Ένα (σχεδόν) τέλειο ημίχρνο

Ο Ατρόμητος μπήκε στο Γεώργιος Καραϊσκάκης απόλυτα διαβασμένος, με εξαιρετικό πλάνο και κατάφερε να πιέσει τον Ολυμπιακό σε τέτοιο σημείο που το 0-1 να μοιάζει φτωχό. Στον τίτλο έχει μπει σε παρένθεση η λέξη σχεδόν, γιατί τέλειο θα ήταν αν είχε επιτευχθεί ένα δεύτερο γκολ που θα έδινε άλλο τόνο στο δεύτερο ημίχρονο.

Ο Νταμίρ Κάνανι στο περσινό ματς είχε ένα man to man με τον Μανούσο πρώτο αμυντικό στον Ρομαό και ένα δεύτερο με τον Βασιλακάκη σε όποιον ζήταγε μπάλα από τα στόπερ. Είχε καταφέρει έτσι να "απονευρώσει" πλήρως τον Ολυμπιακό και άφηνε τη μπάλα στα στόπερ για να κάνουν παιχνίδι ελέγχοντας πλήρως το ρυθμό. Τότε είχε νικήσει με 1-0.

Φέτος ο Αυστριακός τεχνικός διαπίστωσε ότι ο Ολυμπιακός είναι καλύτερος, είναι πιο κινητικός και οι κεντρικοί του χαφ είναι πιο κινητικοί και ζητούν πιο πολύ μπάλα στο χώρο. Οπότε έστησε ενα ευέλικτο 4-3-3 με μαρκαρίσματα σε ζώρους ευθύνης ώστε να μην υπάρχει συνεχές "κυνηγητό" που επιφέρει κούραση.

Στο πρώτο ημίχρονο αυτό βγήκε στο έπακρο πλήν δύο περιπτώσεων σεδύο εξαιρετικές εμπνεύσεις του Φορτούνη και του Ποντένσε με τελικές σε Μασούρα και Φορτούνη αντίστοιχα που "έσπασαν" την αμυντική συνοχή και "χάλασαν" τις αλληλοκαλύψεις. Ελάχιστος αριθμός για τον Ολυμπιακό σε γεμάτο Καραϊσκάκη.

Η εικόνα στα πρώτα σαραπέντε λεπτά είχε κυρίαρχο τον Ατρόμητο. Συνεχές pressing μέχρι τον τερματοφύλακα, υπερφόρτωση στις πτέρυγες που πρόσφερε ο Μπρούνο (αν είχε το γκολ δε θα έπαιζε Ελλάδα), συνδυασμοί και passing game χωρίς φοβο και γενικά ένας ενεργητικός Ατρόμητος που θα μπορούσε να είχε μπει στα αποδυτήρια με ένα πιο ασφαλές σκορ.

Αυτή η ανασφάλεια του εύθραυστου 1-0 επηρέασε τη νοοτροπία της ομάδας στο δεύτερο ημίχρονο. Μάταια ο Νταμίρ Κάναντι στο ημίχρονο προσπάθησε να πείσει τους παίκτες του να μείνουν ψηλά στο γήπεδο και να περιορίσουν τις (λάθος) πάσες προς τα πίσω. Ξαφνικά ο ενεργητικός Ατρόμητος μετατράπηκε σε παθητικό παρατηρητή των ορέξεων του Φορτούνη, του Ποντένσε και του Ζιλ Ντίας.

Σαφώς και δικαιολογίες δεν υπάρχουν. Ποδοσφαιρικά μιλώντας πάντα δύο τινά συνέβησαν. Ο Πέδρο Μαρτίνς με τη δεδομένη ποιότητα που διαθέτει το ρόστερ του, έκανε δύο αλλαγές που βελτίωσαν την επιθετική λειτουργία της ομάδας, έβαλε δεύτερες σκέψεις στους παίκτες του Κάναντι, οι οποίοι αντί να έχουν το καθαρό μυαλό ώστε να υπασκούσουν τις οδηγίες του προπονητή τους, εντούτοις "θόλωσαν" από την (λογικά) αυξανόμενη πίεση των ερυθρόλευκων.

Κατά συνέπεια βρέθηκαν να τρέχουν συνεχώς πίσω από τη μπάλα, ενστικτωδώς γύρισαν αρκετά μέτρα πίσω στον αγωνιστκό χώρο και όποια αντεπίθεση προσπάθησαν να βγάλουν με αξιώσεις αυτή σταμάταγε περιμετρικά της περιοχής του Ολυμπιακού διότι δεν υπήρχε το καθαρό μυαλό για τη σωστή τελική πάσα ή τη σωστή τελική προσπάθεια.

Προς τιμήν του ο Νταμίρ Κάναντι παραδέχθηκε πως θα ήταν πολύ δύσκολο να διατηρήσει η ομάδα του την ίδια ένταση και τον ίδιο ρυθμό στο δεύτερο ημίχρονο απέναντι σε αυτή την εκδοχή του Ολυμπιακού. Για να πάρει θετικό αποτέλεσμα στο συγκεκριμένο παιχνίδι θα έπρεπε να είχε μπει στα αποδυτήρια με κάτι καλύτερο από το 1-0. Ειδάλλως αν είχε την δυνατότητα να διατηρήσει τον ίδιο ρυθμό για ενενήντα λεπτά τότε λογικά θα είχε φύγει με το διπλό από το Καραϊσκάκη.