Τα σπιτάκια με την κατάρα στα νησιά που δεν έπρεπε να μπουν όσοι δεν ήταν ναυαγοί

02:07 3/5/2025 - Πηγή: Sportime

Σε έναν χάρτη της Νέας Ζηλανδίας, λίγο πιο κάτω απ’ τα σύνορα του κόσμου, υπάρχουν νησιά χωρίς ψυχή. Antipodes, Bounty, Auckland, Campbell. Άγρια, κρύα, αφιλόξενα. Ούτε σπίτια, ούτε δρόμοι, ούτε λιμάνια. Κι όμως, κάποτε υπήρχαν εκεί σπιτάκια. Σπιτάκια που δεν περίμεναν επισκέπτες, ούτε τουρίστες. Μόνο εκείνους που δεν είχαν άλλη επιλογή. Μόνο ναυαγούς.

Τον 19ο αιώνα, δεκάδες πλοία που ταξίδευαν γύρω από τη Νέα Ζηλανδία και τις υπο-ανταρκτικές θάλασσες έπεφταν στα βράχια. Τα περισσότερα διαλύονταν. Οι ναυτικοί που επιζούσαν

κατέληγαν σε αυτά τα νησιά. Στο απόλυτο τίποτα. Χωρίς τροφή. Χωρίς φωτιά. Χωρίς καμία ελπίδα. Περίμεναν το τέλος.

Η κυβέρνηση της Νέας Ζηλανδίας, μετά από πολλές τραγωδίες, πήρε μια απόφαση που σήμερα μοιάζει σχεδόν ποιητική. Έστειλε αποστολές και έχτισε μικρές ξύλινες καλύβες στα πιο απομονωμένα νησιά. Μέσα τους έβαλε φαγητό, ρούχα, φάρμακα, σπίρτα, ψαράδικα σύνεργα και ένα σημείωμα. Κάθε καλύβα ήταν ένα μυστικό καταφύγιο. Ένα κουτί πρώτων βοηθειών για ανθρώπους που ίσως δεν θα έβρισκαν ποτέ κανέναν άλλο.

Αλλά υπήρχε ένας όρος. Ένας αυστηρός, σχεδόν μυθικός όρος. Στην πρόσοψη κάθε καλύβας υπήρχε ένα ταμπελάκι. Και έγραφε:

“The curse of the widow and the fatherless man is on the man who breaks open this box while he has a ship at his back.”

Η κατάρα της χήρας και του ορφανού βαραίνει όποιον ανοίξει αυτό το κιβώτιο ενώ έχει πλοίο πίσω του.

Ήταν μια απειλή. Μια επίκληση στη συνείδηση. Αν δεν ήσουν ναυαγός, αν είχες τρόπο να φύγεις, δεν είχες κανένα δικαίωμα να μπεις. Αυτά τα σπιτάκια δεν ήταν για τους ζωντανούς. Ήταν για όσους κινδύνευαν να πεθάνουν χωρίς μάρτυρα.

Δύο φορές τον χρόνο, κυβερνητικά πλοία πήγαιναν να τα ελέγξουν. Άφηναν φρέσκες προμήθειες, καθάριζαν τον χώρο, σημείωναν αν κάποιος είχε περάσει. Δεν περίμεναν ευχαριστώ. Περίμεναν να μη βρουν πτώματα.

Το 1908, το σχέδιο λειτούργησε. Το γαλλικό πλοίο Président Félix Faure ναυάγησε στις Αντίποδες. Είκοσι δύο ναυτικοί κατάφεραν να επιζήσουν και να φτάσουν στο νησί. Μετά από μέρες αγωνίας, βρήκαν το ξύλινο σπιτάκι. Μέσα είχε ό,τι χρειάζονταν. Επιβίωσαν. Και όταν ένα πλοίο εμφανίστηκε στον ορίζοντα, κατάφεραν να κάνουν σήμα και να σωθούν.

Δεν ήταν η μόνη φορά. Υπάρχουν καταγραφές για τουλάχιστον άλλες τέσσερις διασώσεις που έγιναν χάρη σε αυτά τα καταφύγια. Δεν έσωσαν χιλιάδες ανθρώπους. Αλλά έσωσαν όσους μπορούσαν. Κι αυτό, εκεί, στο τέλος του κόσμου, μετράει περισσότερο.

Στις δεκαετίες του 1920 και του 1930, με την πρόοδο του ραδιοφώνου και την αλλαγή των θαλάσσιων διαδρομών, το πρόγραμμα εγκαταλείφθηκε. Τα περισσότερα σπιτάκια σαπίσανε στον καιρό. Μερικά διασώθηκαν και υπάρχουν ακόμη, σαν φαντάσματα ξύλινα. Μαρτυρίες ενός ανθρωπισμού που χτίστηκε μακριά από βλέμματα.

Δεν έπρεπε να μπεις αν δεν ήσουν ναυαγός. Δεν έπρεπε να ανοίξεις τίποτα αν είχες πλοίο πίσω σου. Ήταν το καταφύγιο για όσους δεν είχαν τίποτα. Και γι’ αυτό ακριβώς είχε αξία.

Γρηγόρης Κεντητός για το sportime.gr.

Keywords
Τυχαία Θέματα