Αργεντινή, “δαίμονες”, “θεοί” και όλο της το “είναι” μία Εθνική

Μία από τις ωραιότερες χώρες του κόσμου, με λαό γεμάτο πάθος και ζωντάνια, μία χώρα βασανισμένη από κρίσεις και δικτατορίες που πάντα έβαζαν τον λαό σε διαδικασία μάχης για την επιβίωση. Η Αργεντινή για περισσότερα από 100 χρόνια «παλεύει» με «δαίμονες», «φτιάχνοντας» «Θεούς».

Φθινόπωρο του 1933 το πλοίο «Conte Grande» έμπαινε στο λιμάνι του Μπουένος Αϊρες γεμάτο μετανάστες απ’ όλο τον κόσμο που τότε ήθελε να κάνει πράξη τα όνειρά του σε μία χώρα που έδειχνε να βρίσκεται σε τροχιά ανάπτυξης.

Ανάμεσα στους επιβάτες του «πλοίου των ονείρων» ήταν και ο ισπανός ποιητής Φεδερίκο

Γκαρθία Λόρκα. Ο 35χρονος τότε Λόρκα ταξίδεψε στην πρωτεύουσα της Αργεντινής για την πρεμιέρα του θρυλικού, μετέπειτα, θεατρικού του έργου «Ματωμένος γάμος».

Ο Φρεντερίκο Γκαρθία Λόρκα

Ο Λόρκα μαγεύτηκε από την ποιητική ατμόσφαιρα του Μπουένος Αϊρες και αν και το έργο του ολοκληρώθηκε με τεράστια επιτυχία λίγες εβδομάδες μετά, ο ίδιος επέλεξε να παραμείνει στην Αργεντινή και να συνάψει φιλικές σχέσεις με μερικούς από τους σημαντικότερους ανθρώπους της τέχνης της Αργεντινής.

Αντάλλαξε απόψεις με τον Αργεντινό ποιητή Χόρχε Λουίς Μπόρχες, τον Χιλιανό ποιητή Πάμπλο Νερούδα αλλά και τον «Πατέρα του Τάνγκο» στην Αργεντινή, σπουδαίο τραγουδιστή, Κάρλος Γκαρντέλ.

Εκείνη η σπουδαία, για την Αργεντινή εποχή, δεν αποτέλεσε τίποτα περισσότερο από μία μικρή στιγμή αισιοδοξίας. Καθώς το μέλλον επιφύλασσε πολλά προβλήματα, οικονομικά, δικτατορίες κι τον
«Πόλεμο των δέκα εβδομάδων» στα Νησιά Φώκλαντ ή όπως τα λένε οι Αργεντινοί στα Νησιά Μαλβίνας.

Οι Δαίμονες και οι Θεοί ενός ταλαιπωρημένου λαού

Ο λαός της Αργεντινής έμαθε να ζει με την ανάγκη της πάλης για την επιβίωση. Η φτώχεια ήρθε απότομα για τους πολίτες, που ενώ έβλεπαν την χώρα τους να δέχεται χιλιάδες μετανάστες, οι οποίοι θεωρούσαν την Αργεντινή ως την χώρα της ελπίδας για μία νέα ζωή, μέσα σε λίγα χρόνια όλα αυτά τελείωσαν κι άρχισε ο κατήφορος.

Τα χρόνια περνούσαν και ο λαός της Αργεντινής απλά πάλευε να επιβιώσει και να αντισταθεί στους «δαίμονες» των αποτυχημένων κυβερνήσεων, αλλά και των δικτατόρων, όπως ο Χόρχε Ραφαέλ Βιδέλα Ρεδόντο, ο οποίος ταλαιπώρησε την χώρα από το 1976 ως το 1981. Ενώ ήταν εκείνος που της… έδωσε «μια» για να πάει ακόμα πιο κάτω, με τον πόλεμο των δέκα ημερών στα νησιά Φώκλαντ. Η παταγώδης αποτυχία του και οι νεκροί από τον πόλεμο ξεσηκώνουν τον κόσμο και ο Βιδέλα «πέφτει» λίγους μήνες μετά.

Ο δικτάτοραε Χόρχε Ραφαέλ Βιντέλα,

Στη «μάχη» με τους «δαίμονες» οι Αργεντίνοι έψαχναν… «Θεούς» για να παλέψουν μαζί τους, για να σταθούν στο πλάι τους.

