Τα ανησυχητικά μηνύματα της επιστροφής στην “κανονικότητα”!

Μετά από την πιο δύσκολη, μεταπολεμικά τουλάχιστον, εποχή στο χώρο του λαοφιλούς αθλητισμού και δη σε αυτόν του ποδοσφαίρου, όπου μεταξύ άλλων είδαμε διοργανώσεις, συλλόγους αλλά και παίκτες να «καταστρέφονται» μεταφορικά και… κυριολεκτικά σ’ ορισμένες περιπτώσεις, φτάνουμε σε ένα μεταβατικό στάδιο της «επιστροφής στην κανονικότητα» όπως χρησιμοποιείται ο όρος ως προσδόκιμο στο ξεκίνημα της πανδημίας αλλά και σαν μια μορφή κοινωνικής «ανακούφισης» στο διαφαινόμενο (;) φινάλε αυτής
Καθ΄ όλη τη διάρκειας των πρώτων αυστηρών περιοριστικών και απαγορευτικών, στο χώρο του ποδοσφαίρου και

του αθλητισμού γενικότερα, μέτρων μέχρι σήμερα, υπήρξαν ουκ ολίγες αναφορές, επισημάνσεις κι «αναλύσεις» περί των άμεσων αλλά και σε βάθος χρόνου επιπτώσεων στο χώρο με το ενδιαφέρον να εστιάζεται στους αθλούμενους κατά πρώτο λόγο αλλά και τους άμεσα «εμπλεκόμενους» κατόπιν, είτε αν μιλάμε για φυσικά πρόσωπα, είτε για συλλόγους αλλά ως ένα σημείο και τους θεσμούς (διοργανώσεις κλπ).
Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, πάντως, κάπου βρέθηκε η «φόρμουλα» ανά περιοχή κι ανά περίπτωση έτσι ώστε να μην «χαθεί» πολύ από την λεγόμενη ροή των πραγμάτων… Οι διοργανώσεις, σχεδόν παντού και μέχρι πρόσφατα ανά την υφήλιο, έγιναν στα βουβά ώσπου σιγά – σιγά να προσεγγίσουμε κάτω από προϋποθέσεις και διαρκώς ανανεωμένα υγεινομικά πρωτόκολλα την επιστροφή – σταδιακά έστω – των φιλάθλων στις εξέδρες.
Ο λόγος για αυτούς που από τα τέλη του 19ου αιώνα αποτελούν «μέρος» της ποδοσφαιρικής πραγματικότητας, οι οποίοι επί της ουσίας υπέστησαν στον μεγαλύτερο βαθμό τις παρενέργειες της πανδημίας!
Οι φίλαθλοι, οι οπαδοί, οι άνθρωποι που τους κατατάσσουμε στην πλειοψηφία τους, στα κοινωνικά στρώματα ενός χαμηλότερου οικονομικού και βιοτικού – κατ΄ επέκταση – επιπέδου σε όλα τα πλάτη και μήκη της ποδοσφαιρικής οικουμένης!
Είναι αυτοί λοιπόν, τώρα που καλούνται, όπως σχεδόν όλοι οι κάτοικοι στον πλανήτη μας, να ξεπεράσουν τα σοκ της καραντίνας με ότι άλλο έχει συμπαρασυρθεί στο διάβα της καθώς ήδη αρχίζει η κοινωνία να μετρά σε πολλούς τομείς τα κατάλοιπα όπως και τις επιπτώσεις των όσων, πρωτόγνωρα για τους περισσότερους, βιώσαμε…

