Η ανάπαυλα της Πόλης έδειξε περί τίνος πρόκειται (vid)

Μπορεί να ήταν 13 του μήνα κι ο Βασίλης με τα γούρια έχει τα δικά του. Εκείνη τη μέρα ωστόσο τον Μάιο του 2012, το 13 τον επηρέασε μόνο για 20 λεπτά. Τα επόμενα 20 λεπτά έπαιζε σαν να ήταν 14. Στον τελικό της Πόλης με την ΤΣΣΚΑ, υπάρχουν σημεία που από μόνα τους αποδεικνύουν πόσο μεγάλος ηγέτης ήταν ο Βασίλης Σπανούλης.

Το πρώτο ημίχρονο με τους Ρώσους πήγαινε κατά διαβόλου. Ο Σπανούλης είχε 4 πόντους και μάλιστα είχε αστοχήσει και στη μία από τις δύο βολές που είχε εκτελέσει ως εκείνη τη στιγμή.

Αν ο Βασίλης δεν βάζει βολές, δεν είναι καλά (κοινό μυστικό στον πάγκο). Τελειώνει το εικοσάλεπτο κι ο Ολυμπιακός είναι πίσω με 14 (34-20). Επιθετικό δράμα…

Στην ανάπαυλα ο Ίβκοβιτς ψάχνει έναν τρόπο να ξυπνήσει την ομάδα του. Αποφασίζει, όπως ο ίδιος παραδέχθηκε, να την πέσει στον αρχηγό! Να τα χώσει στον Σπανούλη, για να τρομάξουν οι υπόλοιποι και να πεισμώσουν. Ο Ντούντα είναι να μην σε πιάσει στο στόμα του, αν σε πιάσει κρύψου. Ο Σπανούλης δεν κρύφτηκε τον άκουσε, ήπιε το ποτήρι μέχρι τελευταίας σταγόνας με το κεφάλι κατεβασμένος.

Κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν εκείνες τις στιγμές άκουγε τον προπονητ του να του τα χώνει, ή απλά είχε βυθιστεί στις δικές του σκέψεις. Μάλλον αυτό πρέπει να συνέβαινε γιατί όταν όλοι βγήκαν για το δεύτερο μέρος, μαζί κι ο Ίβκοβιτς, εκείνος συνέχισε να είναι στην ίδια θέση σκυφτός και σκεπτικός. Ξαφνικά σα να τον τίναξε ρεύμα, καταθέτει ο άνθρωπος που τον περίμενε για να κλειδώσει τα αποδυτήρια, με σπριντ βγήκε στο παρκέ και πρόλαβε να πάρει μερικά σουτ για ζέσταμα.

Στο δεύτερο ημίχρονο όλοι θυμόμαστε τι έγινε. Έβαλε 11 πόντους τελείωσε συνολικά με 15 κι έκανε στην ασίστ του αγώνα στον Πρίντεζη, με καλάθι του οποίου ο Ολυμπιακός πανηγύρισε την δεύτερη ευρωπαϊκή του κούπα. Αργότερα κυκλοφόρησε στα μπασκετικά στέκια πως σκεφτόταν την άμυνα των Ρώσων πάνω του και τι άλλο μπορεί να κάνει για να τους αφήσει ένα βήμα πίσω. Άλλοι που επίσης τον ξέρουν καλά, υποστηρίζουν πως έπαιζε με το μυαλό του και έψαχνε για κίνητρα που θα τον κάνουν καλύτερο στην επανάληψη.

Όπως και να έχει ο τελικός της πόλης ήταν η μεγαλύτερη από τις μάχες του αρχηγού. Όχι του αρχηγού συγνώμη, του βασιλιά!