Για το ματς: Όλη η συνέντευξη του Τόμας Γουόκαπ

Για το μούσι:
Να σου πω την αλήθεια, το μούσι έχει πάρει περισσότερη προσοχή από ότι περίμενα. Έχει πλάκα, το έκανα ξανά το 2016, αλλά τότε είχε περισσότερη σχέση με τους Lumberjacks (σ.σ ξυλοκόποι, το όνομα της ομάδας του κολλεγίου του), αλλά τώρα όλοι με ρωτούν «θα το κόψεις, θα το κόψεις;» και δεν έχω ακόμα απάντηση!

Για το αν το παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό ήταν το καλύτερο του ως τώρα:
«Ναι, νομίζω πως ήταν! Σαν παίκτης είναι εύκολο να θυμάσαι κάποια λάθη που έκανες ή κάποιες αμυντικές αδράνειες, αλλά εκτός αυτών μπορείς να πεις ότι ήταν το καλύτερο μου».

Για το

πώς χειρίζεται τα social media, τις απόψεις που γράφονται, την κριτική:
«Δεν δίνω σημασία. Είναι βολικό να είσαι ξένος σε μια χώρα που δεν μιλάς τη γλώσσα. Είναι εύκολο για μένα, βλέπω τον εαυτό μου σε μια ανάρτηση στο Instagram ή στην εφημερίδα, βλέπω τις ελληνικές λέξεις, δεν τις καταλαβαίνω και συνεχίζω χωρίς να ψάχνω την μετάφραση. Έχω αποφασίσει να μην το ψάχνω είτε όταν παίζω καλά, είτε όταν παίζω άσχημα. Ξέρεις, είναι εύκολο να ψάχνεις τι λέει ο κόσμος όταν έχεις παίξει καλά, αλλά αν το κάνεις δημιουργείς μια συνήθεια να ψάχνεις συνεχώς τι λένε για σένα. Τότε είναι που ξεκινάς να διαβάζεις και τα άσχημα σχόλια. Έτσι δεν διαβάζω τίποτα. Ξέρω πως παίζω, αν εκπληρώνω το ρόλο μου στην ομάδα, αν όχι. Η αξία μου στην ομάδα έχει να κάνει με τη γνώμη των προπονητών, των συμπαικτών και της διοίκησης. Αυτές είναι οι μόνες απόψεις που μετράνε και δεν πρόκειται να τις βρω στις εφημερίδες.

Για τις μεγαλύτερες διαφορές που βλέπει στη ζωή στην Ευρώπη
Το Νο.1 πράγμα που μου αρέσει στην Ευρώπη και έχει να κάνει κυρίως με την Ελλάδα είναι η δύναμη της παράδοσης και της κουλτούρας, την οποία οι Έλληνες φροντίζουν. Η Ελλάδα είναι ένα ιστορικό μέρος, αλλά δεν είναι και τεράστια. Μπορείς να καταλάβεις πως οι άνθρωποι εδώ είναι δεμένοι, κρατούν παραδόσεις όπως το κυριακάτικο οικογενειακό γεύμα, η γλώσσα, τα παραδοσιακά φαγητά. Για μένα το να διεισδύω σε μια διαφορετική κουλτούρα είναι μια υπέροχη εμπειρία, το λατρεύω. Όσον αφορά τις δυσκολίες, δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι πέρα από το ότι είμαι μακριά από την οικογένεια και τους φίλους μου, όχι τόσο πολύ το ότι λείπω από τις Η.Π.Α. Μου λείπει ότι τους βλέπω μόνο στις διακοπές και τις αργίες. Α, επίσης παίρνει πολύ ώρα να πληρώσεις το λογαριασμό εδώ!

