Δίστομο: Εκεί που με τον θάνατό τους σκότωσαν τον φασισμό

Εδώ και επτά δεκαετίες, ο φασισμός πεθαίνει κάθε μέρα στο Δίστομο. Με τη θυσία τους στο βωμό του ναζισμού, οι 218 νεκροί του Διστόμου δεν άφησαν κανένα επιχείρημα στην πιο φρικτή ιδεοληψία που γνώρισε η ανθρωπότητα. Με τη δύναμη τους, οι Διστομίτες που έμειναν πίσω, απέδειξαν ότι η ζωή μπορεί να νικήσει κατά κράτος τον πνευματικό και πραγματικό θάνατο που συνεπάγεται το τυφλό μίσος. Έχασαν μια αιματηρή μάχη, κέρδισαν όμως έναν πολύ

σημαντικό και διαχρονικό πόλεμο. Πέθαναν, αλλά σκότωσαν το φασισμό.

Σάββατο, 10 Ιουνίου 1944. Ήταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες. Τίποτα δεν προμήνυε τη θηριωδία που θα λάμβανε χώρα στο φιλήσυχο χωριό. Τέσσερις μέρες πριν είχε γίνει η απόβαση στη Νορμανδία. Οι Γερμανοί είχαν χάσει πια κι αποχωρούσαν, βάφοντας με αίμα τα κατεχόμενα τους. Ο 2ος λόχος, του 2ου τάγματος, του 7ου Συντάγματος ,της 1ης Μεραρχίας των Ες - Ες μπαίνει στο Δίστομο έχοντας πιάσει 12 ομήρους.

Με εκφοβισμούς προσπαθούν να αντλήσουν πληροφορίες για τα τάγματα εθνικής αντίστασης του ΕΛΑΣ που επιχειρούσαν στην ευρύτερη περιοχή. Κάποια στιγμή οι πληροφοριοδότες τους ειδοποιούν ότι στο κοντινό Στείρι κινούνται αντάρτες. Οι ναζιστικές δυνάμεις κινούνται προς την περιοχή, όπου και πέφτουν σε ενέδρα. Η μάχη είναι σφοδρή. Οι Γερμανοί μετρούν 40 νεκρούς και πολλούς τραυματίες. Ανάμεσα τους και ο βαθμοφόρος Τεό – ο οποίος δεν διευκρινίστηκε ποτέ γιατί μιλούσε ελληνικά.

Οι ναζί επιστρέφουν στο Δίστομο και ξεχύνονται στους δρόμους με όπλα και λόγχες ανα χείρας, αποφασισμένοι να γράψουν μια από τις πλεόν μελανές σελίδες της ιστορίας. Βασανίζουν, βιάζουν, σκοτώνουν, σφάζουν και καίνε ότι βρίσκουν στο διάβα τους. Γέροι, γριές, γυναίκες, παιδιά, βρέφη λίγων ημερών, ακόμα και τα ζώα εξολοθρεύονται. Ότι είναι ζωντανό «πρέπει» να πεθάνει.

Ναζιστικά εγκλήματα έχουν γίνει παντού στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Τη βαρβαρότητα στο Δίστομο όμως δεν τη χωράει ανθρώπινος νους. Παιδιά που τα αποκεφάλισαν ή συνέτριψαν το κεφάλι τους με τη μπότα τους, ομαδικοί κατ’επανάληψη βιασμοί ανήλικων κοριτσιών μπροστά στα μάτια των γονιών τους, ξεκοίλιασμα εγκύων και πνίξιμο των εμβρύων με τα εντόσθια τους, αργό και βασανιστικό γδάρσιμο ενός 5χρονου παιδιού, είναι λίγα μόνο από τα αποτρόπαια περιστατικά που σημειώνει η ‘Ελλη Αδοσίδου, απεσταλμένη του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού, στην επίσημη αναφορά της έπειτα από επίσκεψη στην περιοχή, 10 μέρες μετά τη σφαγή. Συνολικά 218 τέτοιες ιστορίες – 218 δολοφονηθέντες.

Διαβάστε όλο το θέμα στο TVXS.gr