Τον είχαν για Έλληνα πρίγκιπα. Άλλοι ορκίζονταν πως ήταν φτωχός Γάλλος μοναχός. Τον πλήγωσαν κυνηγώντας το ζώο που του έσωζε τη ζωή.

14:48 30/5/2025 - Πηγή: Sportime

Κάποιοι έλεγαν πως ήταν ο γιος του βασιλιά της Αθήνας. Άλλοι πίστευαν πως δεν είχε ούτε παπούτσια στα πόδια του. Κανείς δεν ήξερε στ’ αλήθεια από πού ήρθε, ποιος ήταν ή γιατί χάθηκε στα δάση της Γαλλίας. Το μόνο βέβαιο είναι πως όταν τον βρήκαν, τον συνόδευε μια ελαφίνα. Και τον πλήγωσαν χωρίς να το θέλουν, κυνηγώντας αυτήν.

Η ιστορία του Saint Gilles – ή Γκιλ, όπως τον ήξεραν στο Νότο – μοιάζει με παραμύθι, αλλά στη Μεσαιωνική Ευρώπη

έγινε λατρεία. Έλεγαν πως δεν έτρωγε τίποτα άλλο εκτός από το γάλα της ελαφίνας του. Έζησε απομονωμένος σε μια σπηλιά, χωρίς ανθρώπους, μόνο με εκείνη. Και όταν κάποτε οι κυνηγοί ενός βασιλιά στόχευσαν το ζώο, το βέλος βρήκε κατά λάθος τον ίδιο στο πόδι. Από τότε, κανείς δεν ήξερε αν πονούσε περισσότερο το σώμα του ή η σιωπή που ακολούθησε.

Οι θρύλοι φούντωσαν. Άλλοι τον παρουσίαζαν ως Έλληνα πρίγκιπα που τα άφησε όλα για μια ζωή ασκητική. Άλλοι ως ταπεινό Γάλλο που αγάπησε τη σιωπή περισσότερο από τον κόσμο. Έζησε κοντά στον ποταμό Ροδανό, σε μια περίοδο γεμάτη ταραχές, βασιλιάδες και πόλεμο, αλλά δεν ασχολήθηκε με τίποτα απ’ αυτά. Αντί γι’ αυτό, αρνήθηκε τη δόξα και προτίμησε την αφάνεια.

Η πληγή του δεν έκλεισε ποτέ, λένε. Ούτε και η λατρεία προς το πρόσωπό του. Στο σημείο που τραυματίστηκε, χτίστηκε μοναστήρι. Οι άνθρωποι ερχόντουσαν από όλη την Ευρώπη για να ακουμπήσουν τη γη που είχε βαφτεί με το αίμα του. Πίστευαν πως μπορούσε να γιατρέψει αναπηρίες, φόβους, αρρώστιες, ακόμα και τον ίδιο τον θάνατο. Όχι γιατί έκανε θαύματα, αλλά γιατί υπέμεινε σιωπηλά – και αυτό αρκούσε.

Ένας μεταγενέστερος μύθος λέει πως, χρόνια μετά, καθώς τελούσε Λειτουργία, ένας άγγελος εμφανίστηκε μπροστά του και άφησε ένα γράμμα στο ιερό. Το άνοιξε μόνος του. Μέσα του ήταν γραμμένη μια αμαρτία τόσο σκοτεινή, που ούτε ο ίδιος ο Καρλομάγνος δεν τόλμησε να την πει ποτέ σε κανέναν. Μόνο ο ερημίτης που ζούσε με μια ελαφίνα μπορούσε να την κουβαλήσει χωρίς να σπάσει.

Η ζωή του τελείωσε σιωπηλά, όπως και η αρχή της. Αλλά το όνομά του απλώθηκε παντού. Από την Ισπανία ως τη Γερμανία, από τη Σκοτία ως τη Μέση Ανατολή, μοναστήρια, εκκλησίες και δρόμοι πήραν το όνομά του. Όχι επειδή μίλησε ποτέ, αλλά επειδή ήταν εκεί όταν κανείς άλλος δεν ήταν.

Γρηγόρης Κεντητός για το sportime.gr.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο >>

Keywords