Η ιστορία των Ναϊτών Iπποτών

To 1118 μ.Χ., είκοσι περίπου χρόνια μετά την ίδρυση του Βασιλείου της Ιερουσαλήμ από τον Godefroy de Bouillon και τους Σταυροφόρους του, εννέα Γάλλοι ιππότες υπό την ηγεσία του Υγ ντε Πεγιέ, ενός ευγενή από την Καμπανία, έφθασαν στους Αγίους Τόπους κι εγκαταστάθηκαν στην περιοχή γύρω από τα ερείπια του Ναού του Σολομώντος. Φανερός σκοπός τους ήταν να ιδρύσουν ένα Τάγμα με διπλή, δηλαδή και μοναστική και στρατιωτική, ιδιότητα, που θα είχε ως αποστολή του να προστατεύει τους Ευρωπαίους προσκυνητές που έρχονταν την εποχή εκείνη να επισκεφτούν τους Αγίους Τόπους και συγκεκριμένα να προσέχουν τη

ευαίσθητη διαδρομή από το λιμάνι του Αγίου Ιωάννη της Άκρα ως την Ιερουσαλήμ. Επειδή εγκαταστάθηκαν στην περιοχή γύρω από τον αρχαίο Ναό του Σολομώντος ονομάστηκαν Ιππότες του Ναού ή Ναΐτες και το Τάγμα τους, Τάγμα του Ναού.

Αρχικά οι Ναΐτες ζούσαν στην απόλυτη πενία, ενώ ο επικεφαλής τους, Υγ ντε Πεγιέ, μοιράζονταν το ίδιο άλογο με τον Ζωφρέ του Σαιν Ομέρ: εικόνα που αποτέλεσε και τη σφραγίδα-σύμβολο του Τάγματοις, δείχνοντας την πενία και την αδελφοσύνη τους. Η δύναμη και η επιρροή τους δεν άργησε ωστόσο να μεγαλώσει, εφόσον ανταποκρίνονταν και στην ιπποτική «μόδα» της εποχής τους. Έτσι, δέκα χρόνια μετά την ίδρυση του τάγματος τους ο αριθμός των Ναϊτών έφθασε τους 300 ιππότες και ο στρατός τους αριθμούσε 3.000 άνδρες. Η δύναμη τους μεγάλωνε συνεχώς όσο καιρό βρίσκονταν σε εξέλιξη οι Σταυροφορίες, οι «ιερές» εκστρατείες της χριστιανικής Δύσης που αποσκοπούσαν στην απελευθέρωση –και όχι μόνον– των Αγίων Τόπων από τους «απίστους».

Στα πρώτα τους βήματα οι Ναΐτες είχαν την υποστήριξη μιας από τις μεγαλύτερες μορφές της εποχής, του Αγίου Βερνάρδου του Κλαιρβώ, που ήταν επικεφαλής του Κισκερκιανού Τάγματος. Ο Αγιος Βερνάρδος, χάρη στη μεγάλη του επιρροή, στην ευφράδεια και στην ασκητική ζωή του, κατόρθωσε να πείσει τον Πάπα Ονόριο ΙΙ να δώσει την επίσημη αναγνώριση της Εκκλησίας στο Τάγμα του Ναού. Έτσι το Συμβούλιο της (καθολικής) Εκκλησίας, που συνεδρίασε το 1128 στο Τroyes της Γαλλίας, ενέκρινε το καταστατικό του νέου τάγματος. Οι Ναΐτες είχαν πλέον και επίσημη εκκλησιαστική υπόσταση.

Το Τάγμα του Ναού βασίζονταν σε μια πολύ κλειστή αδελφότητα ανδρών με αριστοκρατική καταγωγή. Η αδελφότητα αυτή συνοδεύονταν από ιππότες, ιπποκόμους, υπηρέτες κι από έναν μεγάλο αριθμό τεχνητών και χειρωνακτών, τους οποίους και παραχωρούσαν οι βασιλείς στο τάγμα. Επικεφαλής του τάγματος ήταν ο Μάγιστρος. Επόμενος στην ιεραρχία και πληρεξούσιος του Μάγιστρου ήταν ο Πρωτόγερος. Ακολουθούσε ο Στρατάρχης και κατόπιν ο Αρχηγός. Το Τάγμα του Ναού ήταν χωρισμένο διοικητικά κατά επαρχίες, όπου ο αρχηγός της κάθε επαρχίας υπάκουε στην ίδια ιεραρχική δομή. Το Τάγμα απαλλάσσονταν από φόρους προς τις εκκλησιαστικές αρχές των περιοχών δράσης του κι απολάμβανε δικαστική αυτονομία. Στις σχέσεις του με την εκκλησία το Τάγμα ήταν υπόλογο μόνον στον Πάπα κι αντιδρούσε μονάχα στις δικές του προσταγές.

Για να εισέλθει ένας υποψήφιος στο Τάγμα του Ναού έπρεπε να τηρεί ορισμένες προϋποθέσεις. Καταρχάς έπρεπε να είναι τέκνο νόμιμου γάμου, ανύπαντρος, ενήλικας, ελεύθερος από δεσμεύσεις και χρέη και να μην είναι μέλος κάποιου άλλου τάγματος. Εκτός από αυτές τις προϋποθέσεις ο υποψήφιος Ναίτης έπρεπε να υποστεί κι αρκετές δοκιμασίες.

Διαβάστε όλο το θέμα στο TVXS.gr