Ντιέγκο Μαραντόνα : Χέρι του Θεού… πόδια από χρυσάφι

Στην Αργεντινή και την Νάπολι η μέρα αυτή φέρνει στο νου τον άνθρωπο που διέλυσε τις αντίπαλες άμυνες και κυρίως το κατεστημένο… τον άνθρωπο που πήρε από το χέρι μια παρέα αξιόλογων ποδοσφαιριστών και κοίταξε στα μάτια τον υπόλοιπο κόσμο.

Σας προκαλώ να βρείτε έναν ποδοσφαιριστή που να οδήγησε σχεδόν μόνος μια χώρα στην κορυφή του ποδοσφαιρικού κόσμου ή μια ομάδα σαν την Νάπολι στην κορυφή του πρωταθλήματός της.

Τόσο επιδραστικός, τόσο μοναδικός, τόσο σπάνιος, τόσο Ντιέγκο.

ΠΗΓΗ: ΑΠΕ/ΜΠΕ

Είναι τόσες οι μαγικές στιγμές του που δεν έχει νόημα να τις αναλύσεις

ή να τις σκεφτείς… προσωπικά θυμάμαι που πετάχτηκα όρθιος στο σπίτι για εκείνο το γκολ με την Αγγλία ξέρετε… το χέρι του Θεού και είπα “όχι δεν το έκανε” και μετά πήγε ο αθεόφοβος και ξέρετε… με πόδια από χρυσάφι έβαλε το γκολ του αιώνα και σηκώνεσαι και λες ξανά “όχι δεν το έκανε”.

Τέσσερα λεπτά διαφορά… δύο στιγμές… ένας και μοναδικός Ντιέγκο…

Δεν θα έπρεπε να λέγεται το Παγκόσμιο κύπελλο του 1986 αλλά το Παγκόσμιο κύπελλο του Μαραντόνα.

Τόσο επιδραστικός, τόσο μοναδικός, τόσο σπάνιος, τόσο Ντιέγκο.

ΠΗΓΗ: ΑΠΕ/ΜΠΕ

Η ζωή του είναι μια άλλη συζήτηση που δεν αφορά αυτό το κείμενο, ακόμη και τώρα πάντως δεν έχει βρει ησυχία, έναν χρόνο μετά το θάνατό του. Βιασμοί, κληρονομιές, κατηγορούμενοι γιατροί, η καρδιά του. Άλλο το γήπεδο… άλλο η ζωή… ένα κοινό πράγμα και στα δύο, σπάνια υπάρχει δικαιοσύνη.

Η ποδοσφαιρική του καριέρα είναι ένας ανέλπιστος θρίαμβος, γεμάτος πάθος, γεμάτος έμπνευση και απίστευτες για την εποχή του ιδέες. Άφησε μια ποδοσφαιρική κληρονομιά εξαιρετικά βαριά για όλους τους Αργεντινούς και ναι, ακόμη και για τον μοναδικό Λιονέλ Μέσι και όχι, ένα Κόπα Αμέρικα δεν φτάνει τουλάχιστον για τους Αργεντινούς.

Ο κοντός έπαιξε στην Νάπολι, σε μια εποχή όπου το Ιταλικό πρωτάθλημα ήταν το καλύτερο στον κόσμο, με αμυντικούς που έφεραν ως παράσημο το πόσους παίκτες τραυμάτισαν, σε μια εποχή που για να βγει κόκκινη κάρτα θα έπρεπε να κόψεις το πόδι του αντιπάλου σου και όχι απλά, να το σπάσεις. Και τους κέρδισε, όλους και όχι μια φορά αλλά δύο, όσα και τα πρωταθλήματα της Νάπολι το 1987 και το 1990. Και περπατούσε περήφανα, και είχε την Μαφία στην τσέπη του, και έκανε ότι ήθελε, και τον λάτρευαν, και τον λατρεύουν, και θα τον λατρεύουν.

Ακόμη και ο τρόπος που έκανε προθέρμανση έμεινε στην ιστορία και το γήπεδο ήταν γεμάτο, για να τον δει, για αυτόν…

Τόσο επιδραστικός, τόσο μοναδικός, τόσο σπάνιος, τόσο Ντιέγκο.

Δυστυχώς έφυγε από το ποδόσφαιρο πιο γρήγορα και όχι όπως έπρεπε και φυσικά έφυγε από κοντά μας, έφυγε από την ζωή πιο γρήγορα και όχι όπως έπρεπε.

ΠΗΓΗ: ΑΠΕ/ΜΠΕ

Την ημέρα της κηδείας του δάκρυσα… δεν ήμουν και δεν είμαι οπαδός της Αργεντινής… αγάπησα για τόσους λόγους το ποδόσφαιρο που δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω δύο αράδες για να το αναλύσω και μάλλον θα βαρεθείτε να διαβάζετε αν το κάνω.

Το ερωτεύτηκα όμως γιατί είδα αυτόν… γιατί το καλοκαίρι του 1986, μέσα στην τρομερή ζέστη της Αθήνας, δεν ήθελα να βγω έξω από το σπίτι όταν έπαιζε αυτός, και δεν θα έχανα παιχνίδι του, για το πλασέ με το αριστερό με απίστευτα δύσκολη γωνιά απέναντι στην Ιταλία… γιατί ξεσηκώθηκα και στο γκολ με το Βέλγιο… γιατί με συγκλόνισε η πάσα στον τελικό για τον Μπουρουτσάγκα… γιατί τον είδα να κοιτάει το τρόπαιο ερωτικά σαν να κρατάς το παιδί σου αγκαλιά για πρώτη φορά και είπα ναι… κάπως έτσι πρέπει να βλέπουμε το ποδόσφαιρο και κάπως έτσι πρέπει να είναι, δίκαιο, ο καλύτερος πρέπει να παίρνει το μουντιάλ, δικό του, σπίτι του και να αποθεώνεται.

Τόσο επιδραστικός, τόσο μοναδικός, τόσο σπάνιος, τόσο Ντιέγκο.

“Ο καλύτερος στην ιστορία, με διαφορά, πραγματικό φαινόμενο” Γκάρι Λίνεκερ

“Είδα τον Μαραντόνα να κάνει πράγματα που ακόμη και ο Θεός θα είχε αμφιβολίες ότι μπορεί να συμβούν” Ζίκο

“Ότι και αν μου πείτε, καμία μπάλα στην ιστορία δεν πέρασε καλύτερα από όσες ακούμπησαν το αριστερό του πόδι” Χόρχε Βαλδάνο

“Αν τρόμαζε τους αμυντικούς; Τους τρόμαζε όλους. Δεν μπορούσες να τον αντιμετωπίσεις” Τζον Μπαρνς

“Οι πιο σημαντικοί χαρακτήρες στην Μυθολογία ήταν ο Απόλλων και ο Διόνυσος. Ο πρώτος αντιπροσώπευε την λογική και ο δεύτερος το συναίσθημα. Όσοι ήξεραν τον Μαραντόνα καταλάβαιναν ότι ήταν η χειρότερη εκδοχή του Απόλλωνα αλλά η καλύτερη του Διονύσου” Λουτσιάνο ντε Κρεσέντσο, Ιταλός δημοσιογράφος.