Χρειάζεται πλάνο και όραμα...

Μία ματιά στα εισιτήρια που κόπηκαν στον πρώτο γύρο της Superleague, αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει άνοδος στο κοινό που επισκέφτηκε τα γήπεδα, σε σύγκριση με την προηγούμενη σεζόν. Παρά το γεγονός ότι φτάσαμε στα μισά της σεζόν και δεν έχουμε πρωταθλητή, παρά τα όσα οι παράγοντες ευαγγελίζονται ως προς την αλλαγή στα ποδοσφαιρικά δρώμενα, η κατάσταση παραμένει στάσιμη. Γεγονός απόλυτα φυσιολογικό, καθώς ακόμα και φέτος, που ο ανταγωνισμός είναι μεγαλύτερος, το παιγνίδι εξακολουθεί να διεξάγεται εκτός αγωνιστικού χώρου: Διαιτησίες στο επίκεντρο, ανακοινώσεις προέδρων και υπαλλήλων, τα social στα χειρότερά τους, δημοσιογραφικοί και οπαδικοί στρατοί σε απόλυτο οργασμό. Και αφού δεν τα είχαμε όλα, ήρθαν και οι σφαίρες για να ολοκληρωθεί ένα άθλημα που αποτελεί χαρά και ψυχαγωγία και που έχεις ως πρωταγωνιστές τους ποδοσφαιριστές.

Για να αλλάξει η κατάσταση στην Ελλάδα χρειάζεται οπωσδήποτε χρόνος. Απαιτείται όμως πλάνο και όραμα που απ' ότι φαίνεται δεν υπάρχει στις ομάδες. Για να επιστρέψει ο κόσμος στις εξέδρες χρειάζονται δύο βασικά στοιχεία: βελτίωση στο επίπεδο, εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου. Καλύτεροι παίκτες, καλύτερες ομάδες, καλύτερο θέαμα, καλύτερες εγκαταστάσεις. Δηλαδή ελάχιστες πιθανότητες προς αυτή την κατεύθυνση. Το δεύτερο στοιχείο είναι το δέσιμο ομάδας - κοινού. Και εδώ είναι να εξοργίζεσαι με τις ελληνικές ομάδες. Καμία διάθεση, καμία πρωτοβουλία, για να αναπτύξουν τους δεσμούς. Για να ζεστάνουν τους φιλάθλους τους, για να δημιουργήσουν νέους. Λες και δεν ενοχλείται κανείς με το ότι οι 11 στους 16 έχουν μέσο όρο ως 2.500 φιλάθλους ανά αγώνα. Δεν νοιάζεται κανείς που ο Παναθηναϊκός, έχοντας ήδη αγωνιστεί εντός με Ολυμπιακό και ΑΕΚ, κόβει λιγότερα από 9 χιλιάδες ανά αγώνα, ο Ολυμπιακός με τους εκατομμύρια φιλάθλους στη χώρα δεν γεμίζει το γήπεδο του και η ΑΕΚ, η μόνη ομάδα εντός τριών διοργανώσεων, εναντίον του ΑΟΚ και του Απόλλωνα έπαιξε με 5-6 χιλιάδες κόσμου.

Και σκέφτεσαι πόσο απλά είναι τα πράγματα, αρκεί να έχεις όραμα και πάθος. Βλέπεις αυτό που έκανε η Μάντσεστερ Σίτυ ή η Λίβερπουλ και καταλαβαίνεις ότι δεν είναι τα πάντα χρήματα. Και, διάολε, μπορεί να μην είμαστε Αγγλία και να μη γίνουμε ποτέ, αλλά δεν είναι κακό να αντιγράφουμε από τους καλύτερους, ιδίως εκεί που δεν απαιτούνται χρήματα. Η Σίτυ προσκάλεσε στο γήπεδό της, σε ένα κρυφό πάρτι, την κάτοχο επί 30 έτη εισιτηρίου διαρκείας Υβόννη (δείτε στο τέλος του κειμένου το VIDEO). Από τότε που ο άνδρας της έφυγε από τη ζωή δεν μπορούσε να ξαναπάει στο γήπεδο. Και όμως, η Σίτυ, μία ομάδα που δεν έχει ανάγκη κανέναν οπαδό μεμονωμένα, μια και οι αγώνες της είναι sold out, την έφερε εκ νέου κοντά της, στο περιθώριο μίας αναμέτρησης. Της χάρισε και πάλι το χαμόγελο. Η Λίβερπουλ, ακόμα μία ομάδα, που δυσκολεύεσαι να βρεις εισιτήριο και για την αγορά ενός διαρκείας πρέπει να περιμένεις... μία ζωή, διοργάνωσε ένα δικό της πάρτι για τα 90α γενέθλια δύο φίλων της. Σε ένα εντός έδρας παιχνίδι ήταν οι επίτιμοι καλεσμένοι του club. Πώς να μην συγκινηθείς από τέτοιες ενέργειες. Πώς να μην ταυτιστείς με αυτές τις ομάδες. Πώς να μην χαίρεσαι να τις υποστηρίζεις. Πώς να μην είσαι δίπλα τους, ανεξαρτήτως αποτελέσματος.

Κύριοι της Superleague είναι πολύ απλό: Βάλτε τις ομάδες σας μέσα στις πόλεις σας, αγκαλιάστε το κοινό σας, πηγαίνετε στα σχολεία. Και μιλήστε για ποδόσφαιρο, τοποθετείστε στο επίκεντρο τους ποδοσφαιριστές και νοιώστε για λίγο... Αγγλία. Έτσι θα έρθουν και τα χρήματα. Το μόνο δηλαδή που σας συγκινεί