Χωρίς την μπάλα δεν έπαιξε κανείς

Κανείς δεν βελτιώθηκε σε διπλή εβδομάδα Ευρωλίγκας. Τα δύο ματς σε τρεις ή τέσσερις μέρες είναι αγώνες επιβίωσης, όπου ανάμεσα σε ταξίδια, αποθεραπεία και ελάχιστη προπόνηση οι ομάδες απλώς προσπαθούν να επιβιώσουν. Αυτές που έχουν ισχυρά θεμέλια καταφεύγουν στις καλές τους συνήθειες στο δεύτερο παιχνίδι, αλλά ο Παναθηναϊκός δεν έχει αυτή την πολυτέλεια, απλούστατα γιατί δεν τις έχει χτίσει ακόμη.

Η ταλαιπωρημένη Μακάμπι Τελ Αβίβ έδειξε τη σκουριά στο κορμί και το μπέρδεμα στο μυαλό στη

Φοντέτα της Βαλένθια, αδυνατώντας να βάλει τους κανόνες του παιχνιδιού για παραπάνω από ένα πεντάλεπτο. Χωρίς τον Μπόλντγουϊν, ο Λορέντζο Μπράουν πρέπει να κάνει πρακτικά τα πάντα: τα κατάφερε στην πρεμιέρα, κόντρα στην Παρτίζαν, όμως εκείνο το ματς ήταν στο εμπόλεμο πλέον Τελ Αβίβ. Στην Ισπανία ήταν σκιά του καλού του εαυτού, όμως ακόμα και έτσι τελείωσε το ματς με double double 13 πόντων και 11 ασίστ. Θα ήταν εντυπωσιακό αν δεν χρειαζόταν 12 σουτ και 7 λάθη για να το κάνει. Είναι επίσης ενδεικτικό της εξάρτησης: ο Κάτας συνεχίζει φέτος να κάνει all in με τους δύο σταρ του σε ένα ηλιοκεντρικό σύστημα με δύο ήλιους.

Πίσω στον Παναθηναϊκό. Όταν δεν έχεις χρόνο να βάλεις επωφελή πράγματα, τουλάχιστον προσπαθείς να αποβάλλεις τα καταστροφικά. Στην Ulker Arena οι πράσινοι έκαναν 6 από τα 13 τους λάθη στο διάστημα μεταξύ 2ου και 10ου λεπτού, έδωσαν στον Καλάθη τον καθαρό αέρα του ανοιχτού γηπέδου για να αλωνίσει και με το συνεπακόλουθο 27-9 και έβαλαν τους εαυτούς τους σε ένα πηγάδι από το οποίο και οι πιο ομοιογενείς θα δυσκολεύονταν να βγουν. Φυσικά κάποια από αυτά ήταν αποτέλεσμα της αντίπαλης πίεσης και τακτικής, κάμποσα όμως ήταν προϊόν της βιασύνης και μίας πίεσης να μην ξεφύγει το παιχνίδι, μιας ενστικτώδους και αντανακλαστικής αντίδρασης να διορθωθεί άμεσα κάτι που δεν πήγε καλά, είτε στην προηγούμενη άμυνα, είτε στην επίθεση.

Είναι κάπως βαρετό, αλλά ισχύει όπως ακριβώς και την προηγούμενη εβδομάδα: ο Παναθηναϊκός δεν είναι ούτε κατά διάνοια έτοιμος να παίξει ούτε γρήγορα, ούτε σύνθετα. Αν το κάνει απέναντι στη Μακάμπι, την πιο κλασική ομάδα ρυθμού στην Ευρωλίγκα, το πιθανότερο είναι να της παραδώσει το προβάδισμα νίκης παίζοντας σε ένα τέμπο στο οποίο οι Ισραηλινοί μπορούν να εκμεταλλευτούν την αθλητικότητα τους. Η συνταγή της επιτυχίας περνάει μέσα από την επιστροφή στα απλά πράγματα: την προστασία της μπάλας, την προσπάθεια αυτή να κυκλοφορήσει σε στοιχειώδη έστω βαθμό, την πνευματική αυτοσυγκέντρωση όταν μοιραία ένα πεντάλεπτο δεν πάει καλά, την διάθεση να αναμιχθούν όσο περισσότεροι γίνεται στην επίθεση. Μαθημένη να κλέβει τη μπάλα και να τρέχει σαν παλαβή, η άμυνα της Μακάμπι είναι ευάλωτη στα τελευταία δευτερόλεπτα της επίθεσης, αρκεί να μπορέσει κάποιος να την μετακινήσει αρκετά. Ο σκληρός ρεαλισμός λέει πως οι πράσινοι της σταθερής αρνητικής αναλογίας ασίστ/λαθών δεν είναι σε θέση να το κάνουν αυτό σε σταθερή βάση, όπερ σημαίνει πως η σκληράδα στην άμυνα θα πρέπει να κάνει την υπόλοιπη δουλειά. Στη Φοντέτα η Βαλένθια κέρδισε με τον ιδρώτα του Κλαβέρ και του Πραντίγια στην οπισθοφυλακή και το συμπαγές, χωρίς ρίσκα παιχνίδι του Γιόβιτς.

Με δύο λόγια: αυτή την εποχή, ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να κερδίσει παίζοντας γρήγορα, θεαματικά, όμορφα. Ο συμβιβασμός με αυτή τη σκληρή πραγματικότητα είναι η αναγκαία συνθήκη για τη νίκη.