και τι έπραξαν οι νότιοι και δικαιώθηκαν απόλυτα;

Πρέπει εδώ να τονιστεί ότι σε παρασκηνιακό επίπεδο δεν άλλαξε το παραμικρό. Η διοίκηση της ΕΠΟ παραμένει ίδια, το δημοσιογραφικό κατεστημένο υπηρετεί ακόμη τα ίδια συμφέροντα και οι διαιτητές που εφεύρισκαν ανύπαρκτα πέναλτι υπέρ του Πρίγιοβιτς και εθελοτυφλούσαν στις μανσέτες του Βιεϊρίνια σφυρίζουν ακόμη στη Superleague.

Η μεγάλη διαφορά λοιπόν έγκειται κατά τη γνώμη μου στο εξής. Μετά την κατάκτηση του περσινού πρωταθλήματος, ο ΠΑΟΚ αντί να επενδύσει στο ποδοσφαιρικό κομμάτι, έκρινε ότι ο ασφαλέστερος τρόπος να διατηρήσει τα κεκτημένα του και να χτίσει πάνω στην εφήμερη επιτυχία του ήταν η περαιτέρω επένδυση σε εξωαγωνιστικούς και mediaκούς παράγοντες. Τηλεοπτικές δίκες, παραγοντισμός στην ομοσπονδία και δημοσιογραφικές νεκραναστάσεις στο βωμό της λάσπης απέναντι στους αντιπάλους έμοιαζαν στα μάτια των ασπρόμαυρων ιθυνόντων ως τα κατάλληλα εχέγγυα για τη δημιουργία μιας ποδοσφαιρικής δυναστείας.

Ο οργανισμός του Ολυμπιακού από την άλλη επένδυσε, σε χρηματικό και επικοινωνιακό επίπεδο στο ποδόσφαιρο, αγνοώντας πλήρως την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και τις εγχώριες σειρήνες. Κράτησε έναν προπονητή που παρά την απώλεια των στόχων δούλευε σωστά και αξιοκρατικά, αγόρασε παίκτες με εμπειρία, παραστάσεις και ποιότητα και ανήγαγε σε απόλυτο και απαρέγκλιτο στόχο αυτό με το οποίο στην Ελλάδα αμφιβάλλω αν ασχολείται πλέον κανείς: Να παίξει ποδόσφαιρο!

Η πρώτη, πρόωρη δικαίωση ήρθε με την πρόκριση στους ομίλους του Champions League μέσα από τρεις προκριματικούς γύρους, την ίδια ώρα που ο αντίπαλος του γνώριζε συντριβές από ανύπαρκτα Ευρωπαϊκά μεγέθη επιπέδου Σλόβαν Μπρατισλάβας.
Όμως ακόμη και τότε, οι «πιο ψημένοι στην Ελληνική πραγματικότητα» διατυμπάνιζαν ότι ο Ολυμπιακός δεν έχει τύχη στο πρωτάθλημα διότι δεν θα μπορέσει να διεκπεραιώσει ταυτόχρονα ευρωπαϊκές και εγχώριες υποχρεώσεις απέναντι σε έναν αντίπαλο που για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά εστίαζε εκεί όλη του την προσπάθεια.

Η δεύτερη δικαίωση ήρθε μια ονειρική βδομάδα του Φλεβάρη, όταν οι ερυθρόλευκοι συνέγραψαν δύο έπη μέσα σε Τούμπα και Emirates. Εκεί πλέον το τοπίο έδειχνε να ξεκαθαρίζει και το ποτάμι έδειχνε να μην έχει γυρισμό.

Η μόνη ουσιαστική, και ας μην κρυβόμαστε μεγάλη, φετινή νίκη του ΠΑΟΚ ήταν το ότι κατάφερε να κάνει μια ολόκληρη κυβέρνηση να δουλέψει για εκείνον, εξασφαλίζοντας την παραμονή του στην κατηγορία παρά την επιβεβαιωμένη με στοιχεία παράβαση πολυϊδιοκτησίας.

Όμως η οριστική, πανάξια και αναπότρεπτη δικαίωση του ερυθρόλευκου οργανισμού ήρθε σήμερα, περίπου 365 μέρες μετά την ασπρόμαυρη κατάκτηση του πρωταθλήματος. Ο Ολυμπιακός εντός ολίγων εβδομάδων θα γιορτάσει τον 45ο τίτλο της ιστορίας του επειδή σεβάστηκε το ίδιο το ποδόσφαιρο, του έδωσε πρωταγωνιστικό ρόλο και υπάκουσε ευλαβικά και τυφλά στους νόμους του.

Προβληματίστηκε, βυθίστηκε στην εσωστρέφεια, καθάρισε το μυαλό του, επένδυσε, ωρίμασε, κοπίασε, χάλασε κάποιες φορές τις καρδιές των οπαδών που πεθαίνουν για εκείνον αλλά στο τέλος της ημέρας δικαιώθηκε.

Το 45ο πρωτάθλημα του Ολυμπιακού είναι μια πανάξια νίκη του καθαρού, όμορφου και ανόθευτου ποδοσφαίρου απέναντι στο παρασκήνιο, τον πόλεμο λάσπης και τη μιζέρια.

Και του χρόνου.

*Για την υπογραφή: Κάτι μαγικό