Για τους προπονητές που έχει γνωρίσει και πως τον έχουν επηρεάσει:
«Νομίζω πως έχω μάθει πολλά από κάθε προπονητή για τον οποίο έχω παίξει και είμαι ευγνώμων για ό,τι μου έχει δώσει ο καθένας τους. Πιστεύω πως αν είχα παίξει για τον κόουτς Μπαρτζώκα την πρώτη μου χρονιά στην Ευρώπη θα με είχαν διώξει πολύ γρήγορα! Ο Τζον Πάτρικ, ο πρώτος μου προπονητής (σ.σ στη Λούντβιχμπουργκ) με άφησε να εγκλιματιστώ, είχε ένα αμερικανικό στυλ, ήταν η τέλεια μετάβαση για μένα. Ο Σάρας μου ανέλυσε το παιχνίδι ως την τελευταία λεπτομέρεια, έμαθα πολλά και βελτιώθηκα πολύ σαν πόιντ γκαρντ. Με πήρε σούτινγκ γκαρντ και άλλαξε τελείως το παιχνίδι μου σε αυτό που είμαι τώρα. Ο κόουτς Μπαρτζώκας μου άνοιξε το μυαλό σε ένα τελείως διαφορετικό τρόπο σκέψης γύρω από το μπάσκετ. Αφού έπαιξα για τον Σάρας, ο οποίος έδινε τόση προσοχή στη λεπτομέρεια, έπρεπε να βρεις το σωστό μις μας και έτσι θεωρούσα πως το παιχνίδι πρέπει να παίζεται με αυτό τον τρόπο. Ο κόουτς Μπαρτζώκας δίνει βάση στη ροή της επίθεσης, στην ταχύτητα και την κίνηση, στο να αφήνεις τη μπάλα να βρει το μις ματς. Ήταν αποκαλυπτικό για μένα πόσο περισσότερο ρυθμό σου δίνει αυτό παίζοντας, ακόμα κι αν δεν βάλεις το σου, απλώς με το να ακουμπάς τη μπάλα και δίνοντας την επιπλέον πάσα, με τον να νιώθεις αναμεμειγμένος έτσι ώστε να είσαι έτοιμος όταν έρθει η ώρα να σουτάρεις. Ήρθα εδώ πεπεισμένος πως πρέπει να παίζω με έναν τρόπο και στην πορεία πείστηκα πως ο ακριβώς αντίθετος τρόπος λειτουργεί επίσης. Είμαι περήφανος που μπορώ να υπηρετώ το σύστημα κάθε προπονητή και αυτή μου η προσαρμοστικότητα που επιτρέπει να παίρνω πράγματα από τη φιλοσοφία κάθε προπονητή».

Για το αν στον Γιώργο Μπαρτζώκα ταιριάζει το παρατσούκλι «σκακιστής»:
«Νομίζω πως όχι, γιατί οι σκακιστές είναι πολύ συγκεντρωμένοι στη στιγμή, σε ένα συγκεκριμένο πράγμα. Με τον κόουτς αυτό που είναι ιδιοφυές είναι η φιλοσοφία του και αυτό είναι νομίζω που μας έχει βοηθήσει να είμαστε καλύτεροι κάθε χρόνο. Βελτιωνόμαστε πάνω στη φιλοσοφία του, δεν είναι ότι σε ένα παιχνίδι κάναμε ένα τρικ και κερδίσαμε. Είναι η φιλοσοφία του που λειτουργεί. Άλλο ένα από τα ταλέντα του είναι το να φτιάχνει καλά ρόστερ. Το φετινό ρόστερ είναι ένα ιδανικό μείγμα παικτών με ταλέντο, άλλων με IQ και έτσι προσαρμοζόμαστε πολλές φορές κατά τη διάρκεια του αγώνα».

Για το ποια είναι τα χαρακτηριστικά ενός καλού αμυντικού:
«Πρώτα από όλα είναι η επιθυμία, από αυτή ξεκινάς. Μετά η επιθυμία, το να είσαι αρκετά ψηλός, δυνατός, ταχύς. Τρίτον, τα ένστικτα. Πολλοί μπορεί να έχουν το πρώτο σετ ικανοτήτων ή το δεύτερο, αλλά το να είναι σημαντικό να είσαι ικανός να μυριστείς την εξέλιξη μιας φάσης, να περιμένεις πως θα συμβεί, είναι σημαντικό. Το μπάσκετ είναι πια πολύ γρήγορο και οι παίκτες τόσο καλοί, που αν απλώς αντιδράς σε ό,τι συμβαίνει, πιθανότατα έχεις ήδη ηττηθεί. Αλλά αν είσαι ικανός να προβλέψεις τι θα συμβεί, ότι ο αντίπαλος σου θα κάνει μια σταυρωτή από αριστερά προς τα δεξιά, πως αυτή είναι η κίνηση του, τότε θα αμυνθείς καλά. Αν απλώς προσπαθείς να μαντέψεις, «θα πάει αριστερά, δεξιά, θα σουτάρει, θα κάνει διείσδυση», μειονεκτείς απόλυτα».

