Οι τελευταίοι εναπομείναντες του εμφυλίου

Αυγουστος του 2003. Το θερμόμετρο στον κάμπο της Φλώρινας στους 35 βαθμούς κελσίου. Τα μεγάλα υπόστεγα ταυ Τελωνείου της Νίκης στην Φλώρινα προσφέρουν την απαραίτητη προστασία και μίαν ανάσα δροσιάς. Στους χώρους του τελωνείου υπάρχει κινητικότητα ενώ μια μικροαναστάτωση παρατηρείται στα πρόσωπα αστυνομικών και των τελωνιακών. Σε λίγο κάνει την εμφάνισή του ένα λεωφορείο με πινακίδες της γειτονικής χώρας και πιο συγκεκριμένα από Μπίτολα.

Το λεωφορείο σταματά στο χώρο ελέγχου και οι επιβάτες του, παππούδες στην ηλικία, κατεβαίνουν κρατώντας στα χέρια τους ταξιδιωτικά έγγραφα.

Πρόκειται για 40 άτομα οι περισσότεροι άνδρες σλαβομακεδόνες πολιτικοί πρόσφυγες που μετά το 1949 τους επιτρέπεται για πρώτη φορά η είσοδος τους στην Ελλάδα. Είναι η χρονιά που ο Ανδρέας Λοβέρδος ως υφυπουργός Εξωτερικών, υπό τις εντολές του αρμόδιου υπουργού Γιώργου Παπανδρέου έχει αποφασίσει να δώσει λύση για ανθρωπιστικούς λόγους, καταρχήν της ελεύθερης επίσκεψης αυτών των ανθρώπων στα χωριά τους, ενώ σε δεύτερο πλάνο σχεδιάζεται οριστική λύση της εκκρεμότητας με την επιστροφή των προσφύγων που εξαιρέθηκαν το 1982 με τον νόμο Γεννηματά - Σκουλαρίκη αφού τότε δεν επέτρεπε την επάνοδο στους «μη Έλληνες το γένος».

Στο διάστημα πού μεσολάβησε για τον έλεγχο των ταξιδιωτικών εγγράφων μίλησα με αρκετούς. Δυο πρόσωπα προξένησαν φοβερή εντύπωση για το περιεχόμενο του λόγου τους. Η Ευδοκία Μπάλιου η αλλιώς Βέρα Φώτεβα από το Δενδροχώρι Καστοριάς μια εμβληματική φυσιογνωμία των Σλαβομακεδόνων και μαχήτρια στην πρώτη γραμμή του εμφυλίου και ο Γιώργος Μαρκόπουλος η Μαρκόφσκι από τον Ακρίτα Φλώρινας. Για την Φώτεβα θα μιλήσουμε σε μελλοντική αρθρογραφία.

Απευθύνθηκα στο Γιώργο Μακρόπουλο με τον προσδιορισμό του πολιτικού πρόσφυγα αλλά με διέκοψε γρήγορα και θαρρώ κάπως απότομα λέγοντας μου ότι δεν υπήρξε μαχητής του ΔΣΕ κι ούτε πολέμησε. «Τι πολιτικός πρόσφυγας; Ήμουν παιδί δέκα χρονών και μας πέρασαν άρον - άρον από τα σύνορα αρχές του 1948, για να γλυτώσουμε τους βομβαρδισμούς. Σε τι έφταιξα κι από τότε δεν μπόρεσα ποτέ να δω τους συγγενείς μου, δεν μπόρεσα ποτέ να επιστρέψω στο χωριό;».

Η άρνηση του Γιώργου Μαρκόπουλου να αποδεχτεί το ρόλο του πολιτικού πρόσφυγα ασχετα αν η μοιρα του επιφύλαξε τον ρόλο να σηκώσει μέχρι τέλους στις πλάτες του το ιστορικό φορτίο αλλά και τις συνέπειες του πιο αιματηρού Εμφυλίου της Ευρώπης είναι μια αντίδραση που αρχικά αιφνιδιάζει αλλά από μια δεύτερη ανάγνωση φαίνεται να είναι φυσιολογική κα ίσως ενστικτώδης. Εδράζεται στην λογική ενσταση ότι ένα παιδί δεν μπορεί να τιμωρείται για όλη την ζωή για τις πράξεις μεγαλυτέρων ακόμη κι αν κάποιοι είναι γονείς του. Ο κ. Γιώργος αν και παιδί στα αιματηρά γεγονότα γιατί τιμωρήθηκε με τον πιο εκδικητικό τρόπο από το μεταεμφυλιακό Ελληνικό κρατος «για την συμμετοχή του πατέρα μου και μελών της οικογενειάς μου στον εμφύλιο από τις τάξεις του ΔΣΕ».

Διαβάστε όλο το θέμα στο TVXS.gr