Ποιήματα διπλής απόσταξης και ευαισθησίας

Σε κριτική παρουσίαση της προηγούμενης συλλογής ποιημάτων του Τάκη Γκόντη “Παντομίμα” (2015), στο περιοδικό ΕΝΤΕΥΚΤΗΡΙΟ, τ. 111 (2017), διέκρινα τρεις  θεματικούς άξονες της ποίησής του: την ποιητική, την ιδεολογία και τη φύση. Το στοχασμό δηλ. πάνω στην τέχνη της ποίησης, την ιδεολογική του ιδιοπροσωπία και τη βιωματική σχέση του με τη φύση.

Στην καινούργια συλλογή του με τον κρυπτικό τίτλο “Διαλείπον εκκρεμές” που κυκλοφόρησε τον περασμένο Νοέμβριο, στεγάζονται 31 ποιήματα, μικρά σε έκταση τα περισσότερα, εκτός

του τελευταίου που εκτείνεται σε οκτώ σελίδες.

Μια πρωτοτυπία του βιβλίου είναι ότι οι τίτλοι των ποιημάτων τοποθετούνται , εντός παρενθέσεων, στο τέλος του ποιήματος, ως επεξηγηματικοί δείκτες. Σαν ο ποιητής να μη θέλει να μας προϊδεάσει με την πρόταξη του τίτλου, αλλά τον τοποθετεί στο τέλος: ως λύση ή ως αίνιγμα.

Στο εκτενές ποίημα “Άμπωτη” ο ποιητής-ήρωας βγάζει τη γλώσσα στην εξουσία, παραμένοντας γενναίος εν πλήρει επιγνώσει ότι θα φτάσει: “Στο ψηλότερο σημείο της αντοχής […] Σαν φλεγόμενο άστρο/ Με τη σημαία της δυσπιστίας/ Να κυματίζει […] Σύμβολο αιώνιο/ Των απείθαρχων/ Γενναίων ηττημένων.”

Εδώ ο ποιητής καταθέτει σε πρώτο πρόσωπο, ενώπιον του δικαστηρίου της Ιστορίας. Μ’ έναν τόνο περήφανα  μελαγχολικό απαριθμεί και κρίνει τα του βίου του και αποτιμά το απόσταγμα των πράξεών του. Σ’ ένα τοπίο όπου η φυρονεριά γυμνώνει και αποκαλύπτει τις κρυμμένες, αποτρόπαιες ενσαρκώσεις των ιδεών που συντρίφτηκαν πάνω στον τοίχο της πραγματικότητας και συνέθλιψαν αυτούς που τις υπερασπίστηκαν με το σώμα και τη ζωή τους, αγνοώντας “την ακατανίκητη/ υπεροπλία των αριθμών” και εκμαυλιζόμενοι “με υποσχέσεις για παραδείσους κενές”.

Διαβάστε όλο το θέμα στο TVXS.gr