Όταν οι... επενδυτές γίνονται ζητιάνοι!

Από τη μία η διάθεση της κυβέρνησης να δαπανήσει κάποια εκατομμύρια για "καλό σκοπό" όπως ευαγγελίζεται. Από την άλλη οι παράγοντες των ομάδων, οι οποίοι θέλουν να καταλάβουν ποιες είναι οι προϋποθέσεις που θέτει ο Βασιλειάδης, τι χρήματα θα λάβουν, πόσο μπορούν να πιέσουν για να μην αλλάξουν οι 16 ή για να υποβιβαστούν τέσσερις ομάδες αντί για έξι κλπ...

Λάθος. Όλο είναι ένα λάθος. Και η βάση του είναι οι παράγοντες. Ξεπερνάω πως δεν γίνεται να παρακαλάς για να λάβεις επί της ουσίας κρατική επιχορήγηση και να θέτεις και βέτο. Όλο το προηγούμενο διάστημα υπήρχαν ιδιοκτήτες ή πρόεδροι ομάδων που παρουσίαζαν ένα πλάνο αναδιάρθρωσης, έχοντας ως δεδομένο ότι θα λάβουν 60 ή 70 εκατομμύρια ευρώ, από μία και μόνο πηγή, τα τηλεοπτικά δικαιώματα. Ακόμα χειρότερα είναι αυτά που λέγονται off the record, εκεί που ατάκες του τύπου "εγώ δεν πέφτω με τίποτα κάτω από ενάμιση εκατομμύριο", "εγώ είμαι μεγάλη ομάδα, είπα όχι σε 2,2 εκ ευρώ" ακούγονται εύηχα στα αφτιά των υπολοίπων και τους δίνουν θάρρος ότι θα έχει αποτέλεσμα ο εκβιασμός "ή μας δίνετε τα χρήματα που θέλουμε ή δεν ξεκινάει το πρωτάθλημα".

Η πραγματικότητα είναι σκληρή και αφορά όλους τους ανθρώπους που βρίσκονται στην ελληνική κοινωνία. Άν ένας άνθρωπος είναι ιδιοκτήτης εμπορικού καταστήματος δεν πηγαίνει στο υπουργείο για να του πει "δώσε μου χρήματα, επειδή δε βγαίνω, αλλιώς δεν ανοίγω το μαγαζί μου". Στις εταιρείες, ανώνυμες ή άλλου τύπου, υπάρχουν τρεις τρόποι για να αντιμετωπίσεις τα οικονομικά σου προβλήματα: ο πρώτος είναι ο ιδιοκτήτης να στηρίξει την επένδυσή του. Να πραγματοποιήσει μία αύξηση μετοχικού κεφαλαίου και να καλύψει την "τρύπα" που δημιουργείται από την απόκλιση εσόδων - εξόδων. Ο δεύτερος τρόπος είναι να... δουλέψει. Να δουλέψει προς τη σωστή κατεύθυνση, να δημιουργήσει έσοδα και η εταιρεία να είναι "αυτοσυντηρούμενη". Χορηγοί, ακαδημίες, εισιτήρια, merchandise, πώληση παικτών είναι κάποιοι τομείς που δημιουργούν έσοδα.

Ο τρίτος τρόπος είναι να βάλει λουκέτο στην επιχείρησή του. Όπως τόσοι και τόσοι άνθρωποι που έχουν βρεθεί "από τα ψηλά στα χαμηλά και από τα πολλά στα λίγα", στην Ελλάδα του 2018. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει, ακόμα και για την ελληνική νοοτροπία που τα περιμένει όλα έτοιμα, με κάποιο μαγικό τρόπο που συνήθως ονομάζεται κρατική επιχορήγηση. Αν σ' ένα πρωτάθλημα μπορεί να αντέξουν οικονομικά δέκα ομάδες, ας πραγματοποιηθεί με δέκα ομάδες. Αν πραγματικά θέλουν να παλέψουν οι ιδιοκτήτες των ΠΑΕ για την επένδυσή τους, και την ίδια στιγμή δεν επιθυμούν να πληρώνουν αδρά από την τσέπη τους, δεν έχουν παρά να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι, να αναβαθμίσουν το προϊόν τους, να οργανώσουν τις εταιρείες τους και να δημιουργήσουν νέα έσοδα, υπερκαλύπτοντας τα έξοδα που έτσι κι αλλιώς κάθε χρόνο περιορίζουν. Και σ' αυτή τη διαδικασία δεν θέλουν κυβερνητικούς παρατηρητές, ούτε διεθνείς τοποτηρητές.

Σ' αυτή την περίπτωση θα μπορούν να ονειρεύονται όχι μόνο 60-70 εκ ευρώ, αλλά και 100-200, όσα τους ικανοποιούν. Η λογική πάντως, ενός κράτους που πρέπει να πληρώνει τις ανώνυμες εταιρείες ανήκει σε προηγούμενες δεκαετίες. Με το ακόμα χειρότερο για το χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου να έγκειται στο γεγονός ότι η έξωθεν μαρτυρία όχι απλώς δεν είναι καλή για τους ανθρώπους που εμπλέκονται σ' αυτό, αλλά κάκιστη. Και δυστυχώς, ακόμα και σήμερα, που για πρώτη φορά ένα μεγάλο μέρος των ομάδων δεν έχουν εξασφαλισμένα έσοδα για τη νέα σεζόν, οι παράγοντες του ποδοσφαίρου εξακολουθούν να εθελοτυφλούν και να μην αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα. Και αυτό δε δίνει πολλές πιθανότητες για ένα καλύτερο μέλλον