Πόσο εύκολη όμως θα είναι αυτή η «επιστροφή»; Και μιλάμε για την «κανονικότητα» όπως την γνωρίζαμε πριν «κλείσει» ο αθλητισμός, ως εκ των σπουδαιότερων κοινωνικών φαινομένων;
Όσο αβέβαιη φαντάζει η ίδια η «κανονικότητα» στην καθημερινότητά μας, ΕΙΝΑΙ ΛΟΓΙΚΟ να θεωρείται εξίσου αβέβαιη η «κανονικότητα» στα στοιχεία – βασικά τα περισσότερα – της ποδοσφαιρικής ρουτίνας και κυρίως τώρα που τα «πρωτόκολλα» επιστροφής στην εξέδρα διαμορφώνονται με κατηγορηματικό τρόπο έχοντας ως προ-απαιτούμενο τον εμβολιασμό!!
Ο κόσμος γενικώς έχει κουραστεί, γενικώς, και ειδικώς σε ορισμένες περιπτώσεις, έχει εκνευριστεί (!!) με όσα έχουν συμβεί και διαδραματίζονται στο δρόμο για τη θέση του στην εξέδρα και δεν στεκόμαστε σε ηθικά ή υγειονομικής φύσεως διλλήματα περί θετικών ή αρνητικών στην προοπτική του εμβολιασμού και των λοιπών μέτρων αντιμετώπισης της πανδημίας με τις όποιες μεταλλάξεις της!
Τα εν λόγω ορατά σημάδια, στη μορφή πίεσης δημιουργούν δεδομένα που μάλλον οφείλουν άπαντες στο χώρο και κυρίως οι θεσμοί να τα λάβουν υπόψη!
Δεν μπορούμε κατατάξουμε στην κατηγορία του «τυχαίου περιστατικού» τις απανωτές διακοπές λόγω επεισοδίων στο Μονπελιέ και τη Νίκαια της νότιας Γαλλίας. Ναι μεν εκεί πήγε ως φιλοξενούμενη η «ιδιαίτερη» και «ιδιόμορφη», ως αθλητικός/φίλαθλός οργανισμός, Μαρσέϊγ αλλά αυτά τα διαδοχικά περιστατικά αν μη τι άλλο καταγράφουν ψυχικές τάσεις και κοινωνικές εντάσεις της εποχής..

Σε πολλές ποδοσφαιρικές γωνιές, ο κόσμος επέστρεψε στο «πόστο» του περισσότερο ένθερμος, πιο ζωηρός και «διψασμένος» και σαφώς σε υψηλότερο επίπεδο… έξαψης, έτοιμος να «ξεφύγει» από τα όποια όρια!!
Εδώ, υπάρχει ένα θέμα… Ίσως αυτό το θέμα να μας κάνει, εντός των συνόρων, ακόμα πιο διστακτικούς στην επιστροφή της «κανονικότητας» του περασμένου… αιώνα με την παρουσία φιλάθλων της φιλοξενούμενης ομάδας στις εξέδρες, όμως η Ώριμη και Ήρεμη διαχείριση της προαναφερόμενης κατάστασης θα πρέπει να έχει σχέση με αποτελεσματική πρόληψη (!!) και όχι άλλη μια σπασμωδική «καταστολή» κάποιων τέτοιων φαινόμενων – σημείων των καιρών!

Η χώρα μας δυστυχώς, με καταγεγραμμένες ενδείξεις στα όρια του απόλυτου, της ευθυνοφοβίας – κάπου εδώ «κολλάει» και η «αρρώστια» των τελευταίων χρόνων, γνωστή ανά την οικουμένη και ως «πολιτική ευθύνη» (!!) – καλείται σε αυτή την χρονική περίοδο, να βρει τη διαύγεια και τη νηφαλιότητα έτσι ώστε να αντιμετωπίσει ανάλογα περιστατικά, εάν φανούν και όπως εξελιχθούν, με τόλμη αλλά και ωριμότητα…

Εξάλλου στη Γαλλία, μια από τις λίγες χώρες που έβαλε… «παύλα» στον αθλητισμό στα πρώτα στάδια της πανδημίας, ουδείς κινήθηκε να βάλει «παύλες» και «λουκέτα» σε γήπεδα, ομάδες και διοργανώσεις με αφορμή έναν αγώνα που διακόπηκε κι ένα άλλο – ΔΥΟ ΒΔΟΜΑΔΕΣ ΝΩΡΙΤΕΡΑ – που τέλειωσε επεισοδιακά, μετά “κόπων και βασάνων“!

Το ότι «έκλεισε» για τέσσερα ματς το «πέταλο» των Ultras της Νις, είναι ένα σκληρό μέτρο, αλλά στα όρια του παραδειγματισμού προς αποφυγήν και ουχί ως καταφυγή σε κάτι που θα αποτάξει την ευθύνη από την καμπούρα των θεσμών!!
Απλά εκεί ψάχνονται περισσότερο εδώ και κάμποσες μέρες έτσι ώστε να δούνε πως θα «κυλήσει» ομαλότερα αυτή η επιστροφή στην «κανονικότητα»!