Η Ρώμη καιγόταν και ο Νέρων ήταν ντυμένος σαν Έλληνας και τραγουδούσε την Ιλίου Πέρσιν

Ήταν Ιούλιος του 64 μ.Χ. όταν η φωτιά ξεκίνησε σε μια από τις εμπορικές συνοικίες της Ρώμης. Μέσα σε λίγες ώρες έγινε ανεξέλεγκτη. Οι φλόγες έκαναν στάχτη σπίτια, ναούς, δημόσια λουτρά και μνημεία. Η αυτοκρατορική πρωτεύουσα καιγόταν επί έξι συνεχόμενες ημέρες. Κι ενώ ο κόσμος έτρεχε να σωθεί, ο Νέρων στάθηκε στην κορυφή του παλατιού του, φορώντας θεατρικά ρούχα, και τραγουδούσε.

Δεν κρατούσε βιολί. Τέτοιο όργανο δεν υπήρχε καν τότε. Αντί γι’ αυτό, φορούσε στολή τραγικού ηθοποιού — έναν ελληνιστικό

χιτώνα, σανδάλια και μάσκα — και τραγουδούσε ή απήγγελλε στίχους από την «Ιλίου Πέρσιν», το ελληνικό έπος για την άλωση της Τροίας. Οι φλόγες της Ρώμης τού θύμιζαν εκείνες που κατέκαψαν την Τροία του Ομήρου. Και αυτό του έδινε έμπνευση, σαν σκηνικό θεάτρου με θέα θάνατο.

Σύμφωνα με τον Δίων Κάσσιο και τον Σουητώνιο, ο αυτοκράτορας είχε εμμονή με την ελληνική τέχνη. Ήθελε να είναι καλλιτέχνης, όχι μόνο ηγέτης. Όταν ξέσπασε η φωτιά, δεν έτρεξε να οργανώσει βοήθεια. Αντίθετα, στάθηκε ψηλά, ντυμένος σαν τραγωδός, και έβλεπε την καταστροφή με τη ματιά ποιητή. Για εκείνον, η φλεγόμενη Ρώμη ήταν ένα αριστούργημα σκηνοθεσίας — ένα έργο με ηρωισμό, θυσία και κάθαρση. Ήταν η Τροία του.

Ο λαός όμως δεν συμμερίστηκε την καλλιτεχνική του οπτική. Οι φήμες πως εκείνος έβαλε τη φωτιά για να χτίσει νέο παλάτι κυκλοφόρησαν σαν τις στάχτες που έπνιγαν την πόλη. Το Domus Aurea, το χρυσό παλάτι που κατασκευάστηκε αμέσως μετά, έκανε πολλούς να πιστέψουν πως η πυρκαγιά δεν ήταν ατύχημα, αλλά σχέδιο. Ο Νέρων δεν εκτέθηκε απλώς ως αδιάφορος. Εκτέθηκε σαν θεατής της ίδιας του της αυτοκρατορίας που καιγόταν.

Γρηγόρης Κεντητός για το sportime.gr.

Keywords
Τυχαία Θέματα