Τοξικά πλαστικά στα ρούχα μας

Το πλαστικό σε αυτά που φοράμε, ρούχα και παπούτσια, μπορεί να είναι λιγότερο ορατό από ό,τι είναι στα μπουκάλια ή στα καλαμάκια, αλλά δεν είναι λιγότερο τοξικό. Πολύ περισσότερο που, πάνω από το μισό των κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων τα οποία παράγονται κάθε χρόνο περιλαμβάνουν πλαστικό.

Η ανάπτυξη συνθετικών ινών ως τρόπος μίμησης των φυσικών υφασμάτων ή και μιας αντίληψης ότι είναι περισσότερο «ευέλικτες» στη χρήση τους, βοήθησε στο να «κρυφτεί» το πλαστικό σε τόσο μεγάλο μέρος από αυτά που φοράμε σήμερα. Ωστόσο, ενώ δεν χρειάζεται να κοιτάξει κανείς την ετικέτα

ενός μπουκαλιού νερού για να μάθει ότι είναι φτιαγμένο από πλαστικό, με τα υφάσματα η σχετική ενημέρωση του κοινού δεν ήταν ανάλογη.

Η πρώτη συνθετική ίνα κατασκευάστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα και προήλθε από φυτική πηγή. Ήταν το ρεγιόν ή αλλιώς βισκόζη, στο οποίο χρησιμοποιήθηκε ξυλοπολτός. Οι πραγματικά συνθετικές ίνες εμφανίστηκαν με το νάιλον στα τέλη της δεκαετίας του 1930 («ευγενική προσφορά» του αμερικανικού χημικού γίγαντα DuPont που ανέπτυξε επίσης το ρεγιόν), ενώ ο πολυεστέρας ήταν μια βρετανική εφεύρεση της δεκαετίας του 1940.

Η διαδικασία που ονομάζεται πολυμερισμός έδωσε πλαστικά με αναρίθμητες χρήσεις, από μπουκάλια μέχρι οδοντικό νήμα. Όταν άρχισε να χρησιμοποιείται για κάλτσες, με τη συνοδεία ενός διαφημιστικού «τσουνάμι», το νάιλον ήταν πιο ακριβό από το μετάξι. Η νέα τεχνολογία ήταν εξαιρετική. Ο πόλεμος έστρεψε την παραγωγή στα αλεξίπτωτα και τις σκηνές, ενώ οι νάιλον κάλτσες έγιναν… «νόμισμα» στις μαύρες αγορές της Ευρώπης.

Διαβάστε όλο το θέμα στο TVXS.gr