Πάου Γκασόλ: Μια μπασκετική μελωδία που θα μείνει για πάντα

Η αλήθεια είναι ότι θέλεις μερικές μέρες για να συνειδητοποιήσεις τι έχει συμβεί και να δουλέψεις στο μυαλό σου το ότι δεν πρόκειται να ξαναδείς με αθλητική εμφάνιση κάποιους παίκτες οι οποίοι έχουν χαράξει πραγματικά την μορφή τους, στο μυαλό αλλά και την καρδιά σου.

Τα…χτυπήματα τους τελευταίους μήνες είναι απανωτά με παίκτες – μύθους να ρίχνουν τίτλους τέλους στις καριέρες τους, με το τελευταίο να έρχεται από τον κορυφαίο Ισπανό παίκτη όλων των εποχών, τον τεράστιο Πάου Γκασόλ.

Η φυσιογνωμία του Γκασόλ μας φέρνει στο μυαλό και δυσάρεστες αναμνήσεις, κυρίως από τις αναμετρήσεις που βρέθηκε απέναντι στην Εθνική μας ομάδα, υπερασπιζόμενος αυτός την αγαπημένη του “Φούρια Ρόχα” την οποία υπηρέτησε πιστά μέχρι τα βαθιά μπασκετικά αλλά πάντα περήφανα γηρατειά του, ένα ακόμα γεγονός που τον τιμά ιδιαίτερα.

Ο Καταλανός σέντερ ολοκλήρωσε μια καριέρα η οποία είχε ως εναρκτήριο σταθμό την Μπαρτσελόνα το 1998, με τον συγκεκριμένο προορισμό να αποτελεί και το…κύκνειο άσμα του αλλά 23 χρόνια μετά και ενδιάμεσα χιλιάδες μπασκετικές σελίδες με την πλειοψηφία αυτών να είναι γραμμένες με χρυσά γράμματα.

Σχεδόν ολόκληρη την καριέρα του ο Πάου Γκασόλ την πέρασε μακριά από την Ευρώπη με το ΝΒΑ να τον μαγεύει και να τον κρατάει εκεί, χωρίς όμως ποτέ να αφήνει σε δεύτερο πλάνο την Εθνική ομάδα της Ισπανίας που μέσω αυτής έπαιρνε το απαραίτητο για εκείνον ευρωπαϊκό άρωμα και επέστρεφε στο κορυφαίο πρωτάθλημα του πλανήτη όπου και έζησε απίστευτες στιγμές…και έχτισε σχέσεις ζωής, όπως αυτή με τον αλησμόνητο Κόμπι.

Ο Πάου έμεινε για έξι χρόνια στο Λος Άντζελες όλα στο πλευρό του Κόμπι, πανηγύρισε μαζί του δυο πρωταθλήματα και καθιερώθηκε στις μνήμες όλων ως ένας από τους κορυφαίους ευρωπαίους παίκτες που πάτησαν ποτέ το πόδι τους στα παρκέ του ΝΒΑ, αλλά αυτό που κράτησε κυρίως ο Ισπανός ήταν η αληθινή και βαθιά ανθρώπινη σχέση την οποία ανέπτυξε με τον Κόμπι αλλά και με ολόκληρη την οικογένεια του. Σε κάθε ευκαιρία μέχρι τώρα αλλά σίγουρα και στο μέλλον ο Γκασόλ θα θυμάται και θα κάνει αναφορές στο καλό του φίλο και να είναι πολύ πιθανό να…λυγίζει όπως συνέβη και την τελευταία φορά την ώρα που ανακοίνωνε ότι είχε έρθει η ώρα να κατέβει πλέον από την μπασκετική σκηνή.

Ο Καταλανός θα υπάρχει για πάντα στα συρτάρια του μυαλού μας και θα μας γεμίζει με αναμνήσεις κάθε φορά που θα τον συναντάμε κάπου στο μέλλον ελπίζοντας αυτές οι συναντήσεις να έχουν να κάνουν με κάποια μπασκετική δραστηριότητα. Το μπάσκετ και ο αθλητισμός γενικότερα έχει ανάγκη από τους…θρύλους που έχει δημιουργήσει και αποτελούν τις μορφές που μπορούν να εμπνεύσουν, να επηρεάσουν θετικά και να κάνουν την αθλητική ζωή καλύτερη…οπότε όλοι περιμένουμε με ανυπομονησία την επόμενη μέρα για τον Πάου Γκασόλ και ευχόμαστε να είναι και αυτή άρρηκτα συνδεδεμένη με το αγαπημένο μας σπορ, το μπασκετ.