Ο Τσιτσιπάς έφερε το... καλοκαίρι. Το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ και το βόλεϊ ας μείνουν στο χειμώνα!

Δύο δυνατές εικόνες παρακολούθησε ο έλληνας φίλαθλος το Σαββατόβραδο. Η μια σου ...σπάραζε την καρδιά με την ψυχρότητα της. Άδειες εξέδρες, χιλιάδες αστυνομικοί για να ...φοβήσουν και να προφυλάξουν τους λίγους που παρακολούθησαν τον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας.

Ένα σκηνικό απογοητευτικό στη μεγαλύτερη - θεωρητικά - γιορτή του ελληνικού ποδοσφαίρου που έγινε τελικά ένα ...prive party. Το ματς έμοιαζε σαν ταινία του βουβού κινηματογράφου. Οι πολλοί και υγιείς φίλαθλοι αποκλεισμένοι, απλά γιατί έχει κερδίσει ο φασισμός της βίας. Ή μάλλον γιατί οι "υπεύθυνοι" έχουν επιτρέψει σε αυτό το φασισμό να κυβερνήσει στα μέρη μας...

Η άλλη εικόνα σου γέμιζε την καρδιά με όμορφα συναισθήματα... Ένα νεαρό παιδί έκανε άλλη μια υπέρβαση και κέρδισε το είδωλο του μέσα στο ...σπίτι του. Και φανταστείτε τι έγινε μετά το τέλος του σπουδαίου αγώνα που έδωσε ο Στέφανος Τσιτσιπάς με τον Ράφα Ναδάλ στη Μαδρίτη Οι απίθανοι Ισπανοί, ναι αυτοί οι πικραμένοι από την ήττα του συμπατριώτη τους, τόλμησαν - αν είναι δυνατόν - να χειροκροτήσουν ζεστά τον Στέφανο για τη μεγάλη του επιτυχία. Ε, αυτά τα πράγματα καλό είναι να ...γίνονται.

Πραγματικά αυτά τα δύο ξεχωριστά αθλητικά γεγονότα κλωθογύριζαν για ώρα στο μυαλό μου. Με βασάνιζε αυτό το ψυχρό τοπίο στο Ολυμπιακό Στάδιο και με εξιλέωνε το λαμπερό πρόσωπο του χαμογελαστού Τσιτσιπά. Από τη μια συννεφιά και από την άλλη ήλιος... Δεν θα βάλω στην ίδια ζυγαριά το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, το βόλεϊ ή οποιοδήποτε ομαδικό άθλημα με το τένις. Άλλωστε πρόκειται για δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους. Όμως μέσα μου ζυγίζω τα συναισθήματα που "γεννά" η αθλητική επιτυχία του Στέφανου και η απέχθεια που προκαλεί η εικόνα του τελικού και αναρωτιέμαι... Τελικά ποια αθλητική εποχή θέλουμε; Το γλυκό καλοκαίρι του Τσιτσιπά ή τον κρύο χειμώνα που ακόμα παγώνει τα ομαδικά αθλήματα;