The Legend of Zelda: Link's Awakening Review

Νοσταλγία στο μάξιμουμ.

Η σειρά The Legend of Zelda είναι από τις μακροβιότερες στον χώρο του gaming και με αρκετούς τίτλους κάτω από την ζώνη της. Κάποιοι, όπως για παράδειγμα το The Legend of Zelda: Ocarina of Time, λατρεύτηκαν όσο

ελάχιστα άλλα games, θεωρήθηκαν ως instant classics και επανακυκλοφόρησαν αμέτρητες φορές στο πέρασμα των χρόνων, ενώ κάποιοι άλλοι ξεχάστηκαν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Σε αυτή την δεύτερη κατηγορία έπεσε το The Legend of Zelda: Link's Awakening, το οποίο κυκλοφόρησε για το Game Boy το 1993 και το Game Boy Color το 1998 και κατόπιν εξαφανίστηκε για λίγο παραπάνω από μια εικοσαετία.

Τι είναι όμως αυτό που έκανε το Link’s Awakening να πέσει στην αφάνεια; Σίγουρα δεν ήταν η ποιότητά του, καθώς σύμφωνα με την κοινή γνώμη θεωρείται ένα από τα καλύτερα games της σειράς. Πιθανότατα ο βασικός παράγοντας ήταν η μεγάλη ιδιομορφία του, καθώς το Link’s Awakening τόλμησε να πειραματιστεί με τους θεμελιώδεις πυλώνες της σειράς, βγάζοντας τον Link από την Hyrule και ρισκάροντας με ένα σενάριο που δεν περιλάμβανε την Zelda και τον Gannon, πέρα από κάποιες παιχνιδιάρικες αναφορές. Ταυτόχρονα ήταν και ο πρώτος τίτλος της σειράς που εμφανιζόταν σε handheld κονσόλα, ενώ και από άποψη mechanics πήρε αρκετά έξυπνα ρίσκα θέτοντας τα θεμέλια για πολλά στοιχεία που εμφανίστηκαν και σε αργότερα games.

Το remake λοιπόν του τίτλου ήρθε ως έκπληξη για τους φανς της σειράς, αλλά οι συντελεστές του δεν εκπλήσσουν κανέναν που παρακολουθεί στενά τα νέα της Nintendo. Η Grezzo που ανέλαβε αυτό το εγχείρημα είχε προηγουμένως αναλάβει το port του The Legend of Zelda: Ocarina of Time στο Nintendo 3DS, ανάμεσα σε αρκετά άλλα games της σειράς, καθώς επίσης και το Luigi’s Mansion για την ίδια κονσόλα. Η μεγάλη διαφορά εδώ είναι ότι η Grezzo δεν χρησιμοποίησε τον κώδικα του παλαιού τίτλου για το remake, αλλά έχτισε από την αρχή τα πάντα με αξιοθαύμαστη ακρίβεια, σύγχρονη λογική, αλλά και τρομερό σεβασμό προς το πρωτότυπο υλικό.

Για τους νεότερους gamers, που πιθανότατα δεν θα έχουν πιάσει στα χέρια τους το πρωτότυπο και ίσως περιμένουν κάτι ανάλογο του The Legend of Zelda: Breath of the Wild, το Link’s Awakening ίσως φανεί απελπιστικά old-school. Με ιστορία που αν την σκεφτεί κανείς δεν βγάζει ιδιαίτερο νόημα, ελάχιστες εξηγήσεις στον παίκτη, άπειρα κρυφά στοιχεία για τα οποία δεν υπάρχει κανένα tutorial και αρκετή επανάληψη στο gameplay με τρόπο που σήμερα θεωρείται μεγάλο faux pas, οι πρώτες ώρες ενασχόλησης θα σας φανούν είτε σαν ταξίδι πίσω στον χρόνο, είτε σαν η πιο ακατανόητη gaming εμπειρία της χρονιάς, αναλόγως με την ηλικία σας. Παρ’ όλα αυτά, ακόμα και για τους νέους παίκτες, ή τουλάχιστον όσους μπορέσουν να συμβιβαστούν με την αμετανόητα παλαιάς κοπής ιδιοσυγκρασία του, υπάρχουν πολλά εδώ για να αγαπήσουν.

Έχοντας ναυαγήσει στο Koholint Island, ο Link μαθαίνει ότι για να μπορέσει να φύγει από το νησί θα πρέπει να ξυπνήσει το Wind Fish, το οποίο θα καταφέρει μόνο με τα οχτώ μουσικά όργανα των Σειρηνών. Αυτά αποτελούν την αιτιολογία για τα dungeons του τίτλου, τα οποία σύμφωνα με την παράδοση της σειράς περιλαμβάνουν puzzles, bosses και μοναδικά αντικείμενα που δίνουν νέες ικανότητες στον Link. Επιπλέον έχουμε και μερικά side scrolling platforming sections, τα οποία αποτελούν μια ευχάριστη αλλαγή από την top-down οπτική που επικρατεί σε όλο το υπόλοιπο game και ταυτόχρονα γιορτάζουν την κάπως αντισυμβατική ικανότητα του Link να κάνει άλματα κατά βούληση.

