Όλοι "θέλουν" ποιος "μπορεί" όμως;

Στον αθλητισμό η πιο κλισέ ψεύτικη φράση που εφευρέθηκε σε δήλωση είναι «το θέλαμε περισσότερο και το πήραμε». Ξέρετε πόσο περισσότερο θέλω από τον Μακ Γκρέγκορ να τον δείρω σε ένα ρινγκ; Ε και; Αν μπούμε θα ξεχάσω από το πώς με λένε μέχρι και γιατί βρέθηκα εκεί… Δεν είναι πρωταρχικό στον αθλητισμό το «θέλω», πρωταρχικό είναι το «μπορώ».

Το «μπορώ» είναι αυτό που θέλει ταλέντο, κόπο, προπόνηση δηλαδή σκληρή δουλειά. Η ΑΕΚ φυσικά και ήθελε το Κύπελλο, το ίδιο με τον Ολυμπιακό (το «θέλω» δεν έχει μέτρηση), το θέμα είναι ότι μπορούσε και το απέδειξε. Κι ο Ολυμπιακός μπορούσε, αλλά οι «ερυθρόλευκοι» φέτος έχουν μπει σε μια δίνη ανεξήγητου καρδιογραφήματος και στα Αοράκια η καμπύλη ήταν… κάτω.

Η ΑΕΚ είχε τους Έλληνες που ξέρουν τι σημαίνει Κύπελλο για την ομάδα τους και το ταβάνι 10 το ξεχείλωσαν και το έκαναν 12. Μόνοι τους δεν αρκούσαν ωστόσο για την κατάκτηση. Είχαν όχι, έναν, ούτε δύο, ούτε τρεις, αλλά τέσσερις Αμερικάνους παίκτες «φτιαγμένους» για τον τελικό. Σε αυτό το κομμάτι φυσικά παίζει και τον δικό του ξεχωριστό ρόλο ο πάγκος. Το «φτιάξιμο» του αθλητή, το πείραγμα του μυαλού του είναι στο πλαίσιο της προετοιμασίας και της προπονητικής παρέμβασης.

Ο Ολυμπιακός από την άλλη έχει κι εκείνος τους Έλληνες που ήξεραν. Ο Σπανούλης μπήκε μέσα και έδειξε ότι παίζει τελικό. Η αμερικάνικη υποστηρικτική ομάδα όμως, ήταν σε μαύρα χάλια. Και πλέον γυρίζουμε σε αυτά που λέγαμε στην αρχή και αναρωτιέται ο καθένας που βλέπει το μπάσκετ καθαρά αθλητικά και σε επίπεδο επιδόσεων. Ο Ρόμπερτς μπορεί; Ο Τόμπσον μπορεί; Ο Ουίλτζερ εκτός από το φαρμακερό του σουτ (ικανό να τον κρατάει σε μεγάλα ρόστερ αλλά ως εκεί) μπορεί να κρίνει έναν τελικό;

Η λογική της σταθερότητας σε μία ομάδα με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο και οπαδό της. Η σταθερότητα είναι ο μόνος τρόπος για να στρίψει το πλοίο έστω και ένα μέτρο πριν τον βράχο. Από την άλλη όμως, η αδιάψευστη εικόνα, για το τι «ψάρια» πιάνει ο καθένας, είναι επίσης κάτι που, ίσως κατ’ εξαίρεση πρέπει - ενίοτε - να παραμερίζει τον κανόνα.