Νικόλα, καλό ταξίδι και συγνώμη…

Πέρασαν σχεδόν 15 χρόνια, από εκείνο το Φθινοπωρινό απόγευμα που είχα την πρώτη συνάντηση μαζί του… Καθόμασταν με τους φίλους μου στο Μεσοπόταμο, όταν αυτοί μου είπαν: “Πάμε Καναλλάκι, να δούμε τον ΠΑΣ Αχέρων που έχει φιλικό“. Και το κάναμε, πήγαμε για να περάσει η ώρα μας.

Εκεί συνάντησα φίλους μου, συμμαθητές και αρχίσαμε να κουβεντιάζουμε… Κάποια στιγμή, ένας από αυτούς μου λέει: “Έλα να σου γνωρίσω ένα παιδί που σε λίγα χρόνια θα του παίρνεις συνέντευξη“. Αυτό το παιδί ήταν ο Νίκος Τσούμανης.

Από μικρή ηλικία στην περιοχή μας ακούγονταν μόνο καλά λόγια για τον άνθρωπο

Νίκο, τις ποδοσφαιρικές του ικανότητες. Ένας άριστος μαθητής που αγαπούσε το ποδόσφαιρο, το οποίο και τον κέρδισε από μικρή ηλικία. Όλοι μιλούσαν γι’ αυτόν. Ο καιρός πέρασε, η επαφή μας ήταν αρκετά συχνή και όποτε τύχαινε να συναντιόμαστε στα γήπεδα να κουβεντιάζουμε και να λέμε τα νέα μας.

Ο Νίκος Τσουμάνης με τη φανέλα του ΠΑΣ Αχέρων, ο οποίος την ανάρτησε στα social media για να τιμήσει τη μνήμη του.

Στη Θεσσαλονίκη, όποτε συγχρονιζόμασταν παρέα με τον Μπάμπη να πηγαίνουμε για φαγητό και για καφέ. Ήταν ευχάριστη και όμορφη η παρέα σου Νικόλα. Δεν σε έζησα πολύ, αλλά οι στιγμές μας ήταν πάντα όμορφες. Πάντα όμως είτε ήσουν στον Πανθρακικό, είτε στην Κέρκυρα, είτε στον Άρη θα βρίσκαμε χρόνο να τα πούμε για λίγο. Ή σε κάθε επίσκεψη στα μέρη μας, είτε καλοκαίρι, είτε Πάσχα θα βρισκόμασταν στο Καναλλάκι.

Ακόμα έχω φυλαγμένη τη φανέλα σου που μου είχες χαρίσει μετά από έναν αγώνα του Άρη.

Τελευταία, χαθήκαμε, δεν ανταλλάσσαμε τα νέα μας. Όπως συνέβη και με τους περισσότερους κοινούς μας φίλους.

Το πρωινό της Τρίτης δεν ήταν εύκολο, δεν μπορούσα να πιστέψω ότι διάβαζα, έλεγα είναι ψέμα. Με όποιον φίλο μας και αν μιλούσα λέγαμε το ίδιο. Πως έγινε αυτό; Γιατί; Όπως και όλων των κοντινών σου ανθρώπων.

Ο Νίκος Τσουμάνης με τη φανέλα του Άρη. ΠΗΓΗ: In Time Sports

Το χαμόγελο και η τρέλα σου που χάριζαν ενέργεια σε όποιον συναναστρεφόταν μαζί σου χάθηκαν για πάντα.

Δεν ήμασταν δίπλα σου όπως θα έπρεπε, δεν σε βοηθήσαμε όπως θα έπρεπε. Όλοι μας θα έπρεπε να σε είχαμε βοηθήσει να βγεις από το αδιέξοδό σου. Κανείς μας όμως δεν ήξερε τι έκρυβες μέσα σου.

Νικήθηκες από τους “δαίμονές” που σε κυρίευσαν όλο αυτό το διάστημα. Μακάρι να ήταν αλλιώς, να γύριζε ο χρόνος πίσω και να μιλούσες και όλοι μας να σε βοηθούσαμε για να μην ερχόταν ποτέ αυτή η μαύρη Τρίτη…

Η συγνώμη είναι το ελάχιστο που μπορούμε να πούμε για σένα, όπως και το καλό ταξίδι Νικόλα. Θα μας λείψεις…