Ενώ το gameplay και το story έχουν διατηρηθεί όσο το δυνατόν πιο ακέραια, οι δραματικές διαφορές στο hardware αναπόφευκτα σημαίνουν και κάποιες σημαντικές αλλαγές στον τομέα του gameplay, με βασικότερη από αυτές να είναι ο χειρισμός. Καθώς το Game Boy είχε μόνο δυο κουμπιά, η χρήση όλων των αντικειμένων συνδεόταν με αυτά, πράγμα που αναπόφευκτα ότι ο παίκτης έπρεπε συνεχώς να αλλάζει τον εξοπλισμό του, συμπεριλαμβάνοντας ακόμα και το όπλο και την ασπίδα του, αφήνοντάς τον απροστάτευτο σε περιπτώσεις που έπρεπε να χρησιμοποιήσει ένα συνδυασμό άλλων αντικειμένων για να προσπεράσει ένα εμπόδιο. Πλέον, με την πληθώρα των inputs που προσφέρουν τα Joy-Con, το σπαθί, η ασπίδα, οι Pegasus Boots αλλά και το Power Bracelet είναι μόνιμα εξοπλισμένα και ανταποκρίνονται σε συγκεκριμένα κουμπιά και το inventory management αφορά μόνο τα υπόλοιπα αντικείμενα. Ταυτόχρονα, τα mini games έχουν σχεδιαστεί με βάση τα σύγχρονα standards ώστε να είναι πολύ πιο διασκεδαστικά αλλά και να προσφέρουν μεγαλύτερες ανταμοιβές στον παίκτη.

Επιπλέον, μια από τις μεγαλύτερες αλλαγές είναι ότι πλέον δεν έχουμε να κάνουμε με ξεχωριστά screens, τουλάχιστον όσο αφορά τον overworld, αλλά με έναν ενιαίο χάρτη, ο οποίος αν και σχετικά μικρός σε σύγκριση με άλλα σύγχρονα games, είναι γεμάτος με ενδιαφέρουσες δραστηριότητες, αντικείμενα και εχθρούς. Τέλος, έχουμε κάποιες μικρές, quality of life βελτιώσεις, όπως για παράδειγμα η αλλαγή σε κάποια boss fights ώστε να είναι πιο ικανοποιητικά, μικρές αναβαθμίσεις στην λογική κάποιων puzzles προκειμένου να αποφευχθεί σε κάποιο βαθμό η επανάληψη αλλά και την προσθήκη του Hero Mode, το οποίο ανεβάζει σημαντικά τον βαθμό δυσκολίας του gameplay για όσους νιώθουν ότι χρειάζονται μια πρόκληση.

Τέλος, η μεγαλύτερη και πιο ουσιαστική προσθήκη σε αυτό το remake είναι αδιαμφισβήτητα το Dungeon Maker. Ένα mode που επιτρέπει στον παίκτη να δημιουργήσει τα δικά του dungeons, μιμούμενο κατά μια έννοια το πολύ δημοφιλές Mario Maker, είναι μια λειτουργία που ενώ ακούγεται καλή στα χαρτιά, στην πράξη χωλαίνει σημαντικά. Ο βασικότερος λόγος είναι ότι στην πραγματικότητα, δίνεται πολύ λίγη (έως καθόλου) ελευθερία στον παίκτη να πειραματιστεί με τα μεμονωμένα δωμάτια των dungeons. Αντίθετα, ξεκλειδώνοντας τα δωμάτια κάθε dungeon του main story μόλις το ολοκληρώσει, η μόνη επιλογή του παίκτη βρίσκεται στην τοποθέτησή τους στο γενικότερο layout του dungeon, η οποία όμως πρέπει να ακολουθεί κάποιους βασικούς κανόνες.

Κάθε dungeon πρέπει να έχει μια είσοδο και ένα boss, κάθε πόρτα ενός δωματίου πρέπει να συνδέεται με πόρτα στο διπλανό δωμάτιο, and so on. Αν και αυτοί οι κανόνες είναι εκεί για να διασφαλίσουν ότι τα δημιουργήματα των παικτών είναι λειτουργικά, σε συνδυασμό με τα στοκ δωμάτια των οποίων το περιεχόμενο είναι πέρα από τον έλεγχο του παίκτη, το όλο εγχείρημα ξεκινάει στο σύνολό του να μοιάζει πολύ λιγότερο δημιουργικό. Προσθέστε σε αυτό το γεγονός ότι τα dungeons που δημιουργείτε δεν μπορούν να διατεθούν online με κάποιον τρόπο προκειμένου να τα μοιραστείτε με τους φίλους σας και τον κόσμο, καθώς και το ότι η μόνη λειτουργία για την αποθήκευσή τους βρίσκεται στα (πωλούμενα ξεχωριστά) amiibo και το Dungeon Maker φαίνεται όλο και περισσότερο σαν μια επιφανειακή προσθήκη, αντί για ενδιαφέρον mode.

Σε έντονη αντίθεση με την απογοήτευση που συνιστά το Dungeon Maker, ο οπτικοακουστικός τομέας ήταν μια μόνιμη πηγή χαράς κατά την πολύωρη ενασχόλησή μας με το The Legend of Zelda: Link's Awakening. To art style είναι χωρίς πολλά λόγια, πανέμορφο, με άψογα animations, ζωηρά χρώματα και μια εξαιρετική αναπαράσταση του κόσμου και των πλασμάτων του αρχικού τίτλου. Αντίστοιχα και ο ηχητικός τομέας έχει ξαναφτιαχτεί από το μηδέν, τόσο όσον αφορά τα ηχητικά εφέ, όσο και την μουσική, η οποία είναι κατά την άποψη μας, από τις καλύτερες της σειράς. Είναι απλά αδύνατον κανείς να ασχοληθεί με τον συγκεκριμένο τίτλο και να μην χαμογελάει.

Το review βασίστηκε στην ψηφιακή έκδοση του παιχνιδιού για Nintendo Switch, η οποία μας παραχωρήθηκε από τη CD Media.

IGN Greece H Nintendo ανακοίνωσε το Ring Fit Adventure Τι περιμένουμε από το επερχόμενο Link’s Awakening για το Nintendo Switch Η Nintendo κατέθεσε δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για νέα Joy-Con

Πηγή: IGN Greece