Εθνική ομάδα: Τα δύσκολα είναι μπροστά

Τα δύσκολα λοιπόν είναι μπροστά, και δεν εννοώ τη Γαλλία. Το ματς με τη Γαλλία την Τρίτη έχει τη δική του ανάγνωση αλλά δεν κρίνει απολύτως τίποτα. Καλώς ή κακώς η Ελλάδα δεν κατάφερε να κάνει την υπέρβαση στον όμιλο με τους “τρικολόρ” και τους “οράνιες”. Αλλά μόνη της δημιούργησε μια δική της δεύτερη ευκαιρία, την οποία πρέπει να “αρπάξει από τα μαλλιά”.

Αντίπαλοί της θα

είναι σε δύο ματς ομάδες όπως το Καζακστάν, το οποίο είναι πολύ πιθανό να αντιμετωπίσουμε στον ημιτελικό ή το Λουξεμβούργο. Και εν συνεχεία αν η Ελλάδα προκριθεί τότε το πιο πιθανό είναι να αντιμετωπίσουμε την Γεωργία ή το Λουξεμβούργο.

Η απλοϊκή, απλουστευμένη και αφελής ανάγνωση των παιχνιδιών αυτών πρέπει να αποβληθεί από το μυαλό όλων στην ομάδα, την ΕΠΟ αλλά και τους φιλάθλους. Ο φίλαθλος που θα σκεφτεί “έλα μωρέ τώρα, ποιο Καζακστάν;” προφανώς δεν έχει γνωρίζει τις δυσκολίες που κρύβει ένας τέτοιος αγώνας και πόσο σημαντικό είναι το διακύβευμα.

Αν για μας είναι μια φορά σημαντικά αυτά τα ματς, τότε για αυτές τις ομάδες είναι δέκα. Κι αυτό γιατί τους δίνεται για πρώτη φορά στην ιστορία τους η δυνατότητα να διεδικήσουν στα ίσα την συμμετοχή σε μια μεγάλη διοργάνωση. Αν κρινόταν μόνο από τις προκριματικές διαδικασίες, τότε θα ήταν έως αδύνατο.

Τώρα όμως το Καζακστάν, όταν θα έρθει στη Νέα Φιλαδέλφεια στις 21 Μαρτίου θα δίνει τον νυν υπέρ πάντων αγώνα. Το πιο σημαντικό ματς στην ιστορία του. Θα δώσουν τα πάντα για ένα όνειρο που πρίν από μερικά χρόνια δεν μπορούσαν καν να το διανοηθούν. Αυτό τους κάνει πολύ επικίνδυνους και θα πρέπει η νοοτροπία των παικτών να είναι τέτοια που θα υπάρχει το παραμικρό ενδεχόμενο χαλάρωσης. Διαφορετικά τα πράγματα θα τα κάνουμε από μόνοι μας πιο δύσκολα. Ναι, στο χέρι μας είναι η πρόκριση αλλά μόνο με την απαραίτητη σοβαρότητα.