Για το ποιος ήταν ο δυσκολότερος αντίπαλος που έχει αντιμετωπίσει ως τώρα:
«Ο δυσκολότερος αντίπαλος ήταν πιθανότατα ο Μάικ Τζέιμς πέρσι στα πλέι-οφ, ίσως γιατί παίξαμε πέντε φορές σερί! Με αυτόν πρέπει να είσαι σε εγρήγορση όλη την ώρα. Έχει τρομερή αντοχή, δεν πρόκειται να τον κουράσεις. Θα του αρνηθώ την πάσα και θα τρέξει για να την ξαναπάρει, δεν πρόκειται να το αφήσει έτσι. Θα έτρεχε ένα πικ εν ρολ, μετά κάτι άλλο, δεν σταματάει. Μπορεί να χάσει 8-9 δύσκολα σουτ και σκέφτεσαι «εντάξει, είναι τελείως εκτός ρυθμού». Και μετά σου βάζει τα επόμενα τέσσερα στη μούρη. Είναι αυτός ο τύπος παίκτη και το να τον μαρκάρεις είναι σχεδόν το ίδιο δύσκολο πνευματικά όσο και ατομικά. Τον κυνηγάς σε όλο το γήπεδο, ξεχνιέσαι για μία στιγμή, βάζει ένα τρίποντο και έτσι απλά… είναι «καυτός»! Νομίζω όλα αυτά τον κάνουν ένα πολύ δύσκολο αντίπαλο».

Για το αν 10 Γουόκαπ θα κέρδιζαν την Ευρωλίγκα:
«Μπα, όχι. Δεν θα είχαμε αρκετό ύψος και σουτ. Αλλά θα πέρναγαν καλά! Θα κυκλοφορούσαν τη μπάλα, θα κινούνταν συνέχεια, θα πέρναγαν καλά, θα έκαναν διείσδυση, θα έφτιαχναν ελεύθερα σουτ!».

Για τη σχέση που έχει αναπτύξει με την Ελλάδα και τους Έλληνες;
« Είστε τόσο ζεστοί και φιλικοί άνθρωποι που μπορώ απλά να περπατήσω στο δρόμο και να βρω φίλους! Για την ακρίβεια, γνώρισα τον πρώτο Έλληνα φίλο μου όταν περπατούσα και ένας τύπος μου είπε «Τόμας, έλα να πιούμε καφέ». Είπα «γιατί όχι;» και είμαι πολύ χαρούμενος που το έκανα γιατί έτσι ξεκίνησε η ελληνική παρέα που έχω ακόμη! Μιλήσαμε, κουβεντιάσαμε, ήταν φίλαθλος του Ολυμπιακού και από τότε όποτε πήγαινα στο κέντρο πέρναγα από εκεί. Μετά έφερε τους φίλους του, πήγαμε για φαγητό και η παρέα μεγάλωσε έτσι. Είμαι ευγνώμων για όλο αυτό γιατί μερικές φορές είναι ωραίο να αποσυνδέεσαι από το μπάσκετ. Ξέρεις, το πρωί πάς για προπόνηση, μιλάς για μπάσκετ, το βράδυ πας για φαγητό, πάλι μπάσκετ… Όταν πάω για φαγητό δεν είναι έτσι, ένας από τους φίλους μου δεν έχει ιδέα, δεν τον ενδιαφέρει το μπάσκετ ούτε το ότι είναι αθλητής. Πέρσι μου έστειλε μήνυμα πριν από ένα εντός έδρας παιχνίδι των πλέι-οφ και μου είπε «έλα, θες να πάμε για ένα ποτό απόψε;». Και του λέω «τι λες, έχω ένα τεράστιο ματς αύριο» και μου απάντησε «μπα, με ποιον παίζετε;». Ξέρεις, δεν είχε ιδέα. Είναι πολύ ωραίο να έχεις μια φυσιολογική ζωή εδώ, γιατί όπως είπα μου λείπουν οι φίλοι και η οικογένεια μου, οπότε το να έχω κάτι τέτοιο εδώ είναι κάτι με το οποίο είμαι ενθουσιασμένος».

