Ο εφευρέτης της βαζελίνης καλυπτόταν με βαζελίνη και την έτρωγε κάθε μέρα με το κουτάλι

Κανείς δεν πίστεψε περισσότερο στο προϊόν του από τον Ρόμπερτ Τσέζμπροου. Ήταν χημικός, εκκεντρικός, απόλυτος και πεισματάρης. Το 1870 εμφάνισε μια παχύρρευστη, σχεδόν διάφανη ουσία από παράγωγα πετρελαίου και την ονόμασε «βαζελίνη». Από τη στιγμή εκείνη και μέχρι τον θάνατό του, δεν πέρασε μέρα που να μην τη χρησιμοποιήσει στο σώμα του ή να μην τη δοκιμάσει σαν φάρμακο για κάθε ασθένεια.

Ο Τσέζμπροου ήταν βέβαιος πως η βαζελίνη μπορούσε να θεραπεύσει τα πάντα. Από πληγές και εγκαύματα μέχρι ρινική συμφόρηση

και στομαχόπονο. Όταν έπεφτε άρρωστος, κάλυπτε το σώμα του με ένα παχύ στρώμα βαζελίνης, το οποίο άφηνε να δράσει όλο το βράδυ. Πίστευε ότι έτσι το σώμα του θα διατηρούσε τη θερμότητά του και θα επιτάχυνε τη θεραπεία.

Το πιο ακραίο του όμως ήταν αυτό: κάθε μέρα έτρωγε μία κουταλιά της σούπας βαζελίνη. Δεν το έκανε για λόγους διατροφής, αλλά σαν τελετουργικό υγείας. Ήταν πεπεισμένος ότι αυτή η πράξη, όσο παράξενη και αν ακουγόταν, ενίσχυε την αντοχή του και διατηρούσε τον οργανισμό του καθαρό.

Οι γιατροί της εποχής τον αποκαλούσαν τρελό. Εκείνος όμως έζησε μέχρι τα 96, κάτι εξαιρετικά σπάνιο για την εποχή του. Και όχι απλώς έζησε – παρέμεινε σε πλήρη διαύγεια και σχετικά καλή φυσική κατάσταση μέχρι τέλους. Λίγο πριν πεθάνει, δήλωνε ακόμη υπερήφανα πως η βαζελίνη ήταν το δικό του «ελιξίριο ζωής».

Η ουσία που εφηύρε χρησιμοποιείται ακόμη και σήμερα, περισσότερο από 150 χρόνια μετά. Όχι όμως για κατάποση. Στην πραγματικότητα, οι ειδικοί προειδοποιούν ότι η κατάποση βαζελίνης μπορεί να είναι επικίνδυνη, ειδικά σε μεγάλες ποσότητες. Αυτό που έχει μείνει, όμως, είναι η αφοσίωση ενός ανθρώπου σε μια ιδέα – και η βεβαιότητα ότι το να πιστεύεις με πάθος σε κάτι, μπορεί τελικά να σε κρατήσει ζωντανό περισσότερο απ’ όσο φαντάζεσαι.

Γρηγόρης Κεντητός για το sportime.gr.

Keywords
Τυχαία Θέματα