Ένας από τους «Θεούς» ήταν ο Χουάν Περόν, πατέρας του «περονισμού» (πολιτικό κράμα ενός είδους εθνικισμού, σοσιαλισμού με στοιχεία άκρως φιλολαϊκά), προσπάθησε κατά τη διακυβέρνησή του, τη δεκαετία 1945-1955, να διορθώσει τις ανισότητες. Επεχείρησε την αναδιανομή του πλούτου και κατέβαλε προσπάθειες για την εκβιομηχάνιση της χώρας, ευνοώντας τα εθνικά βιομηχανικά προϊόντα και τόνωσε την παραγωγικότητα της χώρας.

Όμως οι μέρες του Περόν ήταν όπως λέμε, πολύ καλό για να είναι αληθινό ή κάπως έτσι, αφού σκοτεινές δυνάμεις έκαναν τα πάντα για να «ρίξουν» τον Περόν από την εξουσία.

Την ανατροπή του Περόν με στρατιωτικό πραξικόπημα το 1955, ακολούθησε μια περίοδος οικονομικής και πολιτικής αστάθειας που κορυφώθηκε με τη σκληρή δικτατορία του Bιδέλα (1976-1981 όπως έγραψε και πιο πάνω), η οποία κόστισε τη ζωή σε δεκάδες χιλιάδες Αργεντινούς που «εξαφανίστηκαν» από το καθεστώς ως αριστεροί, ενώ παράλληλα διέλυσε την οικονομία εκτοξεύοντας τον πληθωρισμό στα ύψη.

Την λατρεία για τον Χουάν Ντομίνγκο Περόν, ακολούθησε εκείνη για τη σύζυγο του, στους Θεούς, άλλωστε, επιβάλλεται να υπάρχει και μία Θεά. Η Εβίτα Περόν ήταν το πρόσωπο στο οποίο η λαϊκή μάζα, οι χαμηλόμισθοι και οι εργάτες έβλεπαν μία στήριξη που δεν είχαν ξαναδεί. Η Εβίτα του λαού, στήριξε τον εργατικό κίνημα, διηύθυνε τα υπουργεία Εργασίας και Υγείας, ίδρυσε και διηύθυνε το φιλανθρωπικό Ίδρυμα Εύα Περόν, πάλεψε για τα δικαιώματα των γυναικών στην Αργεντινή και ίδρυσε και διηύθυνε το πρώτο γυναικείο πολιτικό κόμμα μεγάλης κλίμακας της χώρας,το Γυναικείο Περονικό Κόμμα. Η Εβίτα Περόν είχε τεράστια δημοτικότητα, όμως η τύχη της γύρισε την πλάτη καθώς μόλις στα 33 της χρόνια διαγνώστηκε με καρκίνο. Λίγο πριν πεθάνει η Εβίτα τιμάται με τον τίτλο του Πνευματικού Ηγέτη του Λαού.

Η Εβίτα Περόν

Μάλιστα στην τελευταία της δημόσια εμφάνιση μπροστά σε χιλιάδες κόσμου, η Εβίτα απευθύνεται στον λαό της Αργεντινής και αφού τον παροτρύνει να συνεχίσει να μάχεται για τα δικαιώματά του, αποποιείται των πολλών τιμητικών τίτλων που της είχαν δώσει κατά καιρούς και κρατά μόνο εκείνους του Πνευματικού Ηγέτη του Λαού. Ο θάνατός της σκόρπισε θλίψη σε όλη την Αργεντινή και η κηδεία της αποτέλεσε κοινωνικό γεγονός και μία από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις πλήθους στο Μπουένος Άιρες.

Το τελευταίο “αντίο” στην Εβίτα Περόν

Η Εβίτα Περόν αγαπήθηκε και μισήθηκε για τον ακριβώς ίδιο λόγο, για την στήριξή της στον λάο, στους εργάτες, στις γυναίκες. Ήταν η “Αγία” των φτωχών και η “πόρνη” των πλουσίων.

Οι σύγχρονοι «Θεοί» φορούν σορτσάκια

Οι δημοκρατικές κυβερνήσεις των δεκαετιών του 1980 και του 1990 δεν κατόρθωσαν να συγκρατήσουν την ύφεση, με αποτέλεσμα το 2001 η Αργεντινή να χρεοκοπήσει.

Ο 21ος αιώνας βρήκε την Αργεντινή να κυβερνάται από τον περονιστή Νέστορ Κίρσνερ, τον οποίο διαδέχθηκε στην προεδρία για δύο θητείες η σύζυγός του Κριστίνα Κίρσνερ. Και ενώ οι προσπάθειες του Κίρσνερ απέδωσαν και το 2006 η Αργεντινή εξόφλησε τα δάνειά της προς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, οι προεδρικές θητείες της συζύγου του κρίνονται αρνητικά καθώς επί των ημερών της ο ετήσιος πληθωρισμός έφθασε το 25% και η κατάσταση της οικονομίας επιδεινώθηκε, μάλιστα μόλις λίγες μέρες πριν καταδικάστηκε για διαφθορά. Βέβαια είναι μεγάλο το ποσοστό του λαού που πιστεύει πως όλο αυτό ήταν στημένο για να την βλάψει.

