Οι Αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι τα παιδιά μαθαίνουν μέχρι τα οκτώ. Μετά είναι αργά

Από τα τρία έως τα οκτώ χρόνια. Αυτό θεωρούσαν οι Πυθαγόρειοι πως ήταν το πιο κρίσιμο παράθυρο στη ζωή ενός ανθρώπου για να διαμορφώσει νου, ήθος και ψυχή. Όχι επειδή το έλεγαν επιστήμονες ή στατιστικές, αλλά επειδή το απαιτούσε η ίδια η Φύση. Αν δεν εμβολιαστεί η ψυχή με την Αρετή τότε, δύσκολα θα την αποκτήσει αργότερα.

Η αντίληψή τους δεν στηριζόταν σε μια απλή παιδαγωγική παρατήρηση, αλλά σε μια κοσμική αρχή. Το παιδί εκείνης της ηλικίας θεωρείται σαν φρέσκο δενδρύλλιο που μπορεί να πάρει οποιοδήποτε σχήμα. Αν αφεθεί, αν παραμεληθεί, αν διδαχθεί λάθος, θα μεγαλώσει στραβά. Και μετά,

ούτε οι Θεοί δεν μπορούν να το ισιώσουν.

Στην πυθαγόρεια διδασκαλία, ο νους του παιδιού είναι αγνός και χωρίς προκαταλήψεις. Η καρδιά του δεν έχει προλάβει να σκληρύνει από πάθη και φόβους. Είναι σαν μαλακό κερί, που παίρνει τη μορφή που του δώσεις. Αν γεμίσει αλήθειες, αρμονία και απλότητα, θα παραμείνει τέτοιο και ως ενήλικας. Αν γεμίσει ακαταστασία, σκληρότητα και εγωισμό, θα χαθεί.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι Πυθαγόρειοι απαγόρευαν να ακούγονται άσχημα λόγια στα αυτιά των παιδιών. Ούτε φωνές, ούτε προσβολές, ούτε ασχήμιες. Ο νους του παιδιού είναι ιερός χώρος. Και μόνο η καθαρή λέξη, η αρμονική μουσική και η φιλοσοφική σκέψη είχαν θέση εκεί μέσα.

Γι’ αυτό και οι γονείς είχαν ευθύνη να ξεκινήσουν τη διαπαιδαγώγηση από νωρίς, πριν τα παιδιά γίνουν επτά ή οκτώ ετών. Μετά από αυτή την ηλικία, πίστευαν πως οι βαθύτερες ρίζες είχαν ήδη σχηματιστεί. Το δέντρο είχε πάρει μορφή. Και ό,τι διορθώσεις και να γίνουν, πάντα θα κουβαλάει μέσα του τα πρώτα του χρόνια.

Γρηγόρης Κεντητός για το sportime.gr.

Keywords
Τυχαία Θέματα
Αρχαίοι Έλληνες, Μετά,archaioi ellines, meta