Ο Ολυμπιακός είναι ο Σεμέδο, ο ΠΑΟΚ ο Τζόλης… Τόσο απλό.

Στην εικόνα του Ρούμπεν Σεμέδο στο γήπεδο, προσωποποιείται ο φετινός (εν Ελλάδι) Ολυμπιακός. Εκφοβιστικός στην όψη, βάσει σωματικών προσόντων, «κερδίζει» τον αντίπαλο πριν καν την πρώτη τους κόντρα. Οποιος την επιδιώξει, το νιώθει, εννιά στις δέκα, πως εδώ, δεν το ‘χεις, δεν περνάς.

Δεν θα τον δεις να ζορίζεται. Δεν θα δείξει πως δυσκολεύεται. Ακόμη και αν συμβαίνει. Δεν θα τρέξει. Σπάνια θα τον δεις να σπριντάρει. Σπανιότερα να αλλάζει ρυθμό και ένταση. Τον χώρο που καλύπτει,

τα τετραγωνικά που του αναλογούν, την εκτέλεση, τυπικά και βάσει ρόλου, της αποστολής και του έργου που η θέση του επιτάσσει.

That’s all. Τίποτα περιττό, τίποτα παραπανίσιο. Σε μια σεζόν που ουσιαστικά αποτελεί συνέχεια, απνευστί, της προηγούμενης. Που ξεκούραση δεν υπάρχει. Που διάθεση ή δυνατότητα για ένταση είναι φυσικώς και πιθανότατα οργανικά αδύνατη, επιστρατεύονται στοιχεία πνευματικά. Η ωριμότητα, η αίσθηση της ανωτερότητας, της κυριαρχίας που απορρέει από την ομοιογένεια, την εμπιστοσύνη, τα χαρακτηριστικά που σκιαγραφούν κλάση, χωρίς να υπάρχει η ανάγκη επίδειξής της.

Στην εικόνα του Χρήστου Τζόλη στο γήπεδο προσωποποιείται ο φετινός, επί Γκαρσία τουλάχιστον, ΠΑΟΚ. Φουριόζος, ασυγκράτητος, χωρίς φρένα. Ταλαντούχος, γεμάτος προσδοκία και προσμονή να τον δεις, να τον χαζέψεις. Δεν θα σε κάνει ποτέ να βαρεθείς. Χωρίς όμως και ποτέ να ξέρεις αν θα είναι για καλό ή για κακό. Θα παίξει με την ανεμελιά, την άγνοια κινδύνου της ηλικίας, της φρεσκάδας, της νιότης.

Όσο μεγαλύτερο το εμπόδιο, τόση μεγαλύτερη η… όρεξη να παίξει. Η διάθεση. Και παράλληλα τόσο μεγαλύτερη η απογοήτευση, η παραίτηση, αν δεν βγει, αν δεν πάει καλά. Το παιχνίδι. Τυπικό work in progress. Δείχνει μέρα τη μέρα, λεπτό το λεπτό, αγώνα τον αγώνα, καλύτερο, σε προκαλεί να περιμένεις την ολοκλήρωσή του, μα είναι σαφές πως μέχρι τότε επιβάλλεται υπομονή, αφού η πορεία θα είναι γεμάτη αστάθεια.

Η διαφορά Ολυμπιακού και ΠΑΟΚ δεν είναι 15 βαθμοί, όπως τουλάχιστον διαμορφώθηκε μετά το χτεσινό τους ραντεβού στο «Καραϊσκάκης». Δεν είναι όμως και οι δυο ομάδες κοντά, ισάξιες, όπως ο Πάμπλο Γκαρσία και αρκετοί παίκτες του «δικέφαλου» ισχυρίστηκαν μετά το προ δεκαπενθημέρου παιχνίδι στην Τούμπα.

Η διαφορά είναι απότοκο, αντανάκλαση του τι προσφέρει – και κυρίως πως – στο γήπεδο, στη διάρκεια μιας σεζόν, ενός πρωταθλήματος και όχι σε ορίζοντα ενός ή δύο παιχνιδιών, ο Σεμέδο με τον Τζόλη. Η διαφορά προκύπτει από την σταθερότητα, προκύπτει από την ετοιμότητα, προκύπτει από τις παραστάσεις, το background, τον χρόνο.

Τρίτος είναι αυτός που δουλεύει ο Πέδρο Μαρτίνς την ομάδα του, λίγους μήνες μόνο έχει στα ηνία της δικής του ο Πάμπλο Γκαρσία. Αυτονόητη η απόσταση. Δεν χρειάζεται καν τίποτα περισσότερο. Ακόμη και η αντιμετώπιση είναι ενδεικτική της διαφοράς.

Στον Ολυμπιακό δεν περίμεναν το χτεσινό ντέρμπι για να «νιώσουν» πως είναι καλύτεροι, ανώτεροι. Η, έστω, δεν χρειάζονταν – ακόμη και – την «τριάρα». Αυτά, είναι εφήμερα, πρόσκαιρα. Για έναν «Σεμέδο», με χιλιόμετρα στην πορεία του, η κατάληξη είναι το ζητούμενο. Η επιτυχημένη κατάληξη.

Στον ΠΑΟΚ, αντίθετα, κακώς ζουν και αναπνέουν για τις κόντρες με τον Ολυμπιακό. Καλώς θέλουν και αποζητούν τη σύγκριση, δεν χρειάζεται όμως να βιάζονται να μεγαλώσουν περισσότερο και πιο γρήγορα απ’ ότι προβλέπεται. Ναι, ως «Τζόλης», αυτά είναι τα παιχνίδια που τους επιβεβαιώνουν, που τους κινητοποιούν περισσότερο, αλλά η (δημόσια και όχι μόνο) διαχείριση του αποτελέσματος αυτών, η προετοιμασία τους και ο τρόπος που τα αφήνουν πίσω – ανεξαρτήτως της έκβασης – είναι αυτός που θα τους καταστήσει ισάξιους. Κάποια στιγμή. Όχι τώρα. Όχι φέτος.

View this post on Instagram

A post shared by Super League Greece (@super_league_gr)



ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Βαρούχας: «Δεν υπάρχει πέναλτι για τον Βόλο στην φάση με τον Καμπετσή»

Καραπαπάς: «Τα βάλαμε με όλους και νικήσαμε, η πραγματική δικαιοσύνη μίλησε»

Το άρθρο Ο Ολυμπιακός είναι ο Σεμέδο, ο ΠΑΟΚ ο Τζόλης… Τόσο απλό. εμφανίστηκε πρώτο στο sportime.gr.