Όταν έχασα το πλοίο που σκοτώθηκαν 500 άνθρωποι

7 Αυγούστου 1991. Η ημερομηνία αυτή είναι χαραγμένη στην ψυχή χιλιάδων Αλβανών μεταναστών που ζούνε στην Ιταλία και άλλων που δεν κατάφεραν να περάσουν απέναντι. Είναι η δεύτερη φορά που οι Αλβανοί κάνουν ντου στο λιμάνι του Δυρραχίου. Η πρώτη έγινε τον Μάρτη του 1991 λίγες μέρες μετά την πτώση του καθεστώτος του Ενβέρ Χότζα (Φλεβάρη έπεσε το καθεστώς).

Όπως και το Μάρτη έτσι και τον Αύγουστο, κυκλοφορούσαν φήμες οτι θα ανοίξει το λιμάνι. Στόμα με στόμα η φήμη αυτή έφτασε σε πολλά μέρη της κεντρικής Αλβανίας και κάποια μέρη

της Νότιας και Βόρειας Αλβανίας.

Τότε ήμουν 16 στα 17 μου. Έναν χρόνο πριν έρθω Ελλάδα.

Μαζί με άλλα παιδιά έφυγα από το χωριό (κρυφά από τους γονείς μου γιατί ο πατέρας μου δεν με άφηνε να φύγω) και βγήκαμε στο κεντρικό εθνικό δίκτυο. Ήταν περίπου 1 η ώρα το μεσημέρι. Τότε δεν είχαμε εθνική οδό πάρα μονάχα το εθνικό δίκτυο που μοιάζει με επαρχιακή οδό σήμερα. (Εδώ να ευχαριστήσουμε τον Νάνο και τον Μπείισα που δανείστηκαν και φτιάχνουν εθνικές οδούς.)

Όταν φτάσαμε στο κεντρικό δίκτυο βρήκαμε και άλλα παιδιά, είτε από το χωριό μου είτε από το διπλανό χωριό που ήταν ένα βήμα από το εθνικό δίκτυο.

Διαβάστε όλο το θέμα στο TVXS.gr