Τα συμπεράσματα ενός τελικού

Το ΟΑΚΑ είναι το μοναδικό γήπεδο που μπορεί να φιλοξενήσει έναν τελικό κυπέλλου Ελλάδας, μεταξύ δύο εμπορικών ομάδων, καθώς είναι το πιο μεγάλο και οι νεκρές ζώνες αποτελούν ασφάλεια για αποφυγή συγκρούσεων. Το βράδυ του Σαββάτου το... μενού ήταν πλούσιο: φωτοβολίδες, καπνογόνα, ευθείας βολής, φωτιές στη τάφρο, κόφτες για τα σύρματα κλπ. Σε καμία από τις παραπάνω περιπτώσεις οι οπαδοί των δύο ομάδων κατάφεραν να πλησιάσουν τους αντίπαλους, λόγω της... χαώδους απόστασης και των αστυνομικών δυνάμεων που υπήρχαν ανάμεσα.

Η λογική της διοίκησης του ελληνικού ποδοσφαίρου το... έχει τερματίσει: Αν δεν υπάρξει οριστική διακοπή ενός αγώνα, αν δεν υπάρξει νεκρός, μπορούμε να πανηγυρίζουμε όπως έκανε ο πρόεδρος της ΕΠΟ που μίλησε για στοίχημα που κερδήθηκε και μήνυμα για την επόμενη μέρα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Εκτός από την... αυτοαποθέωση στην οποία προέβη ο κ. Γραμμένος, προφανώς και δεν μπορεί να μιλάει για θετική εικόνα, αν πρέπει ένα γήπεδο να μοιάζει με στρατόπεδο (νεκρές ζώνες, εξέδρες κλουβιά, συρματοπλέγματα), αν χρειάζεται ένας αγώνας 5000 αστυνομικούς για να διεξαχθεί, αν είναι λογικό οπαδοί να βρίσκονται κατά τη διάρκεια του παιγνιδιού εντός αγωνιστικού χώρου κλπ. Το μήνυμα που προέκυψε για μία ακόμα φορά από τον τελικό είναι ότι το μίσος είναι τόσο μεγάλο, που αποκλείεται με τις παρούσες συνθήκες να συνυπάρχουν οπαδοί των δύο ομάδων στο γήπεδο. Και ποδόσφαιρο χωρίς κοινό, δε νοείται. Για μία φορά το χρόνο (τελικός), με το μισό γήπεδο άδειο, με όλη την αστυνομία παρούσα, με μία πόλη να κλείνεται στο σπίτι της για 24 - 48 ώρες, και με μπόλικη τύχη, το συζητάμε. Με λίγα λόγια έχει διαφοροποιηθεί το αυτονόητο σ' αυτή τη χώρα.

Κατά καιρούς διαβάζω για το πλάνο πραγματοποίησης αγώνων ποδοσφαίρου χωρίς την παρουσία των αστυνομικών δυνάμεων στις εξέδρες. Πιο πιθανό είναι ελληνική ομάδα να κατακτήσει το Τσάμπιονς Λιγκ, παρά να να δούμε την υλοποίηση αυτού του σχεδίου. Η μόνη δίοδος για να διαφοροποιηθεί αυτό είναι οι διοικήσεις των ΠΑΕ να καταλάβουν το ρόλο τους: Χωρίς αλλαγή στη ρητορική μίσους που ολοένα και περισσότερο αναπτύσσουν, χωρίς να στέλνουν σπίτι τους εκείνους που ζουν για να μισούν και δεν έχουν μάθει να αγαπούν καν την ομάδα τους, δεν υπάρχει καμία τύχη. Ο οργανισμός ΠΑΟΚ γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα ποιοι ήταν εντός αγωνιστικού χώρου με φουλ φεϊς πετώντας καπνογόνα καθ' όλη τη διάρκεια του αγώνα, ο οργανισμός ΑΕΚ γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα ποιοι έκαναν τα ίδια στη θύρα 5 και ποιοι χρησιμοποίησαν τις προσκλήσεις της στη θύρα 29, πλησίον των επισήμων δηλαδή. Προφανώς είναι ρόλος του κράτους να επιβάλλει ποινές (αστυνομία, δικαιοσύνη), αλλά στην ατομική ευθύνη που έχει κάθε φυσικό πρόσωπο και φορέας, είναι απαράδεκτες οι "πλάτες" που βάζουν οι ομάδες στους γνωστούς - γνωστούς (και όχι γνωστούς - αγνώστους). Στον τελικό ο ΠΑΟΚ είχε περίπου το μισό κοινό, απ' ότι στον προ τετραετίας αντίστοιχο αγώνα με τον Παναθηναϊκό (δεν εξάντλησε καν τα 17 χιλιάδες εισιτήρια) και στα μάτια μου φαντάζει κάτι πολύ λογικό: φόβος, ταλαιπωρία, αγανάκτηση για έναν πόλεμο που έρχεται, πουθενά η έννοια του παιγνιδιού. Η ΑΕΚ από τη πλευρά της όλη τη σεζόν, έπαιζε με λίγο κόσμο για τη χρονιά που πραγματοποιούσε. Τα εισιτήρια συνολικότερα, σε μία σεζόν που μέχρι τον Μάρτιο είχε τρεις ομάδες να διεκδικούν το πρωτάθλημα, και άρα αναπτυγμένο το αίσθημα του ανταγωνισμού, αποτελεί απόδειξη ότι ο περισσότερος κόσμος γυρίζει τη πλάτη. Ζήτημα είναι το πότε θα το καταλάβουν οι ιδιοκτήτες, ή ενδεχομένως να το γνωρίζουν, αλλά κερδίζουν σε άλλους τομείς με τη "συνεργασία" των ταραξιών.

