Νομίσματα φθαρμένα, χτυπημένα, παλιά και σβησμένα, τα κυνηγούν οι συλλέκτες μανιωδώς

Δεν λάμπουν, δεν είναι σπάνιας κοπής, δεν βρίσκονται σε μουσεία. Και όμως, αυτά τα νομίσματα, φαγωμένα από τον χρόνο και σχεδόν αγνώριστα, αξίζουν περισσότερο απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς. Στον κόσμο των συλλεκτών, έχει γεννηθεί μια παράδοξη εμμονή: τα λεγόμενα “Low Ball Coins” – όσα βρίσκονται στην χειρότερη δυνατή κατάσταση.

Οι περισσότερες συλλογές νομισμάτων στηρίζονται στο αντίθετο: σε αντικείμενα άθικτα, λαμπερά, με κοφτερά γράμματα και τέλεια περιγράμματα. Όμως κάποιοι αναζητούν το απόλυτο άκρο: ένα νόμισμα σε βαθμό Poor-1, τόσο φθαρμένο που δύσκολα ξεχωρίζει η όψη

ή η χρονολογία του. Η λογική είναι απλή και παρανοϊκή ταυτόχρονα: όλοι προσπαθούν να σώσουν τα καλά νομίσματα – σχεδόν κανείς δεν σκέφτηκε να φυλάξει τα εντελώς κατεστραμμένα.

Έτσι, σε πολλές περιπτώσεις, ένα νόμισμα μπορεί να υπάρχει σε εκατοντάδες κομμάτια σε άριστη κατάσταση, αλλά να μην υπάρχει ούτε ένα σε εντελώς φθαρμένη μορφή. Και κάπου εκεί ξεκινά η ζήτηση. Συλλέκτες χτίζουν ολόκληρες σειρές από coins σε “worst grade possible”, δημιουργώντας συλλογές που μοιάζουν σαν να βγήκαν από παλιατζίδικο – αλλά αξίζουν όσο έργα τέχνης.

Η τιμή τους δεν βασίζεται μόνο στη σπανιότητα του τύπου, αλλά στη σπανιότητα της κατάστασης. Ένα νόμισμα που κυκλοφόρησε κατά εκατομμύρια μπορεί να μην έχει καμία καταγραφή σε βαθμό Poor-1, γιατί κανείς δεν το σκέφτηκε άξιο διατήρησης όταν έλιωνε στην τσέπη του κόσμου. Κάποια εξ αυτών πωλούνται σε δημοπρασίες για χιλιάδες δολάρια, όχι λόγω της ηλικίας ή της προέλευσης, αλλά λόγω της… καταστροφής τους.

Η ειρωνεία είναι ότι οι συλλέκτες Low Ball δεν θέλουν τίποτα όμορφο. Τα νομίσματα που βρίσκονται στην κορυφή της λίστας τους είναι εκείνα που έχουν υποφέρει περισσότερο: με γρατσουνιές, σβησμένα πορτρέτα, λειασμένα γράμματα, με άκρα που θυμίζουν ρετάλι και όχι βασιλικό προφίλ.

Η κουλτούρα αυτή, που ξεκίνησε κυρίως στις ΗΠΑ, έχει αποκτήσει φανατικούς υποστηρικτές και δικούς της καταλόγους. Σε δημοπρασίες εμφανίζονται coins που μοιάζουν με μεταλλικά κουμπιά, κι όμως συνοδεύονται από πιστοποιητικά αυθεντικότητας και εξαιρετικά σπάνιες βαθμολογίες.

Κάποτε τα πέταγαν. Σήμερα, για να βρεις ένα φθαρμένο μέχρι εξαφανίσεως νόμισμα, μπορεί να χρειαστεί να ψάχνεις χρόνια. Και να πληρώσεις κάτι που, στην ουσία, δεν διαβάζεται καν.

Γρηγόρης Κεντητός για το sportime.gr.

Keywords
Τυχαία Θέματα