Δεν τραγούδησε ποτέ για να αρέσει. Τραγούδησε για να θυμόμαστε. Το απίστευτο ταξίδι του Γιώργου Νταλάρα

03:03 22/5/2025 - Πηγή: Sportime

Δεν ξεκίνησε με στόχο να γίνει σύμβολο. Ξεκίνησε με μια κιθάρα στα χέρια και την πίστη ότι το τραγούδι είναι τρόπος ζωής. Από το 1968, όταν η φωνή του πρωτογράφτηκε στο βινύλιο, μέχρι σήμερα που εκατομμύρια ακροατές τον αναζητούν σε πλατφόρμες, σε DVD, σε βίντεο από συναυλίες και σε συλλογές, ο Γιώργος Νταλάρας δεν έπαψε ποτέ να κουβαλά την ελληνική ψυχή.

Έχει ηχογραφήσει πάνω από 90 προσωπικούς δίσκους, έχει συμμετάσχει σε περισσότερους από 150, έχει ερμηνεύσει πάνω

από 1.000 διαφορετικά τραγούδια. Όμως οι αριθμοί δεν μπορούν να εξηγήσουν τι σημαίνει «Ο Μέτοικος», «Μικρά Ασία», «Μη μιλάς, κινδυνεύει η Ελλάς», «Ύμνοι αγγέλων σε ρυθμούς ανθρώπων». Μπορούν μόνο να δείξουν πως η τέχνη του έγινε φορέας συλλογικής μνήμης.

Η γαλλική Figaro το 1993 έγραψε πως «τραγουδά ελληνικά αλλά η μουσική του μιλά σε όλο τον κόσμο». Το 1994, 22.000 άνθρωποι τον αποθέωναν στο Brendan Byrne Arena της Νέας Υόρκης. Το 1983, 160.000 θεατές γέμιζαν το Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας για δύο βραδιές-σταθμό. Το Wembley και η Royal Albert Hall, η Sidney Opera και το Carnegie Hall τον φιλοξένησαν όπως θα φιλοξεξενούσαν έναν διεθνή θρύλο – γιατί αυτό ήταν.

Μεγάλωσε με πατέρα τον ρεμπέτη Λουκά Νταράλα, με παππούδες που έπαιζαν βιολί και μπουζούκι. Αλλά δεν έμεινε εκεί. Έφερε το ρεμπέτικο στο Μέγαρο Μουσικής, την παράδοση στο BBC, την προσφυγιά στο Ηρώδειο. Τραγούδησε τον Ελύτη, τον Θεοδωράκη, τον Λοΐζο, τον Παπαδόπουλο, τον Μικρούτσικο, τον Ξαρχάκο. Και δίπλα τους έβαλε και τη Sezen Aksu, τη Noa, τη Dulce Pontes, τον Sting, τον Al Di Meola, τον Ian Anderson.

Συνεργάστηκε με τις μεγαλύτερες συμφωνικές ορχήστρες της Ευρώπης. Τον αποκάλεσαν «η φωνή του ελληνισμού» σε Βιέννη, Μόσχα, Σμύρνη, Κωνσταντινούπολη, Τελ Αβίβ. Ερμήνευσε την “Misa Criolla” τόσο αυθεντικά, ώστε ο ίδιος ο Ariel Ramirez δήλωσε πως «καμία εκτέλεση δεν μου έδωσε τόσο βαθιά συγκίνηση».

Ήταν όμως και πάντα εκεί όπου τον χρειάζονταν. Στις συναυλίες για τους αγνοούμενους της Κύπρου. Στη διεθνή εκστρατεία της Αμνηστίας το 1988 δίπλα στον Bruce Springsteen και τον Sting. Στα Φεστιβάλ Ειρήνης, στα Βαλκάνια και στη Μαύρη Θάλασσα, σε κάθε σημείο του κόσμου που υπήρχε ανάγκη για μια φωνή να ενώσει.

Δεν παρέμεινε ποτέ ο ίδιος. Ανανεώθηκε, αφομοίωσε ήχους, δούλεψε τη φωνή του, μελέτησε το ρεπερτόριό του με τον σεβασμό ενός επιστήμονα. Και το κοινό τον ακολούθησε. Τον βρήκε ξανά και ξανά. Στα “Ρεμπέτικα της Κατοχής”, στον “Άξιον Εστί”, στο “Latin”, στα “Μεσόγειος 30ος – 40ος Παράλληλος”, στο “Πειράζοντας τον Νταλάρα”.

Ποτέ δεν τραγούδησε για να αρέσει. Τραγούδησε για να θυμόμαστε. Για να μείνει κάτι από τα παλιά και να ειπωθεί με καθαρότητα στα νέα. Από το “Να ’τανε το ’21” μέχρι το “Κάτι Ελλάδες” του 2025, κουβάλησε μέσα του μια Ελλάδα που δεν ζήτησε ποτέ τίποτα άλλο, πέρα από έναν ερμηνευτή που θα την πονέσει με το στόμα.
Και συνεχίζει. Όπως πάντα. Με τον ίδιο σεβασμό, την ίδια φλόγα, την ίδια Ελλάδα στην ψυχή.

Γρηγόρης Κεντητός για το sportime.gr.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο >>

Keywords