Η ιστορία μιας μεταγραφής

Το καλοκαίρι του 1992 δύο λέξεις που ήταν περίπου αδύνατον να….διαχωριστούν έπαψαν να συνοδεύουν η μια την άλλη. Ο Νίκος Γκάλης μετά από 13 χρόνια έπαψε να είναι παίκτης του Άρη. Μέσα σε ένα εξαιρετικά φορτισμένο κλίμα και μετά από ένα πολύ παράξενο καλοκαίρι διαπραγματεύσεων και υποσχέσεων που δεν τηρήθηκαν ο Θεόφιλος Μητρούδης αποφάσισε να γίνει ο πρόεδρος που θα ανακοίνωνε το τέλος μιας σχέσης που έμοιαζε….ισόβια!

Το διαζύγιο του Γκάλη με τον Άρη πυροδότησε μια σειρά εξελίξεων αλλά και κατέληξε να συνοδεύεται διαχρονικά από μια σειρά what if…Ας δούμε τι έγινε αλλά και τι ενδεχόμενα θα μπορούσε να έχει συμβεί για να γραφτεί διαφορετικά η ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Οι κορυφαίες ομάδες του ελληνικού πρωταθλήματος σε εποχές που το χρήμα έρρεε άφθονο βγήκαν στο κυνήγι του μεγάλου επάθλου. Σε αυτές τις περιπτώσεις πάντως νικητής ήταν….ένας από τη στιγμή που το έβαζε στο μυαλό του και ήθελε ένα παίκτη. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος. Από την πρώτη στιγμή έβαλε στόχο του να κάνει κάτι που δεν είχε γίνει 13 χρόνια νωρίτερα. Τότε, το 1979 ο Άρης είχε αρπάξει κυριολεκτικά μέσα από τα χέρια του Παναθηναϊκού τον Γκάλη. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι εφημερίδες της εποχής είχαν ήδη προαναγγείλει τη συμφωνία Παναθηναϊκού-Γκάλη. Ο Γκάλης πήρε άλλο δρόμο και άλλαξε όλη την κατεύθυνση και τη ροή της ιστορίας. Δεκατρία χρόνια αργότερα ο Παύλος Γιαννακόπουλος πλειοδότησε, τινάζοντας τη μπάνκα στον αέρα. Έβαλε πάνω στο τραπέζι ένα δισεκατομμύριο παλιές δραχμές ποσό στο οποίο ο Γκάλης ήταν πρακτικά αδύνατον να πει όχι. Και επειδή ο αείμνηστος Παύλος Γιαννακόπουλος δεν χάλαγε χατίρια του έκανε και ένα μικρό….δωράκι. Μια λευκού χρώματος Μερσεντές με ξύλινη εσωτερική επένδυση, το αυτοκίνητο που είχε κερδίσει την καρδιά του σούπερ σταρ του Ελληνικού μπάσκετ. Η σχέση όμως του Παναθηναϊκού με τον Γκάλη δεν έμελλε ούτε επιτυχία να έχει, ούτε να διαρκέσει…

Ο Παναθηναϊκός έχασε το πρωτάθλημα του 1993 που κατέληξε σε παρωδία αφού δεν εμφανίστηκε να παίξει στον 4ο τελικό του ΣΕΦ, έπαιξε σε ένα φάιναλ φορ (Τελ Αβίβ) χωρίς όμως να περάσει το εμπόδιο του Ολυμπιακού στον ημιτελικό και τελικά διαλύθηκε τον Οκτώβριο του 1994 όταν ο Νικ άνοιξε την πόρτα του κλειστού του Μετς και έβαλε τέλος στην καριέρα του. Οι κόντρες του με τον Κώστα Πολίτη είχαν ξεκινήσει πολύ νωρίτερα, το καλοκαίρι του 1988 με αφορμή τα γεγονότα του Προολυμπιακού της Ολλανδίας και όταν ξαναβρέθηκαν στον Παναθηναϊκό τα πράγματα δεν βελτιώθηκαν ιδιαίτερα. Τελικά, ο Παναθηναϊκός έκανε απόσβεση του μυθικού ποσού που δαπάνησε για τον Γκάλη κατακτώντας μόνο το Κύπελλο Ελλάδος του 1993. Ήταν ο πρώτος τίτλος που πήρε ο Παύλος Γιαννακόπουλος μετά από έξι άγονα χρόνια στην προεδρία του μπασκετικού Παναθηναϊκού και ο Γκάλης πρόσφερε 36 πόντους όσους πέτυχε στον επεισοδιακό τελικό απέναντι στην παλιά του ομάδα στο ΣΕΦ.