Για το ότι είναι δύσκολο να είσαι ανταγωνιστικός και ομαδικός και πως τα καταφέρνει:
«Ειλικρινά θα σου πω ότι το κίνητρο του είναι η νίκη. Θέλω να βλέπω τη μεγάλη εικόνα: θέλω να βάζω πολλούς πόντους και να φωνάζουν το όνομά μου; Φυσικά, ποιος δεν το θέλει αυτό; Αλλά ξέρω πως για να συνεχίσω να είμαι χαρούμενος και επιτυχημένος εδώ, πρέπει να κερδίζουμε. Προτιμώ να σκοράρω 1 πόντο στο παιχνίδι και να κερδίσω την Ευρωλίγκα από το να σκοράρω 20 και να μην μπω στα πλέι-οφ. Είμαι σε θέση να δω πως αυτοί που κερδίζουν πληρώνονται καλά, περνάνε καλά, απολαμβάνουν τη ζωή και την καριέρα τους. Για μένα είναι αυτό που με γεμίζει».

Για το τι ρόλο έπαιξε η οικογένεια του (έχει τρεις αδερφούς) στην διαμόρφωση του χαρακτήρα του:
Με τους τρεις αδερφούς μου είμαστε οι καλύτεροι φίλοι. Ξέρω πως δεν είμαστε η τέλεια οικογένεια, αλλά μας βλέπω σαν τέτοια. Ο καθένας θα έδινε τη ζωή του για τον άλλο. Οι γονείς μας μετέφεραν τις αξίες μας και ξεκαθάρισαν πως ο εγωισμός δεν είχε θέση στην οικογένειά μας, οπότε σίγουρα εκεί ξεκίνησε η ομαδικότητα μου. Επίσης, όταν έχεις τρεις αδερφούς, πρέπει να παλεύεις συνεχώς για τα πάντα: ακόμα και αν τα καταφέρεις να γίνει το δικό σου τη μία μέρα, αυτό δεν θα γίνει την επόμενη.

Για το αν οι γονείς του ήταν αυστηροί:
«θα έλεγα πως περισσότερο ήταν αυτοί που μου έδωσαν πολλή αγάπη. Ήταν αυστηροί, αλλά το έκαναν γιατί ήθελαν το καλύτερο για μένα. Αν με ρώταγες όταν ήμουν μικρότερος θα σου έλεγα «οι γονεις μου είναι τόσο αυστηροί, δεν με αφήνουν να κάνω τίποτα». Τώρα που το σκέφτομαι είμαι χαρούμενος, γιατί χωρίς αυτούς θα ήμουν σαν σκύλος χωρίς λουρί! Δεν ήμουν εύκολο παιδί, μάλωνα με τα αδέρφια μου συνέχεια! Οι δύο μεγαλύτερα δεν τσακώνονταν ιδιαίτερα, ούτε ο μικρότερος, αλλά εγώ ήμουν αυτός που ήταν στη μέση και πάλευα μαζί τους όλη την ώρα! Ήμουν πολύ ανταγωνιστικός! Ήμουν κακός χαμένος, όταν έχανα στο μπάσκετ! Τώρα είμαστε οι καλύτεροι φίλοι, αλλά τότε ήμουν σίγουρα ο… μ@$%ας της οικογένειας!

Για τις ένοχες απολαύσεις του στο φαγητό:
«Ο μπακλαβάς, τον λατρεύω! Χμμ, δεν ξέρω αν είναι ένοχη απόλαυση, γιατί μπορείς να το κάνεις κάπως υγιεινό, αλλά μπορώ να φάω τέσσερις πίτες με γύρο! Επίσης ένα ποτήρι ουίσκι μία στο τόσο».

