The Eyes of Ara Review

Ματάρες μου…

Χμμ… Πολύ ιδιάζουσα περίπτωση το Adventure-Puzzleτης 100 Stones Interactive. Όλοι οι fansτων συγκεκριμένων genresαγαπάμε μια καλή πρόκληση, αλλά εδώ τα πράγματα ξέφυγαν σε βαθμό που πραγματικά απορούσαμε με το σκεπτικό των developers… Και δεν το αναφέρουμε (αναγκαστικά) με αρνητική χροιά αυτό, άλλωστε κάθε φορά που ξεμπερδεύαμε μ’ ένα γρίφο νιώθαμε διάνοιες, αλλά ήταν... atouchtoomuchπου λέγαν και οι AC/DC. Πάμε όμως να δούμε αναλυτικότερα.

Το TheEyesofAraπρωτοκυκλοφόρησε το 2016 για PC, αποσπώντας πολύ καλές κριτικές και βραβεία. Στη μεταφορά του για το NintendoSwitch,

οι δημιουργοί αποφάσισαν να κάνουν το βήμα παραπάνω και να αξιοποιήσουν τα featuresτης υβριδικής κονσόλας, αντικαθιστώντας τη χρήση του mouseμε τις motioncontrolδυνατότητες των Joy-Cons και την οθόνη αφής. Για να το κάνουμε πιο λιανά, ξεχάστε τους αναλογικούς μοχλούς: dockedθα θυμηθείτε εποχές Wii, με χρήση της κίνησης του ενός Joy-Con (σαν pointer) και των κουμπιών, ενώ handheldπαίζουμε αποκλειστικά με την touchscreen. Ακούγεται ωραίο στη θεωρία έτσι; Ναι, πρακτικά όμως δεν έχουμε και τα καλύτερα αποτελέσματα… Το pointerδεν είναι αρκετά smoothκαι ακριβές, ενώ προσωπικά βρίσκουμε πως δεν έχει τη σωστή αίσθηση στο χέρι το χειριστήριο του Switchγια κάτι τέτοιο- εν αντιθέσει με αυτό του προκατόχου του. Η χρήση της οθόνης από την άλλη είχε καλή απόδοση, στα πλαίσια του αναμενόμενου. Όπως καταλαβαίνετε δε συνιστούμε το docked, όσο και αν εμάς δε μας ενθουσιάζει το πολύωρο handheld (ε ναι, πως νομίζετε βγαίνουν τα αυχενικά..;).

Στην ουσία του παιχνιδιού τώρα, έχουμε μια αρκετά αόριστη ιστορία, η οποία αρχικά μας ήταν αδιάφορη, αλλά με το πέρασμα του χρόνου μπορούμε να πούμε μας κέντρισε αρκετά το ενδιαφέρον. Εντάξει, δε συζητάμε για Όσκαρ σεναρίου, άλλωστε δεν αποτελεί παρά μια “δικαιολογία” για το setupτου τίτλου, όμως και μόνο που σιγά-σιγά γουστάραμε να μάθουμε την κατάληξή της, τη δουλειά της την έκανε. Είστε ένας απλός τεχνικός λοιπόν και η εταιρία σάς στέλνει σ’ έναν εγκαταλελειμμένο, παμπάλαιο πύργο, να διερευνήσετε την πηγή ενός σήματος που εκπέμπει στις συχνότητές της. Τα πεταμένα χαρτιά που βρίσκονται στην είσοδο μιλούν για φαντάσματα και τέτοιες spookyιστορίες, αλλά μπαίνοντας θα βρείτε τις σημειώσεις και τα ημερολόγια του τελευταίου ενοίκου του κτιρίου και της (φιλοξενούμενης) οικογένειας της αδελφής του. Ενός επιστήμονα που δεν πιστεύει σε μυθοπλασίες μεν, αλλά που σίγουρα κάτι κρύβει δε.

