"Τι υποτίθεται ότι δεν μπορείς να κάνεις;"

Η Γλυκερία Τζιατζιά είναι μια δρομέας με πλούσιες διακρίσεις στο ορεινό τρέξιμο, αλλά και στο τρέξιμο δρόμου. Ο πρόσφατος τραυματισμός της φαίνεται πως την έχει δυναμώσει αρκετά και στο πνευματικό κομμάτι, καθώς λίγες μέρες μετά την αποχώρηση της λόγω αδιαθεσίας από τον κλασικό μαραθώνιο της Αθήνας (πέρυσι τερμάτισε στη δεύτερη θέση), ανέβασε στο facebook μια συγκινητική ανάρτηση στην οποία περιγράφει τη μεταμόρφωση της από... ασχημόπαπο σε "αθλητικό" κύκνο!

"To 2010 πέρασα στο Πανεπιστήμιο. Δεν ήμουν καλή φοιτήτρια, έβγαινα πολύ, έπινα πολύ, κάπνιζα και δε γυρνούσα σπίτι πριν τις 5 το πρωί. Δεν με ένοιαζε τι τρώω αρκεί να είναι νόστιμο, δε ξυπνούσα πρωί και -φυσικά- κόπηκα σχεδόν σε όλα τα μαθήματα του 1ου έτους. Δεν ήξερα τι να πω στους γονείς μου, που είχαν άλλα 3 παιδιά και που έκαναν αληθινές θυσίες για τις σπουδές μου...ακόμη θυμάμαι πόσο ντράπηκα όταν έμαθαν για την "πρόοδό" μου.

Κι έτσι στο 2ο έτος άρχισα να διαβάζω. Να μη βγαίνω τόσο και να πάω λίγο γυμναστήριο. Στη συνέχεια έκανα και μια σχέση, μαζεύτηκα πιο πολύ στο σπίτι και έμαθα και να μαγειρεύω. Δυστυχώς, αυτά δεν ήταν αρκετά για το τότε αγόρι μου, κι έτσι, αφού με χώρισε, άρχισα να τρέχω. (Άρχισα να τρέχω για να μη σκέφτομαι το αγόρι δηλαδή).

Στο 4ο πλέον έτος, αφού μόλις άρχισα να τρέχω, γνώρισα το ορεινό τρέξιμο. Μέσα σε 2 χρόνια, έγινα η καλύτερη αθλήτρια ορεινού τρεξίματος στη χώρα μας. Δεν υπήρχε αγώνας που να μη κερδίζω, ρεκόρ που να μη γίνεται καλύτερο από το προηγούμενο. Απέκτησα χορηγούς, εταιρίες άρχισαν να βλέπουν κάτι σε'μένα, έδινα συνεντεύξεις, έκανα φωτογραφήσεις, βίντεο, πήγαινα σε event...κι ένα ξέφρενο πάρτυ επιτυχιών εξελισσόταν κάθε μέρα της ζωής μου.

Με τη δίψα μου παρέσυρα κι άλλες κοπέλες να ασχοληθούν με το άθλημα, βοήθησα γυναίκες να πιστέψουν οτι οι κορυφές είναι γένους θυληκού και απέκτησα πολλά μηνύματα νέων αθλητών που ταυτίστηκαν με το παράδειγμά μου και άρχισαν είτε να τρέχουν είτε να τολμούν για περισσότερα.

Μετά από αυτά ήθελα κι άλλο. 4 χρόνια μετά, θέλησα να ασχοληθώ με το μαραθώνιο. Άλλος ένας διακόπτης άνοιξε. Άλλη μια στροφή στη δουλειά, που δε ξέρω (όμως νιώθω) που θα με οδηγήσει. Και το λέω συχνά: δε χρειάζεται να το πιστέψει κανείς. Εσύ, φτάνεις. Και μη σκέφτεσαι "μικρά", αλλά μεγαλόπνοα. Βάλε τον πήχη ψηλά και ενδιάμεσά του βάλε κι άλλα πιο μικρά μέτρα. Φτάστα λίγο λίγο, κάθε μέρα, ένα βήμα (ή και κανένα). Και ποτέ δε ξέρεις...

Σε αυτά τα 2 πρώτα χρόνια: από το μηδέν στην επιτυχία, δεν είχα ποτέ στο μυαλό μου οτι η ζωή μου θα άλλαζε τόσο. Δε σκέφτηκα ποτέ πόσο μακρυά μπορεί να φτάσει και πόσο η "συνταρακτική" αλλαγή τελικά συμβαίνει και απαιτεί να γυρίσει μόνο ένα διακόπτη στο μυαλό μας, που αν γυρίσει, πιστέψτε με, δε ξέρετε που μπορεί να μας φτάσει.

Από το κορίτσι με το τσιγάρο και τη βότκα στο χέρι, που έδινα μαθήματα στην εξεταστική με τα χθεσινοβραδινά ρούχα εξόδου, ανεβοκατέβηκα πιο γρήγορα από κάθε άλλο κορίτσι στην κορυφή του Ολύμπου.

Δεν ήμουν προορισμένη να το κάνω.
Εσύ;
Τι υποτίθεται οτι δε μπορείς να κάνεις;".