Χωρίς δικαιολογίες

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Γιάννης Σφαιρόπουλος βγαίνει στην επίθεση μετά από ερώτηση δημοσιογράφου, όπως συνέβη με τον Άρη Μπάρκα στο περιθώριο του αγώνα του Ολυμπιακού με το Ρέθυμνο για την «καυτή πατάτα» της παραγωγικότητας . Οι έχοντες καλή μνήμη θα θυμηθούν αρκετές ανάλογες περιπτώσεις και στην περσινή σεζόν, αυτό όμως δεν σημαίνει πως ο κόουτς του Ολυμπιακού δεν αισθάνεται υπό πίεση τόσο νωρίς στη σεζόν.

Η διαχείριση της πίεσης αυτής είναι που συχνά ξεχωρίζει τους ικανούς από τους ταλαντούχους. Μην έχτε πολλές αμφιβολίες ότι το επίπεδο τεχνικών γνώσεων των προπονητών του τοπ επιπέδου δεν διαφέρει καθοριστικά. Είναι η διάθεση για ρίσκο, η δημιουργική σκέψη σε συνθήκες πίεσης, η διαχείριση χαρακτήρων και η ικανότητα στην πνευματική προσέγγιση του προσωπικού που κάνει τη διαφορά. Η προπονητική φιλοσοφία είναι προφανώς κάτι διαφορετικό: δεν μπορεί να αρέσει σε όλους το ίδιο μπάσκετ.

Μπορούσε να τον οσμιστεί κανείς, με το τέλος του αγώνα του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας τον προβληματισμό. Πετώντας στα σκουπίδια τα λίγα «Μίλαν Τόμιτς οεοεοε» από πλευράς οργανωμένων, δεν ήταν τόσο η ήττα από τον «αιώνιο» αντίπαλο αυτή που πόνεσε περισσότερο τον κόσμο των «ερυθρόλευκων», όσο το ότι έχουν ξαναδεί το ίδιο έργο. Αυτό θα ήταν αναμενόμενο αν μιλάγαμε για την ίδια σεζόν, αλλά μοιάζει δυσβάσταχτο εφόσον βρισκόμαστε σε διαφορετική.

Χωρίς να μπορέι να ισχυριστεί κανείς εύκολα πως η ομάδα που κράτησε τον ίδιο (ελληνικό) κορμό μπορέι ξαφνικά να παίξει τελείως διαφορετικό μπάσκετ, είναι οφθαλμοφανές πως η επιθετική ποικιλία στην οποία στόχευσε με τις προγραμματικές του δηλώσεις ο κόουτς Σφαιρόπουλος είναι ακόμα μακριά από να επιτευχθεί, μαζί και το πολυπόθητο παιχνίδι στο ανοιχτό γήπεδο. Και αν η παρουσία τριών νέων παικτών στην περιφερειακή γραμμή της ομάδας (Ρόμπερτς, Στρέλνιεκς, Τόμπσον), η παράλληλη απουσία του Σπανούλη και οι τραυματισμοί του Μάντζαρη είναι επαρκής δικαιολογία για την έλλειψη δημιουργίας σε αυτό το σημείο της σεζόν, η αδυναμία της ομάδας να μετατρέψει την σταθερά αποτελεσματική της άμυνα σε πόντους στο ανοιχτό ή ημι-ανοιχτό γήπεδο είναι πιθανότατα η Νο.1 προτεραιότητα του τεχνικού επιτελείου.

Επιπλέον, η στόχευση στον προπονητή της ομάδας μπορεί να είναι πάντα βολική, αλλά ουδείς από τους πρωταγωνιστές του παρκέ δικαιούται να αισθάνεται άμοιρος ευθυνών. Ο πολυδιαφημισμένος ελληνικός κορμός του Ολυμπιακού δεν μπορεί να αναφέρεται μόνο στις επιτυχίες, αλλά θα πρέπει να είναι εκεί και όταν το πράγμα στραβώνει. Η παρουσία του μπορεί να αποτελεί εχέγγυο σταθερότητας και καλού κλίματος, αλλά σε περιβάλλον πρωταθλητισμού το ελληνικό ονοματεπώνυμο δεν μπορεί να εγγυάται ευνοϊκή μεταχείριση αν τα πεπραγμένα του παρκέ εμφανίζονται λειψά. Η φετινή σεζόν μπορεί να αποδειχτεί διαφωτιστική για να απαντηθεί ένα ερώτημα: μπορούν οι Μάντζαρης, Παπανικολάου, Παπαπέτρου, Αγραβάνης να σηκώσουν τον μανδύα του πρωταγωνιστή σε μια ομάδα με στόχο το Final-4, ή θα νιώθουν εσαεί ευτυχισμένοι στο ρόλο του ρολίστα, «αρκεί να κερδίζει η ομάδα;».

Φυσικά, όταν κερδίζει η ομάδα, όλοι είναι νικητές. Αλλά όταν χάνει, όλοι πρέπει να ανέβουν ένα σκαλοπάτι. Μπορεί και δύο.