Πρόδωσε τη Μονή της Αττικής στους Τούρκους. Μπήκαν απο το πηγάδι και έκαψαν και αυτόν και τη μονή

Ήταν το καλοκαίρι του 1821. Οι Τούρκοι είχαν ήδη πατήσει την Αττική. Στο μοναστήρι του Δαφνίου, στα παλιά τείχη, με τους ψηφιδωτούς θόλους και τις οχυρωματικές επάλξεις, μια μικρή ομάδα μοναχών προσπαθούσε να κρατηθεί όρθια. Ανάμεσά τους, κι ένας που δεν είχε πια πίστη. Ο Παΐσιος.

Το μυστικό ήταν γνωστό μόνο στους μοναχούς: ένα παλιό πηγάδι έξω από τον περίβολο της μονής, που οδηγούσε υπόγεια σε άλλα τρία πηγάδια μέσα στον ναό. Ήταν η μόνη δίοδος, ο μόνος τρόπος να μπει κανείς ανενόχλητος. Και ο Παΐσιος το

ήξερε καλά.

Οι Τούρκοι δεν ήθελαν απλώς να καταλάβουν τη μονή. Τη θεωρούσαν φρούριο, θρησκευτικό σύμβολο, πέρασμα στρατηγικό. Ο Παΐσιος τούς άνοιξε τον δρόμο. Τους οδήγησε στη μυστική υπόγεια δίοδο, και το χάραμα μπήκαν μέσα. Η σφαγή ήταν άγρια, η φωτιά έκαψε τα πάντα. Ο Παΐσιος δεν έζησε πολύ να απολαύσει την προδοσία του. Οι ίδιοι οι Τούρκοι, είτε από αηδία είτε από περιφρόνηση, τον θανάτωσαν επί τόπου.

Το σώμα του δεν θάφτηκε ποτέ. Έμεινε πεταμένο για δεκαετίες σε μια γωνιά της αυλής, όπως έλεγαν οι περιηγητές που πέρασαν αργότερα. Όσοι επισκέπτονταν το Δαφνί μετά την Επανάσταση, θυμούνταν τα ερείπια, τους μισογκρεμισμένους τοίχους, και εκείνον τον μαυρισμένο σκελετό, που έμεινε να θυμίζει τι σημαίνει να πουλήσεις τη μονή σου.

Η μονή ξαναχτίστηκε, πέρασε στα χέρια μοναχών, λειτούργησε ξανά. Αλλά το στίγμα της προδοσίας του Παΐσιου έμεινε, γραμμένο όχι σε βιβλία, αλλά στα στόματα των παλιών, σαν μια σκοτεινή σκιά που δεν ξεχνιέται.

Γρηγόρης Κεντητός για το sportime.gr.

Keywords
Τυχαία Θέματα