Για τους υπόλοιπους μνηστήρες του Γκάλη αλλά και τον Άρη έμειναν πολλά what if…

-Σε πρώτο χρόνο ο Άρης έμεινε ανεπηρέαστος από τη φυγή του Γκάλη. Με τον ερχομό του Ρόι Τάρπλεϊ έφτιαξε μια υπερομάδα που κατάφερε να πάρει ένα χρόνο αργότερα τον πρώτο Ευρωπαϊκό τίτλο στην ιστορία του συλλόγου. Το Κύπελλο Κυπελλούχων μετά τον επεισοδιακό τελικό στο Τορίνο με την Εφές. Σταδιακά, όμως η ομάδα άρχισε να έχει μια φθίνουσα πορεία και δεν άντεξε στην φθορά.

-Ο Ολυμπιακός μπήκε από την πρώτη στιγμή στη διεκδίκηση του Γκάλη λόγω Ιωαννίδη. Κάποια στιγμή αποσύρθηκε από τις διαπραγματεύσεις θεωρώντας ότι ο πλειστηριασμός είχε ανέβει σε δυσθεώρητα ύψη. Έκανε πίσω και άφησε ελεύθερο το πεδίο στον Παναθηναϊκό. Οι ερυθρόλευκοι θα μπορούσαν να παρουσιάσουν την πρώτη dream team του ελληνικού μπάσκετ στο χαμένο φάιναλ φορ του Τελ Αβίβ. Σκεφθείτε απλά στην ίδια ομάδα Γκάλη, Πάσπαλι, Τάρπλεϊ και Φασούλα! Ενδεχόμενα αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά ο Γκάλης να έπαιζε μερικά ακόμη χρόνια μπάσκετ.

- Η ομάδα που βρέθηκε αληθινά κοντά στον Γκάλη πριν ο Παύλος Γιαννακόπουλος εκτοξεύσει τα ποσά στη στρατόσφαιρα ήταν ο ΠΑΟΚ. Ο Νίκος Βεζυρτζής, τότε πρόεδρος του Δικεφάλου, θεωρούσε την απόκτηση του μεγάλου αντιπάλου ζήτημα τιμής και είχε έρθει σε προφορική συμφωνία με τον Νικ. Προφανώς και αν η μεταγραφή ολοκληρωνόταν η Θεσσαλονίκη θα έμοιαζε με διχασμένη πόλη. Το τέλος των συζητήσεων δεν το έβαλε ούτε ο Βεζυρτζής, ούτε ο Γκάλης αλλά ο….Ντούσαν Ίβκοβιτς. Μια δεκαετία νωρίτερα όταν στην πρώτη ελληνική παρουσία του ο Ντούντα είχε καθίσει τον πάγκο του Άρη έκανε μια δήλωση-δέσμευση φεύγοντας από τη Θεσσαλονίκη: ‘’Ποτέ στην καριέρα μου δεν θα ξαναδουλέψω σε ομάδα που παίζει ο Γκάλης’’, είχε πει τότε. Και πιστός στις θρυλικές εμμονές και αντιπαλότητές ο ‘’σοφός’’ έβαλε βέτο στον Βεζυρτζή. Μερικούς μήνες αργότερα ο ΠΑΟΚ θα έπαινε το δεύτερο και τελευταίο πρωτάθλημα της ιστορίας του και θα έπαιζε μπροστά στον κόσμο του στο φάιναλ φορ του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στο ΣΕΦ. Θα γνώριζε μια οριακή ήττα στον ημιτελικό με τη Μπενετόν Τρεβίζο αλλά αν εκείνο το μοιραίο βράδυ είχε τον Γκάλη στις τάξεις του μπορεί το ελληνικό μπάσκετ να πανηγύριζε το πρώτο πρωτάθλημα Ευρώπης στην ιστορία του λίγο νωρίτερα από το Παρίσι, τον Παναθηναϊκό και το 1996!

ΥΓ Θα μπορούσα στο συγκεκριμένο κείμενο να γράψω μερικές ακόμη ενδιαφέρουσες και άγνωστες πτυχές της πολύκροτης μεταγραφής του Γκάλη αλλά θα το έκανα παραβιάζοντας την εμπιστοσύνη δύο ανθρώπων που είχαν άμεση ή έμμεση εμπλοκή στην ιστορία. Αφήνω λοιπόν τους ίδιους να τα πουν και να τα αποκαλύψουν τους αμέσως προσεχείς μήνες στις αυτοβιογραφίες τους. Ο Θεόφιλος Μητρούδης έχει έτοιμη τη δική του και δίνει πολύ αναλυτικά και διεξοδικά τα δεδομένα που τον οδήγησαν στην απόφαση να μην κρατήσει τον Γκάλη στον Άρη. Ο Γιάννης Ιωαννίδης έχει επίσης έτοιμη τη δική του αυτοβιογραφία και σε κάποιο σημείο της εξηγεί γιατί αποφάσισε το καλοκαίρι του 1992 να κάνει πίσω στην απόκτηση του Γκάλη. Προφανώς και 27 χρόνια μετά η ιστορία θα ξαναγραφτεί με τις δύο συγκεκριμένες πολύ ενδιαφέρουσες εκδοχές.