Ο βουλευτής που νόμιζε ότι είναι πουλί και μπορεί να πετάξει. Δε μπορούσαν να τον απομακρύνουν από τη Βουλή, μετά ψήφισαν το νόμο

Το ημερολόγιο έγραφε μέσα του 19ου αιώνα και το βρετανικό κοινοβούλιο λειτουργούσε όπως και σήμερα: με debate, φωνές, διαφωνίες, κανονισμούς. Μόνο που τότε δεν υπήρχε καμία πρόβλεψη για κάτι πολύ βασικό – τι γίνεται όταν ένας βουλευτής χάνει επαφή με την πραγματικότητα. Ο Τζον Μπελ ήταν ένας από αυτούς. Βουλευτής της περιοχής Thirsk, κάθισε στα έδρανα του Κοινοβουλίου για δέκα ολόκληρα χρόνια, μέχρι τον θάνατό του το 1851. Το πρόβλημα; Πίστευε ότι ήταν πουλί.

Και δεν το έλεγε μεταφορικά. Το πίστευε κατά

λέξη. Έλεγε πως μπορούσε να πετάξει καλύτερα και από πραγματικά πουλιά. Η εξήγηση του ήταν απλή, όσο και αλλόκοτη: κρατούσε πάντα τους ώμους του λαδωμένους. Με αυτόν τον τρόπο, ισχυριζόταν, είχε ελαχιστοποιήσει την αντίσταση του αέρα. Δεν χρειαζόταν φτερά – ήταν ανώτερος. Πετούσε με το νου, τη θέληση και τη σωστή λίπανση.

Οι αναφορές της εποχής περιγράφουν έναν άνδρα με απόλυτη πεποίθηση ότι η φύση τον είχε καλέσει να σπάσει τα όρια της ανθρώπινης βαρύτητας. Δεν ήταν αστείο. Ήταν ψυχική πάθηση. Οι ψυχίατροι της εποχής το αναγνώρισαν. Η Βουλή το συζήτησε. Η κοινωνία το σχολίασε. Όμως τίποτα δεν μπορούσε να γίνει: δεν υπήρχε κανένας νόμος που να προβλέπει απομάκρυνση βουλευτή λόγω ψυχικής ασθένειας. Ο Τζον Μπελ παρέμεινε στο Κοινοβούλιο μέχρι την τελευταία του πνοή.

Η υπόθεση Μπελ δημιούργησε προηγούμενο. Άνοιξε συζητήσεις για την ψυχική υγεία σε θέσεις εξουσίας. Και τελικά, μόλις το 1886, 35 χρόνια μετά τον θάνατό του, ψηφίστηκε το Lunacy (Vacating of Seats) Act, ένας νόμος που όριζε ότι αν κάποιος βουλευτής θεωρούνταν ψυχικά ανίκανος για διάστημα μεγαλύτερο των έξι μηνών, το έδρανό του θα κηρυσσόταν κενό. Επί της ουσίας, ο Μπελ πέταξε προς το μέλλον. Πέταξε – έστω και φαντασιακά – μέχρι να αλλάξει ο νόμος.

Ήταν μια εποχή που η ψυχική υγεία αντιμετωπιζόταν με φόβο και σιωπή. Κανείς δεν ήθελε να ανοίξει το θέμα. Κανείς δεν ήξερε πώς. Ο Μπελ έγινε το παράδειγμα. Και ένα από τα πιο παράδοξα σύμβολα ενός κοινοβουλευτισμού που έπρεπε να ενηλικιωθεί. Να μάθει να διαχειρίζεται όχι μόνο τις ιδέες, αλλά και την ανθρώπινη εύθραυστη φύση.

Ο βουλευτής που νόμιζε ότι είναι πουλί δεν γελοιοποιήθηκε ποτέ επίσημα. Δεν τιμωρήθηκε. Δεν διώχθηκε. Αλλά ούτε και βοηθήθηκε. Έζησε, πέθανε και ενέπνευσε αλλαγή. Μια αλλαγή που ήρθε αργά. Αλλά ήρθε. Και ίσως, κάπου στα πρακτικά της Βουλής, υπάρχει ακόμη μια ανάμνηση για εκείνον που πίστεψε πως μπορούσε να πετάξει. Ίσως τελικά να το έκανε – έστω και μόνο μέσα στο μυαλό του.

Γρηγόρης Κεντητός για το sportime.gr.

Keywords
Τυχαία Θέματα
Βουλή,vouli