Ολυμπιακός: Και τώρα ο τελικός των τελικών

Προφανώς και αν κάποιος πριν από μια ακριβώς εβδομάδα όταν ο Ολυμπιακός έβλεπε το πλεονέκτημα έδρας να γλιστράει από τα χέρια του με τη χειρότερη εντός έδρας εμφάνιση της σεζόν σκεφτόταν ότι οι ερυθρόλευκοι θα κέρδιζαν ένα από τα δύο παιχνίδια του πριγκιπάτου θα έμενε απόλυτα ευχαριστημένος. Προφανώς και αν κάποιος σκεφτεί ότι ο Ολυμπιακός

δεν πάει (ακόμη)στο Βελιγράδι γιατί δεν έβαλε το τελευταίο σουτ θα είναι στεναχωρημένος ή δυσαρεστημένος.

Δυστυχώς όμως μέση λύση δεν υπάρχει και ο Ολυμπιακός καλείται να δώσει πέμπτο αγώνα πρόκρισης για 4η φορά στην ιστορία του. Όπως έκανε το 2013 και το 2017 κόντρα στην Εφές και το 2015 απέναντι στη Ρεάλ. Στις δύο πρώτες περιπτώσεις προκρίθηκε κερδίζοντας τον τελικό των τελικών μέσα στο ΣΕΦ κάτι που καλείται να κάνει και την επόμενη Τετάρτη. Η Μονακό αποδείχθηκε τόσο δύσκολος αντίπαλος όσο αναμενόταν. Όσοι καταλαβαίνουν τι βλέπουν ήξεραν ότι είναι μια ομάδα με δυναμική, σκληρόπετση, φοβερά αθλητική και παρότι με εξαίρεση ένα ημίχρονο ο Ολυμπιακός έχει βάλει σε καταστολή τον Τζέιμς με εξαίρεση ένα ημίχρονο βρήκε λύσεις. Ο τρομερός Ντιουέιν Μπέικον με συνεχόμενα παιχνίδια 20 πόντων και ο πολύ σταθερός και χρήσιμος βετεράνος Γουίλ Τόμας κάνουν τη δουλειά και με το παραπάνω.

Την ίδια ώρα ο Γιώργος Μπαρτζώκας όπως κάνει σταθερά όλο σχεδόν τον δεύτερο γύρο έχει υποχρεωθεί να σφίξει το rotation και αυτή τη στιγμή τουλάχιστον ο Ολυμπιακός είναι ομάδα επτά παικτών. Δύσκολα μπορεί να κάνει διαφορετικά. Ο Λαρεντζάκης είναι εδώ και λίγο καιρό φανερά εκτός των πλάνων του και ο Μακίσικ ψάχνεται εδώ και δύο τρία ματς. Το ντεφορμάρισμα του Ντόρσεϊ έχει έρθει στην πιο ακατάλληλη στιγμή της σεζόν αφού με εξαίρεση τον τρίτο αγώνα ο Αμερικάνος έχει δώσει λίγα πράγματα. Η απουσία του Χασάν Μάρτιν και στα τέσσερα παιχνίδια της σειράς φέρνει ως λύση-μονόδρομο τον Ζαν Σαρλ αλλά ο Γάλλος φανερά και παρά τις καλές του στιγμές δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα με τον υπερ-αθλητικό Ντόντα Χολ. Κάπως έτσι ο 4ος αγώνας που βρισκόταν μάλλον υπό έλεγχο χάλασε άσχημα όταν έκαναν διαδοχικά το τρίτο τους φάουλ Γουόκαπ και Φαλ. Αυτό το διπλό κτύπημα στην Τρίτη περίοδο ήταν πολύ δύσκολο να το αντέξει ο Ολυμπιακός.

Παρόλα αυτά και αφού χάθηκε χρόνος και πολλές δυνάμεις για την ηρωική –σχεδόν- επιστροφή από το -9 του 61-70 ο Ολυμπιακός βρέθηκε σε μια θέση που θα ευχόταν χίλιες φορές να είναι πριν τον αγώνα. Με τη μπάλα δική του στην τελευταία κατοχή. Με τη μπάλα στα χέρια του παίκτη που ποτέ δεν δίστασε να πάρει το τελευταίο σουτ: Του Κώστα Σλούκα. Κανείς σώφρων άνθρωπος που ξέρει το μίνιμουμ για τον αθλητισμό και το μπάσκετ δεν μπορεί να κατηγορήσει τον Σλούκα γιατί πήρε το τελευταίο σουτ και δεν το έβαλε. Το έχει βάλει 100 φορές και θα το χάσει άλλες 100. Αυτή είναι η ζωή ενός παίκτη που δεν κρύβεται όταν η μπάλα ζυγίζει πολλά κιλά και καίει τα χέρια. Το μοναδικό ίσως που θα μπορούσα να σχολιάσω δεν είναι το σουτ που δεν μπήκε αλλά την όλη εξέλιξη του τελευταίου play. Μια δεύτερη ματιά στο βίντεο του αγώνα δείχνει τον Βεζένκοφ ελεύθερο στη δεξιά γωνία χωρίς αντίπαλο σε απόσταση ικανή να τον σταματήσει από ένα σουτ.

Ο Σλούκας διάλεξε αντί να σουτάρει με τη μια τη λάθος πάσα. Να πάρει κάτι από το μις-ματς του Φαλ αλλά ο Γάλλος ήταν κλεισμένος και με δύσκολη γωνία προς το καλάθι. Κατάφερε με κάποιο αδιανόητο τρόπο να ξαναπασάρει τη μπάλα αλλά όταν αυτή ξανάφτασε στα χέρια του Σλούκα ήδη υπήρχε αμυντικός πάνω του. Η σημείωση για τη διαχείριση της τελευταίας φάσης και τις επιλογές του Σλούκα γίνονται ξεκάθαρα για τη σημειολογία του πράγματος. Φανερά όμως ζητάμε πολλά από ένα παίκτη που ήδη είχε παίξει 30 λεπτά στο ματς και είχε στην πλάτη του άλλα 28 λεπτά συμμετοχής 48 ώρες νωρίτερα. Και είναι υποχρεωμένος σε όλη σχεδόν τη σειρά να παίζει με ένα τύπο όπως ο ενοχλητικός Λι μέσα στα πόδια του και τα χέρια του Αμερικάνου να πιέζουν για κάθε πιθανό κλέψιμο. Ναι ένα κομπιούτερ ψυχρά προγραμματισμένο για να παίξει μπάσκετ μπορεί να διάλεγε είτε το σουτ με τη μια, είτε την πάσα στον Βεζένκοφ. Αλλά ο Σλούκας είναι άνθρωπος με σάρκα και οστά και όχι ένα κομπιούτερ. Άλλωστε είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα βάλει το επόμενο μεγάλο σουτ που θα πάρει όταν έρθει αυτή η ώρα.