Πρίντεζης: Το “αντίο” στο ίνδαλμά μου

Μπορεί αυτό το κείμενο να πληκτρολογείτε από τα δάχτυλα ενός δημοσιογράφου, σ’ ένα λαπ τοπ, στο σαλόνι, δίπλα στο παράθυρο, παρέα μ’ ένα ποτήρι ουίσκι με πάγο, όμως στην πραγματικότητα γράφεται από έναν 13χρόνο πιτσιρικά.

Έναν επίδοξο μπασκετμπολίστα που όταν οι περισσότεροι θαυμάζουν, δικαίως, τον Γιάννη (μην ρωτάτε ποιον Γιάννη, ένας Γιάννης υπάρχει στον γαλαξία), εκείνος επέλεξε να θαυμάζει και να έχει ως πρότυπο του τον Γιώργο Πρίντεζη. Τον εμβληματικό αρχηγό του Ολυμπιακού που στον τρίτο

τελικό του Πρωταθλήματος απέναντι στον Παναθηναϊκό δεν κατέκτησε απλά τον τίτλο, αλλά “κρέμασε” τα παπούτσια του, ολοκληρώνοντας μία τεράστια καριέρα.

Ο Γιώργος Πρίντεζης ΠΗΓΗ: In Time SportsΟ Γιώργος Πρίντεζης ΠΗΓΗ: In Time Sports

Ο παίκτης που συνέδεσε το όνομα του με την κατάκτηση της Ευρωλίγκας όσο κανένας άλλος, που μπήκε στο πάνθεον των κορυφαίων παικτών, αλλά και στις πιο “παιγμένες” στιγμές στην ιστορία της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης, εκείνο το περίφημο “πεταχτάρι” που έδωσε στην Πόλη τον ευρωπαϊκό τίτλο στον Ολυμπιακό.
Ήρθε όμως η ώρα να μιλήσει η ψυχή του πιτσιρικά που… τελικά δεν θα παίξει ως συμπαίκτης με τον ίνδαλμα του, αλλά θα κρατήσει ζωντανό το όνειρο να παίξει ως παίκτης του, εφόσον ο Πρίντεζης αποφασίσει να γίνει προπονητής.

Ο Γιώργος Πρίντεζης στο διάσημο “πεταχτάρι” ΠΗΓΗ: In Time SportsΉρθε η ώρα του “αντίο” και του “ευχαριστώ”

Ήρθε η ώρα. Εκείνη που έρχεται για όλους κάποια στιγμή αλλά πάντα είναι διαφορετική για τον καθένα. Είναι αλλιώς να λες “αντίο” παίζοντας σε μία μικρή κατηγορία, σε μία μικρή ομάδα και είναι αλλιώς να ολοκληρώνεις την τεράστια καριέρα σου ως Πρωταθλητής στην ομάδα που λατρεύεις και που έδωσες και την ψυχή σου και μάλιστα με 3-0 απέναντι στον “αιώνιο” αντίπαλο. Να λες “αντίο” και μαζί με ‘σενα να κλαίει όλο το γήπεδο και όλοι όσοι το βλέπουν από την τηλεόραση γιατί κύριε Γιώργο καταφέρατε να είστε ένα με τον κόσμο, να είστε οπαδός, παίκτης μα πάνω απ’όλα άνθρωπος με ευαισθησίες.

Ο Γιώργος Πρίντεζης ΠΗΓΗ: In Time Sports

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την έκπληξη στα γενέθλια μου, όταν στείλατε εκείνο το βίντεο που μου ευχόσασταν χρόνια πολλά, να συνεχίσω να παίζω μπάσκετ και ότι μακάρι μία μέρα να παίξουμε μαζί ή να είστε προπονητής μου. Ήταν ίσως η ωραιότερη και πιο συγκινητική στιγμή της ζωής μου. Δείξατε πως είστε απλός άνθρωπος, δεν είστε αυτό που λέμε “βεντέτα” ούτε κοίτατε αφ’ υψηλού. Ήταν για μένα μία ώθηση να κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα, να πατήσω στα πόδια γερά, να κοιτάξω το άθλημα διαφορετικά και τις δυσκολίες ως προκλήσεις και όχι ως εμπόδια.

Ήσασταν, είστε και θα συνεχίσετε να είστε το πρότυπο μου, το ίνδαλμα μου, εξάλλου η επιλογή του 15 στη φανέλα της ομάδας μου δεν έγινε τυχαία. Μπορεί οι περισσότεροι να πάλευαν για το 34, άλλοι για το 30 και άλλοι για το 23, εγώ ήμουν αποφασισμένος για το 15. Θα το έπαιρνα και με μονομαχία.

Θυμάμαι ένα πρωινό, λίγο πριν φύγω για το σχολείο που ο πατέρας μου μου είπε “έλα να σου δείξω κάτι” και έβαλε στο κινητό του να παίξει ένα βίντεο. Ήσουν εσύ με το τρόπαιο του πρωταθλητή στα χέρια να κλαις, σαν παιδί, όμως δεν ήταν κλάμα χαράς για την κατάκτηση, ήταν κάτι άλλο. “Ο Πρίντεζης έχασε τον μπαμπά του πριν λίγες μέρες και έπαιξε κανονικά και πάλεψε για την ομάδα της καρδιά του και για τον ίδιο του τον μπαμπά“, ήταν μία στιγμή δυνατή. Την σκεφτόμουν για ώρες. Ίσως για μέρες. Πόσο δυνατός πρέπει να είναι κάποιος για να το κάνει αυτό σκεφτόμουν. Πιστός στρατιώτης της ομάδας που αγαπάς, ακόμα και στα δύσκολα και στις στεναχώριες, πάντα εκεί, πάντα ερυθρόλευκος πάντα μαχητής.

Ο Γιώργος Πρίντεζης με την κούπα του Πρωταθλητή και τα δάκρυα για τον πατέρα του ΠΗΓΗ: In Time SportsΟ Γιώργος Πρίντεζης δακρυσμένος ΠΗΓΗ: In Time Sports

Δύσκολα θα συνηθίσω να βλέπω παιχνίδια χωρίς να ξέρω πως κάποια στιγμή θα μπει το νούμερο 15, ο αρχηγός, ο πραγματικός αρχηγός, εκείνος που μου είπε να πιστέψω σε μένα και να συνεχίσω να παίζω μπάσκετ.

Γιώργο Πρίντεζη σ ‘ευχαριστώ για την έμπνευση και για τις στιγμές μαγείας, για κάθε καλάθι, για κάθε μάχη που έδωσες μέσα στο παρκέ. Ευχαριστώ και ίσως κάποια μέρα ακούσω να μου λέτε “Δήμο μπαίνεις…”.