Για το τι σκέφτεται για την οπλοκατοχής στην Αμερική:
«Δεν είναι κάτι που με απασχόλησε σαν παιδί, στην γειτονιά που μεγάλωσα. Μετά τον δεύτερο χρόνο μου στη Λιθουανία μετακομίσαμε μέσα στην πόλη (σ.σ στις Η.Π.Α.)και μου άρεσε πολύ η περιοχή, αλλά μία στο τόσο μπορεί να πέρναγες το δρόμο και να βρισκόσουν σε μια πιο σκληρή περιοχή. Σαν Αμερικανός που έχει υπερηφάνεια για τη χώρα του, είναι σίγουρα κάτι ανησυχητικό, ειδικά από τη στιγμή που είμαι σε θέση να δω την άλλη πλευρά, την οποία βλέπω εδώ. Στην Αθήνα μπορώ να πάω σε οποιαδήποτε γειτονιά και να νιώθω απόλυτα άνετα, το ίδιο και στη Λιθουανία ή στη Γερμανία. Δεν είμαι πολιτικός, αλλά ξέρω πως νιώθω όταν περνάω από συγκεκριμένα μέρη της πόλης στις Η.Π.Α. Δεν είναι κάτι που αντιμετώπισα προσωπικά, αλλά ξέρω πόσο ασφαλή και υπό έλεγχο είναι τα πράγματα εδώ στην Ευρώπη και αυτός είναι ένας από τους λόγους που μου αρέσει τόσο πολύ εδώ. Τα πράγματα στην Αμερική είναι τόσο επιθετικά τα τελευταία 5-8 χρόνια που νιώθω ευλογημένος που δεν είμαι εκεί. Είμαι εκεί για δύο μήνες το χρόνο, περιτριγυρισμένος από αγαπημένα πρόσωπα και τον υπόλοιπο καιρό σκέφτομαι «ας είναι η Αμερική αυτό που είναι, εγώ θα ευχαριστηθώ τη ζωή μου εδώ».

Τι σκέφτεται για αυτή την εποχή του Black Lives Matter, Shut up and dribble και την ανισότητα στην Αμερική;
«Όχι, δεν μπορώ να πω ότι ασχολούμαι με πολιτική, αλλά με απασχολεί το θέμα των ίσων δικαιωμάτων και ευκαιριών. Θα ήταν γελοίο να πω πως αν στην Αμερική περπατάει ένας λευκός και ένας μαύρος δεν περνούν διαφορετικά πράγματα από το μυαλό των ανθρώπων. Είμαι χαρούμενος που είμαι σε μια κατάσταση που μαζί με Αφροαμερικανούς που με συμπαθούν και με έχουν αποδεχτεί, όπως και εγώ αυτούς. Είμαι σε θέση να αντιληφθώ πως όλοι είμαστε ίσοι, την ίδια στιγμή αναγνωρίζω πως στην Αμερική έχουμε πολύ δρόμο ακόμα να διανύσουμε. Ελπίζω πως η πρόοδος που ξεκίνησε το 2020 θα συνεχίσει. Δεν είναι να κάτι που θα γίνει από τη μία στιγμή στην άλλη, αλλά η σταθερή πρόοδος είναι κάτι που πρέπει να επιδιώξουμε».

Για το πώς νιώθει που είναι ένας από τους αγαπημένους των φιλάθλων του Ολυμπιακού:
«Νιώθω ευλογημένος, στα αλήθεια ευλογημένος. Μου αρέσει πολύ εδώ, μου αρέσει η ζωή εδώ, το μπάσκετ εδώ, αυτό που φτιάχνουμε και που θα συνεχίσουμε να φτιάχνουμε και το να βλέπω ότι αυτό εκτιμάται είναι πολύ όμορφο, ειδικά σαν ξένος. Δεν είμαι παντρεμένος, δεν έχω οικογένεια ή παιδιά, οπότε το να γίνομαι αποδεκτός σε μια οικογένεια… Ο Ολυμπιακός είναι αυτό που έχω εδώ, είναι η ζωή μου. Αυτή η αγάπη που δέχομαι είναι ξεχωριστή και δεν είναι κάτι που παίρνω ως δεδομένο.

Για το ποιους θαύμαζε στο παρελθόν και θαυμάζει ακόμα:
«Το πρώτο θα σου φανεί λίγο μελό, αλλά ο πρώτος που θαύμαζα ήταν ο μεγαλύτερος αδερφός μου. Ήταν ψηλότερος, μεγαλύτερος, γρηγορότερος, αλλά και πολύ ταλαντούχος. Έπαιζε μπάσκετ στο Χιούστον και βλέποντας τον καθώς μεγάλωνα ήταν αυτός που αντιπροσώπευε την κορυφή. Καθώς έγινα επαγγελματίας απέκτησα εμμονή με τον Τζρου Χόλιντεϊ. Λατρεύω να τον βλέπω να παίζει, μπορώ να περάσω όλη την ημέρα βλέποντας δικά του highlights. Κλέβει τη μπάλα από τους καλύτερους παίκτες του κόσμου, έτσι απλά. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες η ομάδα των Η.Π.Α. δυσκολευόταν, τον έβαλαν στο παιχνίδι και έκλεψε τη μπάλα στο κέντρο δύο φορές. Είναι φανταστικός στο να προβλέπει τι θα κάνει ο επιθετικός, είναι πάρα πολύ δυνατός, έχει γρήγορα πόδια και τρομερά χέρια: όταν κάνει την κίνηση, πάντα βρίσκει τη μπάλα. Είναι στα σίγουρα ο παίκτης που μπορώ απλά να τον βλέπω να παίζει άμυνα».

