Το αντίο στον Μέσσι των ρεκόρ

Τον Νοέμβριο του 2003 αμούστακο παιδί ακόμα, συστήθηκε στους φίλους του ποδοσφαίρου παγκοσμίως, μπαίνοντας ως αλλαγή με τη φανέλα της Μπάρτσα, απέναντι στην Πόρτο του Μουρίνιο. Σχεδόν 18 χρόνια αργότερα ήρθε η ώρα για το αντίο με δάκρυα στα μάτια, έστω κι αν πέρυσι ο πλανήτης – μπάλα είχε συγκλονιστεί από την επιθυμία του για πολλούς goat, να αφήσει το απάνεμο για εκείνον λιμάνι της Βαρκελώνης και να ψάξει άλλες γειτονιές.

Μέσα από την Μπαρτσελόνα, μεγάλωσε, ανδρώθηκε, κέρδισε τίτλους, αλλά όσο εκείνος “ψήλωνε”, το ίδιο έκαναν και οι μπλαουγκράνα. Με 672 γκολ

σε 778 παιχνίδια έσπασε το ρεκόρ του Πελέ, με τα περισσότερα γκολ για μία και μόνο ομάδα, με τον Βραζιλιάνο να έχει 643.

Ισοφάρισε το ρεκόρ του Γκιγκς σκοράροντας για 16 χρόνια σερί στο Champions League, 6 από αυτές τις χρονιές αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση, όπως έκανε άλλες 8 φορές στην La Liga. Στην Ισπανία δεν “βλέπει” τον δεύτερο, βρίσκοντας δίχτυα 474 φορές.

Στη γεμάτη καριέρα του με το καμάρι της Καταλωνίας μέτρησε 34 τρόπαια, με 4 Champions League, 10 πρωταθλήματα και 6 χρυσές μπάλες, 4 στη σειρά από το 2009 κι έπειτα. Τη σεζόν 2011/12 σε 60 παιχνίδια κατάφερε να νικήσει τους αντιπάλους τερματοφύλακες 73 φορές, στην πιο παραγωγική αγωνιστική περίοδο της ζωής του.

Ακόμα και τώρα στα 34 του μπορεί να κάνει τη διαφορά όποια ομάδα κι αν επιλέξει για να συνεχίσει, ιδίως αν αυτή είναι η Παρί των αστέρων, όπως όλα δείχνουν. Το θέμα με τον Μέσσι ήταν ανέκαθεν ο ψυχισμός του και όχι οι ποδοσφαιρικές του ικανότητες, κάτι που αποδεικνυόταν σχεδόν κάθε καλοκαίρι στις υποχρεώσεις του με την εθνική ομάδα της Αργεντινής. Ίσως τώρα το ταπεινό Κόπα Αμέρικα που κατέκτησε λίγες εβδομάδες πριν, πρώτος τίτλος με την αλμπισελέστε, να βγάλει το περίσσιο βάρος από τους ώμους του.

Το Παρίσι μοιάζει ιδανικός προορισμός, όχι μόνο για τα πολλά εκατομμύρια που θα μπουν στον τραπεζικό του λογαριασμό, στο τελευταίο ίσως συμβόλαιο της καριέρας του, αλλά κυρίως γιατί θα βρει οικεία πρόσωπα, φίλους του όπως ο Νεϊμάρ και ο Ντι Μαρία, με τους οποίους θα μπορεί να μοιραστεί και τις ευθύνες. Είναι δυνατόν θα πει κάποιος σε αυτή την εποχή του άκρατου επαγγελματισμού, να είναι αυτή η σκέψη στο μυαλό του; για τον Μέσσι, όπως έχει δείξει η μέχρι τώρα πορεία του, είναι.

Όπως γράφει και η Equipe σήμερα, το Παρίσι αξίζει να έχει έναν Μέσσι, αλλά και ο ίδιος ο Αργεντινός αξίζει να έχει μια-δυο σεζόν χωρίς όλα τα ποδοσφαιρικά βάρη του κόσμου στο κεφάλι του.