Τα Φάιναλ Φορ που θυμόμαστε

Από την Γάνδη και το Μόναχο και τους «εμφύλιους» του Τελ Αβίβ και της Σαραγόσα, ως τα εννέα τρόπαια που ακολούθησαν. Το novasports.gr σας πάει μια βόλτα στα φάιναλ φορ που το ελληνικό μπάσκετ θυμάται περισσότερο.

Ο Άρης και οι πρώτες απόπειρες (1988-90)
Ο «αυτοκράτορας» Άρης ήταν η πρώτη ελληνική ομάδα που αποπειράθηκε να ανέβει στο θρόνο του κυπέλλου πρωταθλητριών, με τρεις συνεχόμενες παρουσίες σε Γάνδη (’88), Μόναχο (’89), Σαραγόσα (’90). Γκάλης, Γιαννάκης, Ιωαννίδης και οι υπόλοιποι τα έβαλαν με την αφρόκρεμα του ευρωπαϊκού μπασκετ, όμως δεν κατάφεραν σε καμία περίπτωση να φτάσουν στον τελικό. Στην Γάνδη ήταν η Τρέισερ Μιλάνο και ο απλησίαστος Μάκαντου των 39 πόντων, στο Μόναχο η κλάση του Τζάμσι και οι κοφτεροί αγκώνες του Μαγκί. Στην Ισπανία, η κίτρινη αυτοκρατορία είχε ξεκινήσει ήδη να παρακμάζει και έγινε εύκολη λεία στα νύχια της Μπαρσελόνα.

Η χαμένη ευκαιρία του ΠΑΟΚ (1993)
Στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας ο «δικέφαλος του Βορρά» δεν έχασε μόνο την ευκαιρία να στεφθεί πρωταθλητής Ευρώπης, αλλά και να αλλάξει ολόκληρη την ιστορία του. Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς ήταν ο στρατηγός μιας υπερηχητικής ομάδας (Κόρφας, Πρέλεβιτς, Μπάρλοου, Λέβινγκστον), όμως η Μπενετόν Τρεβίζο είχε την τελευταία λέξη στον ημιτελικό. Ο τραυματισμός του Χρήστου Τσέκου λίγο πριν το φάιναλ-φορ άφησε τον ΠΑΟΚ χωρίς τον παίκτη στα κυβικά του Ρουσκόνι, ενώ οι Ιακοπίνι και Ραγκάτσι ήταν οι απροσδόκητοι ήρωες για την παρέα του Τόνι Κούκοτς.

Τα «εμφύλια» χρόνια (1994-95)
Το κέντρο βάρους του μπάσκετ είχε μετακομίσει πια στην Αθήνα και οι δύο «αιώνιοι» του ελληνικού μπάσκετ, Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός, έριζαν όχι μόνο για τα ελληνικά πρωτεία, αλλά και για τα ευρωπαϊκά. Στο εμβληματικό «Γιαντ Ελιάου» του Τελ Αβίβ έλαβε χώρα ο πρώτος ελληνικός ημιτελικός του κυπέλλου Πρωταθλητριών, με τους «ερυθρόλευκους» να περνούν χειροπέδες στον Γκάλη και να κερδίζουν με 77-72. Το εμπόδιο της Μπανταλόνα έμοιαζε παραπάνω από βατό, αλλά αποδείχτηκε ανυπέρβλητο. Ο Ολυμπιακός παγιδεύεται στο αργό τέμπο του Ομπράντοβιτς και χάνει από ένα τρίποντο του Κορνίλιους Τόμπσον.

Ένα χρόνο αργότερα, το σκηνικό επαναλαμβάνεται στη Σαραγόσα. Ο Γκάλης δεν φορά τα πράσινα, Βολκόφ και Πάσπαλι έχουν αλλάξει φανέλες, όμως ο ημιτελικός δεν κρίνεται από τους «πρώην». Ο τραυματισμός του Παναγιώτη Γιαννάκη αφήνει τους «πράσινους» χωρίς αξιόπιστο πόιντ γκαρντ και στην απέναντι πλευρά ο Έντι Τζόνσον παίρνει φωτιά και καθορίζει το τελικό αποτέλεσμα. Εντούτοις στον τελικό περίμενε η Ρεάλ και το δικέφαλο τέρας των Σαμπόνις – Αρλάουκας.