Για το αν υπάρχει ενδεχόμενο να παίξει στην Εθνική Ελλάδας:
«Αν είναι να συμβεί, θα συμβεί. Δεν θα δεχόμουν κάτι τέτοιο από οπουδήποτε, παρά μόνο από ένα μέρος στο οποίο αγαπώ να ζω, αγαπώ τη κουλτούρα και έχω αποκτήσει σχέση μαζί του. Νομίζω πως κάτι τέτοιο θα έβγαζε νόημα. Αν είναι να συμβεί, θα συμβεί. Αλλά όπως έχω πει, είμαι Αμερικανός».

Για το τι σκέφτεται ενόψει πλέι-οφς, αν τον ανησυχεί το ντεφορμάρισμα του Σλούκα, οι χαμένες βολές του Φαλ ή κάτι άλλο:
«Ο Σλούκας είναι ο τελευταίος για τον οποίο θα ανησυχούσα ποτέ. Αν έχει κάποιο θέμα, την επόμενη έρχεται για διπλή προπόνηση και φροντίζει να επιστρέψει σε καλή κατάσταση. Είναι δύσκολο να επιστρέψεις σε τοπ κατάσταση όταν είσαι για τρεις εβδομάδες έξω, επιστρέφεις, μένεις ξανά έξω… Η Ευρωλίγκα είναι πολύ δύσκολη για να πεις «απλά μπήκα ξανά και όλα καλά». Ο Μουστάφα Φαλ κάνει τόσα καλά πράγματα για να αφήσει κάποιες βολές να τον ενοχλήσουν. Γενικά πιστεύω ότι είμαστε μια πολύ ισορροπημένη ομάδα. Έχουμε μια πολύ καλή επίθεση, μια πολύ καλή άμυνα. Σε μια σειρά πλέι-οφ αυτή η ισορροπία θα μας βοηθήσει πολύ. Δεν γίνεται να πας στα πλέι-οφ και περάσεις επειδή θα σουτάρεις 75% τρίποντο, δεν λειτουργεί έτσι. Σε κάποιο παιχνίδι θα σουτάρουμε 10% και θα νικήσουμε από την άμυνά μας, στο άλλο θα ετοιμάσουν κάτι για την άμυνα και θα κερδίσουμε από την επίθεσή μας. Πρέπει να μπορείς να κερδίζεις με διαφορετικούς τρόπους. Φυσικά πράγματα μπορούν να πάνε στραβά και σίγουρα θα πάνε στραβά κάποια στιγμή, έτσι είναι το μπάσκετ, αλλά η ικανότητα να κερδίζεις με διαφορετικούς τρόπους είναι ο τρόπος να προχωρήσεις στα πλέι-οφ».

Για το αν υπάρχει μια ομάδα που υπολογίζει περισσότερο από τις άλλες:
«Δεν μπορώ να πω ότι φοβόμαστε κανένα. Φυσικά υπάρχουν ομάδες που θα σου βάλουν προβλήματα, αλλά αυτό συμβαίνει με όλες τις ομάδες. Πέρσι θα ήταν ευκολότερο να πω για την Μπαρτσελόνα που μας είχε κερδίσει, αλλά φέτος τους έχουμε κερδίσει δύο φορές, όπως και τη Ρεάλ. Είναι κάτι που σε βοηθάει, ναι είμαστε στην πρώτη θέση, αλλά τους έχουμε κερδίσει κιόλας και αυτό σου δίνει τεράστια ώθηση αυτοπεποίθησης. Έχουμε μεγάλη αυτοπεποίθηση και ο φόβος δεν είναι καν στο λεξιλόγιό μας».