Ο βασιλιάς Αρθούρος του τένις

Κρατιόντουσαν χέρι – χέρι, δύο δακρυσμένοι γίγαντες ντυμένοι στα μπλε, ο Ρότζερ Φέντερερ και ο Ραφαέλ Ναδάλ. Στο Λονδίνο, στη Γηραιά Αλβιόνα, σαν Αρθούρος και Λάνσελοτ.

Όταν ήρθε η στιγμή να πει ο βασιλιάς αντίο από τα μεγάφωνα, ηθελημένα ή όχι, το ξεπροβόδισμα του Viva La Vida ήταν πικρά ταιριαστό:

“I used to rule the world/Seas would rise when I gave the word
Now in the morning I sleep alone/Sweep

the streets I used to own
I used to roll the dice/Feel the fear in my enemy’s eyes
Listen as the crowd would sing/”Now the old king is dead! Long live the king!”

Για κάποιον σαν εμένα ήταν αδύνατον να συμπαθήσει τον Φέντερερ. Φυσικά, τον σεβόμουν, τον αποθέωνα, τον θαύμαζα. Αλλά κάτι μέσα μου κλώτσαγε πάντα, δεν μπορώ να ταυτιστώ με το τέλειο, αδύνατον.

Κέρδιζε ή έχανε, δεν είχε σημασία. Στα δικά μου μάτια ο Ελβετός είχε ένα συμβόλαιο ζωής με εκείνη την ομορφιά την αποκομμένη από το αποτέλεσμα, που ήταν μαζί ταξίδι και προορισμός, ιστιοφόρο και λιμάνι. Σαν ευγενής σε αποστολή που γυρνούσε τον κόσμο ζωγραφίζοντας πίνακες με μια ρακέτα για πινέλο. Φυσικά, ο καθένας μας μπορούσε να δει τον εαυτό του σε αυτούς, έστω λίγο: και το λίγο ήταν αρκετό.

Το έκανε να μοιάζει τόσο εύκολο που γινόταν εκνευριστικό, αφού δεν είχε κάποια ορατή υπερδύναμη. Ούτε ο πιο γρήγορος, ούτε ο πιο δυνατός, ούτε ο πιο ψηλός ήταν, ένα θαύμα της φύσης που ξεφύτρωσε από το πουθενά έτοιμο να σαρώσει τα πάντα στο πέρασμά του. Δεν ήταν ο Σουμάχερ στο καλύτερο αυτοκίνητο, ο Λεμπρόν που μοιάζει με κινούμενο φορτηγό με κρατήματα κουπέ. Ο μοναδικός της γενιάς του που άντεχε στην ίδια πρόταση ήταν ο Μέσι, όμως εκείνος ήταν σε ομαδικό σπορ, η σύγκριση είναι τόσο δόκιμη όσο και αδύνατη.

Σύντομα γραπώθηκα από το πρώτο μακρύ κλαδί που βρήκα για να σωθώ από την επέλαση της τελειότητας, από τον εκνευριστικό Ελβετό τζέντλεμαν με την πεντακάθαρη πανοπλία, την ταπεινότητα και την φινέτσα. Το όνομα του ήταν Ράφαελ Ναδάλ, ήταν γεμάτος ποντίκια και γλίστραγε στο χώμα λερώνοντας τον βασιλιά: τον λάτρεψα με την πρώτη ματιά. Όταν το 2008 ο Ισπανός τον κέρδισε για πρώτη φορά στο Γουίμπλεντον ένιωσα πως είχα παρακολουθήσει κάτι στα αλήθεια μεγαλειώδες.

Ήταν αρκετά αργότερα όταν συνειδητοποίησα πως ο Φέντερερ δημιούργησε τον Ναδάλ, όπως ακριβώς ο Μπάτμαν τον Τζόκερ. Ο Ράφα ήρθε σαν αντεπίθεση της ανθρωπότητας στο θεϊκό, αυτός που θα έτρεχε σαν άφρων για να καλύψει αδύνατες γωνίες και που θα έστεκε ασάλευτος όσο κεραυνοί θα έπεφταν δεξιά – αριστερά γύρω του. Κάθε νίκη του Ισπανού ήταν μια απροσδόκητη γιορτή, μια ευκαιρία να κατέβει ο Βασιλιάς για λίγο από τον θρόνο και να τον κοιτάξουμε – τάχα μου – ισοϋψείς.

Οι δυο τους έφτιαξαν ένα ζευγάρι που κανείς δεν θα κοιτάξει ποτέ στα μάτια. Οι αντίπαλοι που δεν έχουν σχεδόν τίποτα να τους ενώνει στον τρόπο που έπαιζαν και που βρήκαν, όσο ο καιρός περνούσε, μια σπάνια φιλία στον τρόπο που έβλεπαν τη ζωή. Όταν βρίσκονταν αντίπαλοι, ήταν λες και σταματούσε ο χρόνος.

Είναι όλοι τους παιδιά του: ο Άντι Μάρεϊ που εξάντλησε το σώμα του σε εμμονικό βαθμό για να τον κοιτάξει στα μάτια, ο Νόβακ Τζόκοβιτς που κατέφτασε σαν γενετικό πείραμα πρόσμιξης του Ρότζερ και του Ράφα. Αποφασίζοντας να μείνει στα κορτ ως τα 41 του χάρισε ένα πανάκριβο δώρο στον Τσιτσιπά, τον Μεντβέντεφ και τους υπόλοιπους της εποχής, να έχουν να λένε πως ήταν κι αυτοί εκεί όταν αυτός ακόμη έπαιζε. Τα τελευταία χρόνια περιδιάβαινε τον κόσμο ως θνητός, ο Μουαντίμπ του Dune που έγινε ξανά Πολ Ατρείδης. Αντί η μορφή του να ξεθωριάσει, αυτή γιγαντώθηκε.

ΠΗΓΗ: ΑΠΕ/ΜΠΕ

Πίσω στην οθόνη τα δάκρυα κυλούν στα μάγουλά του καθώς λέει αντίο. Περισσότερο δυνατή και από τον ίδιο, αν είναι κάτι τέτοιο δυνατό, είναι η φιγούρα της γυναίκας του, της Μίρκα. Σχεδόν ανέκφραστη για μια 20ετία, ένας βράχος που έδειχνε συναίσθημα από τα μάτια και αυτό μετά βίας.

If there’s one thing you watch today, make it this.#LaverCup | @rogerfederer pic.twitter.com/Ks9JqEeR6B

— Laver Cup (@LaverCup) September 23, 2022

Ο Ρότζερ πνίγεται από τον λυγμό όταν μιλάει για αυτήν, η φωνή δεν βγαίνει. Η ίδια δεν το αντέχει, κουνάει το κεφάλι ψιθυρίζοντας, σαν να θέλει να τον σταματήσει, να τον γλιτώσει. Δεν δακρύζει, δεν της το επιτρέπει, δεν θα τον βοηθήσει έτσι. Τόσα χρόνια, ήταν ό,τι αυτός χρειαζόταν.

«Θα μπορούσες να με σταματήσεις πολύ καιρό τώρα, αλλά δεν το έκανες. Με στήριξες και μου επέτρεψες να συνεχίσω».

Αντίο, βασιλιά Αρθούρε του τένις. Η ρακέτα σου είναι πια σφηνωμένη στο βράχο, να την κοιτάζουμε και να εξαντλούμαστε στο κυνήγι της τελειότητας.