Όσον αφορά το gameplay, το στοιχείο που κάνει το TheEyesofAraνα ξεχωρίζει είναι ότι θα νιώσετε πώς είναι να τα βγάζετε πέρα μόνοι σας. Στην κυριολεξία... Ξεχάστε, τα tips, τις οδηγίες, τη βοήθεια. Είστε σ’ ένα κάστρο μόνοι σας, με μοναδική σανίδα σωτηρίας το ίδιο σας το μυαλό. Τα μόνα cluesπου θα βρίσκετε, είναι τα προαναφερθέντα ημερολόγια, βιβλία που απλά θα πρέπει να “ψαρεύετε” μόνο μια λέξη από ολόκληρα κείμενα ή πίνακες που κρύβουν μια ημερομηνία κλειδί και διάφορα χαρτάκια που από μόνα τους είναι πρόκληση ως προς την αποκωδικοποίησή τους. Στην καλύτερη κιόλας! Βρεθήκαμε ουκ ολίγες φορές μπροστά σε καταστάσεις που λέγαμε πως "αποκλείεται να μην έχουμε ξεχάσει κάτι, αποκλείεται να πρέπει να βρούμε τη λύση χωρίς κανένα στοιχείο". Κι όμως, έπρεπε να στύψουμε το μυαλό μας, να βάλουμε και λίγο φαντασία και από το τίποτα να βρούμε τα πάντα. Γενικά, απαιτείται τεράστια παρατηρητικότητα από μέρους σας και να πειράζετε τα πάντα... Τούβλα, ράφια, ασπίδες, τα πάντα! Δε βοηθάει σε αυτό και καθόλου ο (ατμοσφαιρικός κατά τ’ άλλα) φωτισμός. Πολύ σκοτάδι αδερφάκι μου, μας βγήκαν τα μάτια...

Και όσο ωραίο και challengingκαι αν ακούγεται, πολλές φορές καταντούσε κουραστικό, μέχρι και απελπιστικό. Όπως είπαμε και στην αρχή, το αίσθημα ικανοποίησης είναι έντονο με την ολοκλήρωση τόσο δύσκολων προκλήσεων, αλλά χανόταν η απόλαυση κάποιες φορές. Θα αναφέρουμε ένα μικρόspoilerγια να καταλάβετε τι εννοούμε: κάθε section του πύργου- τρία συνολικά- έχει τα δικά του items, σημειώσεις και πολύ καλά κρυμμένα collectibles (κάποια από τα οποία κρισιμότατα), που όταν προχωράτε στο επόμενο, μένουν πίσω. Μπαίνοντας σ’ ένα καινούργιο τομέα λοιπόν, χωρίς απολύτως τίποτα στα χέρια, συναντάμε ένα άγαλμα και σκοπός είναι να βρούμε τ’ όνομά του. Χωρίς κανένα απολύτως clue και χωρις φυσικά να γνωρίζουμε αν πρόκειται για γρίφο που απαιτεί άμεση επίλυση για το progression! Και εντάξει, εμάς μας "έκοψε" και βρήκαμε με την πρώτη ότι πρόκειται για αρχαίο Έλληνα θεό (δεν είχε κανένα από τα αξεσουάρ για τα οποία φημίζεται), αλλά κάποιος ο οποίος δεν έχει καμία επαφή με τη μυθολογία μας, είναι πιθανό να αναλωθεί και να ταλαιπωρείται μέχρι η Σαχάρα να γίνει χιονοδρομικό κέντρο!

Σε τεχνικό επίπεδο δεν έχουμε να αναφέρουμε πολλά. Τίμια γραφικά, με ταιριαστή ατμόσφαιρα και σχεδόν μηδενική μουσική- στην καλύτερη, υποβόσκουσα. Όσο όμορφη όμως και να είναι αυτή η ατμόσφαιρα με τον χαμηλό φωτισμό, δεν παύει να είναι μία ακόμα τροχοπέδη στην προσπάθειά μας να ανακαλύψουμε τα μυστικά του πύργου.

To review βασίστηκε στην ψηφιακή έκδοση του παιχνιδιού για Nintendo Switch, η οποία μας παραχωρήθηκε από την 100 Stones Interactive.

IGN Greece Το ψυχολογικό Moons of Madness αποκτάει ημερομηνία κυκλοφορίας 'Αθωώθηκε' ο Randy Pitchford σε δικαστική διαμάχη με πρώην δικηγόρο της Gearbox H Writers Guild of America δεν θα βραβεύει πλέον τους συγγραφείς των βιντεοπαιχνιδιών

Πηγή: IGN Greece