Η ανάγκη για… σωσίβιο «σπρώχνει» τους Αργεντινούς στο να ψάξουν τους «Θεούς» εκείνους που θα τους βγάλουν με τον οποιοδήποτε τρόπο από τη μιζέρια τους, από τα προβλήματα και να «χαϊδέψουν» την ψυχή τους.

Ο πρώτος σΘεός, εκείνος που κατάφερε να πάρει τους Αργεντινούς από την ηλικία των 5 ετών μέχρι εκείνη των… 95 από το χέρι και να τους οδηγήσει στην δική του γη της επαγγελίας, ήταν ο Ντιέγκο Μαραντόνα. Ο άνθρωπος που για τον λαό της Αργεντινής ήταν ο δικός τους σύγχρονος Χριστός, εκείνος που τους έκανε να αισθάνονται περήφανοι, που τους χάρισε το Παγκόσμιο Κύπελλο το 1986 και τους έκανε να αισθανθούν και πάλι πως είναι, για καλό λόγο, το κέντρο του κόσμου. Ήταν τέτοια η λατρεία των Αργεντινών και είναι ακόμα, στο πρόσωπο του Ντιεγκτίτο, που στο όνομά του έφτιαξαν εκκλησία, την “Iglesia Maradoniana”.

Ο Ντιέγκο Μαραντόνα με το τρόπαιο του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 1986

Η Εθνική Αργεντινής, αλλά και οι σύλλογοι της, όπως η Μπόκα Τζούνιορς, η Ρίβερ Πλέιτ, η Ροζάριο Σεντράλ, η Εστουντιάντες η Σαν Λορέντσο κ.α αποτελούν το οξυγόνο του λαού της Αργεντινής.

Η επιδραστικότητα του ποδοσφαίρου στην ζωή των Αργεντινών είναι τέτοια που μοιάζει με φαρμακευτική αγωγή. Ο Μαραντόνα μπορεί να «έφυγε» για το… Βασίλειό του, όμως υπάρχει άλλος… Μεσσίας που βαδίζει στα βήματά του. Ο Λιονέλ Μέσσι, που ίσως να μην ζήτησε ποτέ, να είναι ο διάδοχος του «Θεού», είναι ο παίκτης που οδήγησε την Αλμπισελέστε και πάλι στην κατάκτηση ενός τίτλου και μάλιστακόντρα στη μεγάλη αντίπαλο τη Βραζιλία. Ο Μέσσι ήταν εκείνος που έκανε πράγματα και θαύματα στο Κόπα Αμέρικα και στον τελικό μίλησε στα αποδυτήρια στους συμπαίκτες του με λόγια που μόνο ένας πραγματικός ηγέτης θα μπορούσε να μιλήσει. Ομιλία που έκανε τον γύρο του κόσμου και εδραίωσε τον Μέσσι στις καρδιές των Αργεντινών ως τον πραγματικό και μοναδικό διάδοχο του Ντιέγκο.

Ο Λιονέλ Μέσσι με το τρόπαιο του Copa America

Όσοι παρακολουθούν το Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ διακρίνουν ξεκάθαρα τη διαφορά πάθους και συναισθηματικής ένωσης ανάμεσα στους οπαδούς της Αργεντινής και της ομάδας. Περισσότεροι από 40.000 έχουν ταξιδέψει από την άλλη άκρη της γης για να σταθούν δίπλα στον Μέσσι και τους… μαθητές του.

Κανένας λαός δεν έχει συνδέσει όλο του το «είναι» με το ποδόσφαιρο και κυρίως με την Εθνική του ομάδα.

Κανένας λαός δεν έχει βρει στην Εθνική του ομάδα τους «Θεούς» για να πολεμήσει τους «δαίμονες» του, όσο ο λαός της Αργεντινής.

Οι φίλοι της Αργεντινής στα γήπεδα του Κατάρ

Ένα από τα διασημότερα βίντεο στο ίντερνετ, με φίλους της Εθνικής Αργεντινής είναι με το περίφημο σύνθημα “Ο Μαραντόνα είναι μεγάλυτερος από τον Πελέ”, μέσα σε εμπορικό κέντρο στο Πόρτο Αλέγκρε της Βραζιλίας:

Όμως αν θέλετε να καταλάβετε την… τρέλα των Αργεντίνων δείτε το παρκάτω βίνετο από… δημοτικό σχολείο και τον… χαμό με το ίδιο ακριβώς σύνθημα.