Το Παρίσι της αρχής (1996)
Τρίτο και φαρμακερό φάιναλ φορ για τον Παναθηναϊκό, ο οποίος έχει σημαιοφόρο τον τεράστιο Ντομινίκ Γουίλκινς. Ο “Human Highlight Film” σερβίρει μια ξεγυρισμένη 35άρα στον ημιτελικό απέναντι στην ΤΣΣΚΑ, είναι εκεί και στον τελικό με την Μπάρσα. Εντούτοις ένας γίγαντας 217 εκατοστών έκανε τη διαφορά στο παρκέ του «Μπερσί»: ο Στόγιαν Βράνκοβιτς, ο οποίος τελείωσε με σωτήριο – αν και παράνομο – μπλοκ μια εξωφρενική σεκάνς που περιείχε φάουλ στον Γιαννάκη, κολλημένο χρόνομετρο και άλλα… εμπριμέ.

Ρωμαίος Αυτοκράτορας (1997)
Η «αιώνια πόλη» ήταν η χρονιά της εξιλέωσης του Ολυμπιακού για τις αποτυχίες του Τελ Αβίβ και της Σαραγόσα. Για άλλη μια χρονιά, η απουσία δεύτερης ελληνικής ομάδας έδινε στον μοναδικό εκπρόσωπο την συγκέντρωση που απαιτείτο. Με τον Ίβκοβιτς να μεταδίδει ηρεμία από τον πάγκο και τον Ντέιβιντ Ρίβερς να σκορπά τον τρόμο στο παρκέ, οι «ερυθρόλευκοι» πανηγύρισαν στο «Παλαέουρ» τον παρθενικό τους ευρωπαϊκό τίτλο απέναντι στους Καταλανούς της Μπαρσελονα, των Τζόρτζεβιτς, Καρνισόβας.

Βασιλιάς στο «Παλατάκι»
Το νεότευκτο «Παλατάκι» της Θεσσαλονίκης φιλοξένησε τα όνειρα του Παναθηναϊκού για επιστροφή στον ευρωπαϊκό θρόνο μετά από τέσσερα χρόνια. Ο Ομπράντοβιτς ήταν πια στο τιμόνι, με πρωτοπαλίκαρα τους Μποντιρόγκα, Ρέμπρατσα και Κάτας. Η Εφές υποτάχθηκε στο ημιτελικό χάρη στους 22 πόντους του «Ντέκι», και στον τελικό περίμενε η Μακάμπι. Ο Ρέμπρατσα δέσποζε κάτω από το καλάθι (20π.), όμως τη χαριστική βολή έδωσε αυτός που ήταν σαρξ εκ σαρκός της «ομάδας του λαού»: ο χαρισματικός όσο και εύθραυστος Κάτας.

Το έπος της Μπολόνια (2002)
Ελάχιστοι έδιναν ρεαλιστικές ελπίδες στον Παναθηναϊκό πριν το ταξίδι στην Basket City της Ιταλίας, αφού οι Ιταλοί έμοιαζαν ανίκητοι: Μεσίνα στον πάγκο, Τζινόμπιλι, Γιάριτς, Σμόντις Ριγκοντό, Μπετσίροβιτς, Γκρίφιθ στο παρκέ. Κι όμως: Μποντιρόγκα (21π.) και Κουτλουάι (22π.) κατέθεσαν προσωπικότητα, ενώ το κρυφό χαρτί άκουγε στο όνομα Λάζαρος Παπαδόπουλος. Ανήμερα του Πάσχα, ο Παναθηναϊκός γιόρταζε με το τρίτο του αστέρι την Ανάσταση κερδίζοντας 89-83.

Η μονομαχία των δύο Ελλήνων στρατηγών (2007)
Το φάιναλ φορ της Αθήνας ήταν το παλκοσένικο για την συγκλονιστικότερη μονομαχία δυο Ελλήνων παικτών σε τελικό Ευρωλίγκας. Δημήτρης Διαμαντίδης εναντίον Θοδωρή Παπαλουκά, σε ένα οργιαστικό all time classic που κρίθηκε στις λεπτομέρειες. Το τελικό 93-91 άφηνε τους ουδέτερους χορτασμένους από μια μοναδική παράσταση και τους φιλάθλους του Παναθηναϊκούς στον έβδομο ουρανό.

