Το «Καλοκαίρι της Αγάπης» ήταν κάτι παραπάνω από χίπις και LSD

Το καλοκαίρι του 1967, 100.000 (κατά άλλες πηγές, 200.000) νέοι, φοιτητές, χίπις, ακτιβιστές, ταξίδεψαν από κάθε γωνιά των ΗΠΑ με προορισμό το Σαν Φραντσίσκο.

Για τους περισσότερους το σημείο αναφοράς ήταν το Monterey Pop Festival -το μεγαλύτερο υπαίθριο φεστιβάλ στην ιστορία της ροκ,

πρελούδιο επί της ουσίας του θρυλικού Γούντστοκ, που έγινε δύο χρόνια μετά. Στην πραγματικότητα όμως, ήταν απλά η αφορμή.

Η δημιουργία της γεμάτης φρεσκάδα ανατρεπτικής αυτής «κοινότητας» στη συνοικία Haight-Ashbury το καλοκαίρι εκείνο σηματοδότησε την αντίδραση στην κυρίαρχη κουλτούρα, μία αντίδραση που είχε δώσει δείγματα, αλλά στην πραγματικότητα συνέχισε να ζυμώνεται από την Ευρώπη μέχρι την Αμερική, ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’50 με τους Μπιτ.

Ερχόμενοι σε ρήξη με την καθεστηκυία τάξη -τους γονείς τους πριν από όλους- οι νέοι δήλωναν την αντίδραση τους στον πόλεμο του Βιετνάμ που βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη, στον συντηρητισμό της μεταπολεμικής δυτικής κοινωνίας και στο καπιταλιστικό όνειρο, μιλώντας αντί αυτών για παγκόσμια ειρήνη, ανθρώπινα δικαιώματα, ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο, ελεύθερο έρωτα, όνειρα και ποίηση.

Όπως έγραφε ο Guardian, δεν επρόκειτο για ένα νέο κίνημα, αλλά περισσότερο για τη «στιγμή» κατά την οποία τα media για πρώτη φορά εστίασαν, κατέγραψαν -και όχι μόνο- τη σημασία και έκταση του «φαινομένου».

Διαβάστε όλο το θέμα στο TVXS.gr