Η νίκη της κανονικότητας

Βράδυ Τρίτης στην PAOK Sports Arena. Ο Βινς Χάντερ περιμένει υπομονετικά να τελειώσει την τοποθέτηση του ο Αντώνης Κόνιαρης για να πάρει και αυτός σειρά μπροστά στο novasports μικρόφωνο. Τον πλησίασα.

-"Νταμπλ – νταμπλ στο ημίχρονο; Αλήθεια τώρα; Really?"

Χαμογέλασε ως τους προγόμφιους.

-"It’s playoffs time, man".

Τόσο καθαρή ήταν η νίκη της ΑΕΚ, που στο φινάλε οι κιτρινόμαυροι ήταν σκασμένοι με το ψαλίδισμα της διαφοράς στο τελικό +9, προϊον του οίστρου του Κόνιαρη και της απερισκεψίας του Γκρίφιν. Και δικαίως, αφού η διψήφια τουλάχιστον διαφορά θα ήταν αντιπροσωπευτική της διαφοράς των δύο ομάδων.

Και τι σημασία έχει; Έχει, και παραέχει, και για τους δύο.

Ήταν 7 Μάρτη 2017, ένας χρόνος παρά δύο μέρες πίσω, ο Κέντρικ Ρέι διέλυε την άμυνα της ΑΕΚ με τη φανέλα της Νίμπουρκ. Δυόμισι λεπτά πριν το φινάλε, το κοντέρ έγραφε -14, 77-91. Στο τέλος της βραδιάς, -10. Οι ρεαλιστές δεν είδαν καμία διαφορά. Μια εβδομάδα αργότερα, το τρίποντο του Πάντερ έδινε πρόκριση με +11.

Η ΑΕΚ υπήρξε για τον ΠΑΟΚ ένα ανυπέρβλητο, σχεδόν ακίνητο εμπόδιο. Γκος και Χάτσερ συγκρούστηκαν μαζί του και βγήκαν μωλωπισμένοι, 3/18 σουτ, μηδενική έμπνευση, αδιόρατη προσφορά. Στο τέλος ο Παπαθεοδώρου τους απέσυρε μαζί, σπάνιο να το βλέπει κανείς εκεί, δίκαιο όμως. Με αυτούς, το παιχνίδι ήταν για -20. Με Κόνιαρη, -9, με την προσευχή που εισακούστηκε στο τέλος.

Γύρω από την αθλητικότητα του Βινς Χάντερ, σέντερ – πολυτέλεια για αυτό το επίπεδο, η «Ένωση» πρόσθεσε το μάκρος, τον αλτρουισμό, την αντοχή και το two-way παιχνίδι του Σαντ-Ρος, την ωριμότητα και την προσωπικότητα του Θίοντορ να κρατήσει τον ρυθμό χωρίς να παρασυρθεί σε εξτραβαγκάντσες, τα σαδιστικά τρίποντα του Σάκοτα, τις πινελιές του Γκρίφιν, το «ξέρω το δρόμο» παιχνίδι του Ματσιούλις. Τοίχος.

Μια ρωγμή μόνο υπήρξε, όταν ο Λαρεντζάκης χρειάστηκε να παίξει τον ρόλο διαφορετικό από τον δικό του, αυτόν του κουβαλητή στην δεύτερη περίοδο, ο Σαντ Ρος κουρασμένος, δεν μπορούσε να βοηθήσει. Ο Κόνιαρης μυρίστηκε αίμα, τον πίεσε πέρα από τα όρια του φάουλ και τελικά τον ανάγκασε σε κατάχρηση ντρίμπλας. Η ΑΕΚ ακινητοποιήθηκε, ο ΠΑΟΚ βρήκε ρυθμό από την άμυνα και έβαλε 4/4 τρίποντα, έβγαλε αιφνιδιασμούς, ο Ματσιούλις υπερέβη τα εσκαμμένα, ο Λάρι απάντησε, τριγμοί στο οικοδόμημα.

Επιστροφή Θίοντορ, ο ΠΑΟΚ με κεκτημένη ταχύτητα έφτασε ως το -5, Τέπιτς και Μαργαρίτης είχαν γυρίσει τον χρόνο πίσω, αλλά δεν έφταναν. Όταν πάτησε ξανά παρκέ και ο Χάντερ και ο Τζέιμς μετακόμισε στο «4», η ΑΕΚ έγινε ξανά σκληρή την ώρα που οι γηπεδούχοι είχαν σκάσει από την υπερπροσπάθεια της επιστροφής. Δύο λεπτά για το φινάλε, ο Λαρεντζάκης επιστρέφει χωρίς γαλλικά στο στόμα και πετά ασίστ – ποίημα.

Η «Ένωση» έκοψε το βήχα των γηπεδούχων από το ξεκίνημα του δεύτερου ημιχρόνου, με εικόνα ομάδας που είναι μία κλάση πάνω σε ποιότητα, προετοιμασία, ετοιμότητα. Κανονική, έτοιμη για την περίσταση.

Το είπε ο Παπαθεοδώρου, τόσο καλά, που δεν είναι να αλλάξεις ή να προσθέσεις ούτε κόμμα:
«Το μπάσκετ είναι δίκαιο άθλημα και η αντικανονικότητα που είχαμε εμείς δεν κερδίζει την κανονικότητα που έχει η ΑΕΚ […] Η ομάδα είχε προετοιμαστεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Δεν πατάς όμως έναν διακόπτη. Το μπάσκετ είναι άθλημα προπόνησης, συνέχειας, συνέπειας… Η μία ομάδα τα έχει και η άλλη όχι […] Η πνευματική ετοιμότητα έρχεται μέσα από την προπόνηση, την επανάληψη και τη συγκέντρωση. Όταν 15 ημέρες δεν κάνεις προπόνηση και ασχολείσαι με άλλα και δύο μήνες δεν κάνεις αυτά που πρέπει για να προετοιμαστείς για τους 16 του BCL…».

Το καμπανάκι του κόκκινου συναγερμού της 25ης Φλεβάρη, με τους Γκος – Χάτσερ να διαμηνύουν πως δεν επιστρέφουν από τις Η.Π.Α και τον Γκάρετ έτοιμο να αποχαιρετήσει για την κεντρική Ευρώπη ενεργοποίησαν τον οργανισμό ΠΑΟΚ, αλλά ήταν ζήτημα εντυπώσεων, όχι ουσίας. Νωρίτερα, η συνέντευξη Παπαθεοδώρου στον Libero, τίποτα λιγότερο από κραυγή αγωνίας, έφερε ελάχιστη κινητοποίηση.

Η ανισότητα έπρεπε κάπως να εξομαλυνθεί, γιατί χάλαγε την εικόνα: από τη μία ο μήνας της ποδοσφαιρικής ονείρωξης, του αήττητου πρωταθλήματος, της απόλυτης υπεροχής, από την άλλη το μπασκετικό αδελφάκι που είχε πια φτάσει στα όρια της διάλυσης. Η οικογένεια Σαββίδη ενεργοποιήθηκε, ο κόσμος κάπως κινήθηκε, επίδεσμοι στις πληγές. Αρκετοί για να σταματήσει η αιμορραγία, αλλά καθυστερημένοι.

Ο Μορέιρα, άλλος ένας σέντερ – εύρημα από τον σύλλογο με την τεχνογνωσία και την οργάνωση να ανακαλύπτει τέτοιους, δεν ήταν πια εκεί για να κοντράρει τον Χάντερ.