Μονομαχία στο Βερολίνο (2009)
Ο ελληνικός εμφύλιος Παναθηναϊκού – Ολυμπιακού αναβίωνε 14 χρόνια μετά την Σαραγόσα, διάστημα στο οποίο όλοι είχαν γίνει σοφότεροι για τα πρέπει και τα μην του ραντεβού των κορυφαίων. Πιθανά στο πιο ποιοτικό F4 της σύγχρονης ιστορίας, οι δύο «αιώνιοι» έδωσαν μια εκπληκτική μπασκετική παράσταση που κρίθηκε στο ένα σουτ (84-82), αυτό που στοιχειώνει ακόμα και σήμερα τον Γιάννη Μπουρούση. Στον τελικό ο Παναθηναϊκός έπαιξε το απόλυτο μπάσκετ για ένα ημίχρονο απέναντι στην ΤΣΣΚΑ (48-28), οι Ρώσοι επέστρεψαν με λίγη «γκρι» βοήθεια, όμως ο Σισκάουσκας έβρισκε σίδερο στο φινάλε. Δεύτερη κατάκτηση σε τρία χρόνια!

Ο Γκαουντί και ο «3D» (2011)
Μπορεί να μοιάζει περίεργο, όμως πηγαίνοντας στην Βαρκελώνη ο Παναθηναϊκός ήξερε πως είχε κάνει την μισή δουλειά από… πριν, αποκλείοντας στα πλέι-οφ το απόλυτο φαβορί εκείνης της χρονιάς, την Μπαρσελόνα του Τσάβι Πασκουάλ. Μοντεπάσκι Σιένα και Μακάμπι δεν είχαν ούτε την κλάση, ούτε την προσωπικότητα να τρομάξουν τους πράσινους, που κέρδιζαν το τρόπαιο με λιγότερο καρδιοχτύπι από ποτέ. Η αγκαλιά του MVP Δημήτρη Διαμαντίδη με τον μέντορα του, Ζέλικο Ομπράντοβιτς, παραμένει η πιο χαρακτηριστική στιγμή εκείνου του τριημέρου.

Back to back
Όταν το καλοκαίρι του 2012 η διοίκηση του Ολυμπιακού άλλαζε αγωνιστική κατεύθυνση, οι «ερυθρόλευκοι ούτε που μπορούσαν να φανταστούν πόσο γρήγορα θα δικαιώνονταν η επιλογή τους αυτή. Τεόντοσιτς, Παπαλουκάς, Νεστέροβιτς, Μπουρούσης, Μαυροκεφαλίδης αποτελούσαν παρελθόν, οι νεαροί Σλούκας, Παπανικολάου, Μάντζαρης προωθούνταν, άγνωστοι ξένοι όπως ο Χάινς κατέφθαναν. Όταν έπιασαν λιμάνι οι Λο και Ντόρσεϊ, όλα τα κομμάτια του παζλ έμπαιναν στη θέση τους. Στην Πόλη, η ανατροπή από το -17 ολοκληρωνόταν με το πεταχτάρι του Πρίντεζη και η ΤΣΣΚΑ των Κιριλένκο, Τεόντοσιτς, Χριάπα, Σβεντ, Σισκάουσκας έπεφτε θύμα της μεγαλύτερης έκπληξης όλων των εποχών.

Ένα χρόνο αργότερα, ο Ολυμπιακός ήταν έτοιμος. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας είχε πάρει τη θέση του «Ντούντα», όμως ο αφιονισμένος Σπανούλης ήταν αδύνατον να σταματηθεί. Οι ερυθρόλευκοι έδωσαν αμυντική παράσταση στον ημιτελικό απέναντι στην ΤΣΣΚΑ και επιθετικό ρεσιτάλ στον τελικό κόντρα στη Ρεάλ, βάζοντας 100 πόντους στην «βασίλισσα»! Ο Μπαρτζώκας γινόταν ο πρώτος Έλληνας προπονητής που κατακτούσε Ευρωλίγκα, και ο Σπανούλης ο απόλυτος σταρ του ευρωπαϊκού μπάσκετ.