Προφανώς και ο ρόλος της αστυνομίας δεν είναι ο ενδεδειγμένος: Έλεγχος μηδέν κατά την είσοδο του κοινού στο γήπεδο, ο καθένας πήγαινε σε όποια θύρα ήθελε, ανεξαρτήτως αν είχε εισιτήριο αλλού, οι συλλήψεις από τον 48ωρο "εορταστικών εκδηλώσεων" που προηγήθηκαν του αγώνα, ήταν μηδέν (αν δεν κάνω λάθος, μια και δεν έγινε καμία ανακοίνωση). Δεν μπορεί η ρίψη δακρυγόνων να αποτελεί λύση. Να κλαίει ένα γήπεδο για 200 άτομα. Στην Αγγλία το κράτημα της ζώνης στο χέρι και η επιθετική επίδειξή της τιμωρούνται. Στην Ελλάδα τα φουλ φέις, η ρίψη αντικειμένων και φωτοβολίδων, η παράνομη είσοδος στο ταρτάν ή σε θύρα που δεν υπάρχει πρόσβαση, όχι.

Η παρουσία ενός ξένου διαιτητή, ανέδειξε το πραγματικό πρόβλημα του ποδοσφαίρου μας που δεν είναι άλλο από την καχυποψία. Σε έναν τελικό που για τον ρέφερι είχε δύσκολες φάσεις, με τρεις κόκκινες, ένα πέναλτι και κάποιες κίτρινες κάρτες, ποδοσφαιριστές και πάγκοι, έμειναν στη θέση τους. Δέχτηκαν αδιαμαρτύρητα τις αποφάσεις, έσκυβαν το κεφάλι οι αποβληθέντες, οι προπονητές και τα επιτελεία τους, δεν εισήλθαν καν στον αγωνιστικό χώρο. Μπορεί να αναλογιστεί ο καθένας μας τι θα συνέβαινε αν ακριβώς τις ίδιες αποφάσεις λάμβανε ο οποιοσδήποτε Έλληνας διαιτητής. Κατά την άποψή μου δεν είναι ότι ο Ισπανός έβαλε τα γυαλιά στους Έλληνες διαιτητές, όσο ότι οι ομάδες ένοιωθαν σιγουριά ότι δεν είναι "πιασμένος". Όσο οι διοικήσεις των ΠΑΕ προσπαθούν να επηρεάσουν διαιτητές, υπό το πρίσμα του ότι το ίδιο κάνει ή θα κάνει ο αντίπαλος ιδιοκτήτης, οι ξένοι διαιτητές, χωρίς μάλιστα να γνωρίζει κανείς το ποιος είναι, αποτελεί μονόδρομο. Ήρθε η ώρα για το rotation σε επίπεδο διαιτησίας.