Sea of Solitude Review

Μοναξιά μου όλα...

Ακολουθώντας το παράδειγμα της Square Enix, η Electronic Arts θέσπισε το 2016 το πρόγραμμα EA Originals. O σκοπός του προγράμματος ήταν η υποστήριξη και η χρηματοδότηση διαφόρων ταλαντούχων εταιρειών ανάπτυξης. Υπό την αιγίδα του EA Originals, είδαμε αξιόλογους τίτλους, όπως το Fe της Zoink και το A Way Out της Hazelight Studios, τα οποία απέδειξαν το αυτονόητο,

ότι δηλαδή η indie σκηνή του gaming είναι σε θέση να μας χαρίσει μοναδικές στιγμές αν και εφόσον της δοθούν οι κατάλληλες ευκαιρίες.

H τελευταία κυκλοφορία του EA Originals φέρει τον τίτλο Sea of Solitude και έρχεται από ένα μικρό Γερμανικό studio ονόματι Jo-Mei Games. O ιθύνων νους πίσω από την ανάπτυξη του εν λόγω Adventure, είναι η Cornelia Geppert, η οποία μάλιστα άντλησε έμπνευση από τα προσωπικά βιώματά της. Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι η ατμόσφαιρα και γενικότερα η θεματολογία του Sea of Solitude είναι αρκετά “βαριά”, σχεδόν αποπνικτική. To βασικότερο πρόβλημα είναι ο τρόπος με τον οποίο αποδίδεται η θεματολογία αυτή, τόσο μέσω των μηχανισμών του gameplay, όσο και μέσω της αφήγησης της ιστορίας.

Στον ρόλο της κεντρικής πρωταγωνίστριας συναντάμε την Kay, ένα νεαρό κορίτσι, το οποίο καλείται να εξερευνήσει μια βυθισμένη πόλη. Για να ακριβολογούμε, τα ψηλότερα κτήρια της πόλης εξέχουν από την επιφάνεια της θάλασσας, όπως είχαμε δει στην περίπτωση του Submerged της Uppercut Games. Μια ακόμη ομοιότητα μεταξύ των δύο τίτλων, είναι ότι μπορείτε να εξερευνήσετε την πόλη τόσο πάνω σε μια βάρκα, όσο και πεζοί. Στην προκειμένη περίπτωση, πέρα από την πόλη η Kay καλείται να εξερευνήσει τα ενδόμυχα της ψυχής της, να αντιμετωπίσει τους προσωπικούς δαίμονες της και να αποτινάξει το σκιώδες πέπλο που καλύπτει την φιγούρα της.

Η ηρωίδα, καθώς και οι υπόλοιποι χαρακτήρες που θα συναντήσετε παρουσιάζονται με μια τερατώδη μορφή. Παραφράζοντας τα λεγόμενα του Νίτσε, ίσως κοίταξαν για πολύ ώρα την άβυσσο και στο τέλος η άβυσσος κοίταξε μέσα τους. Ίσως απλά η Kay να ακροβατεί σε ένα σκοινί πάνω από την άβυσσο, τεντωμένο μεταξύ κτήνους και υπερανθρώπου. Το μόνο πράγμα που μπορεί να διαλύσει το σκοτάδι και την άβυσσο είναι το φως, έστω κι αν αυτό πηγάζει από μια φωτοβολίδα. Το φως καθοδηγεί τα βήματά σας, καθώς όποτε εκτοξεύετε μια φωτοβολίδα, σας υποδεικνύεται η κατεύθυνση που θα πρέπει να ακολουθήσετε μέχρι το επόμενο σας objective. Με άλλα λόγια, οι φωτοβολίδες χρησιμοποιούνται για το pathfinding.

Το γεγονός ότι ξέρετε ανά πάσα στιγμή το προς τα πού θα πρέπει να κατευθυνθείτε, σε συνδυασμό με τα απλοϊκά puzzles ρίχνουν αισθητά τον συνολικό βαθμό πρόκλησης. Εάν εξαιρέσουμε, κάποια αμυδρά platforming στοιχεία, θα μπορούσαμε κάλλιστα να χαρακτηρίσουμε το Sea of Solitude, ως ένα walking simulator. Τα μόνα κίνητρα που σας δίνονται για να εξερευνήσετε σπιθαμή προς σπιθαμή το περιβάλλον είναι δύο ειδών collectables. Στην περίπτωση λοιπόν που παρεκκλίνετε από τον δρόμο σας και αποφασίσετε να εξερευνήσετε τις κορυφές των κτηρίων θα συναντήσετε μηνύματα σε μπουκάλια, καθώς και κάποιους γλάρους. Η συλλογή των μηνυμάτων έχει κάποια ουσία, αφού με τον τρόπο αυτό εμβαθύνετε λίγο παραπάνω στο lore του παιχνιδιού. Από την άλλη η εκδίωξη των γλάρων από τα περβάζια στα όποια κάθονται ειλικρινά δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Στην καλύτερη των περιπτώσεων πρόκειται για μια ατυχής έμπνευση από την πλευρά των developers.

Είναι κάπως δύσκολο το να μπούμε σε περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με το σενάριο, χωρίς να σας δώσουμε spoilers. Ωστόσο από την στιγμή που καλούμαστε να σχολιάσουμε την απόδοση των χαρακτήρων και της θεματολογίας με την οποία καταπιάνεται το Sea of Solitude θα πρέπει να επεκταθούμε λίγο παραπάνω στο σενάριο του. Τα τρία βασικά βιώματα της Kay που παρουσιάζονται στο παιχνίδι είναι η σχέση της με τον αδερφό της, οι καβγάδες στην οικογένειά της και η προβληματική σχέση της με το αγόρι της. Ο βαθμός στον οποίο ταυτίζονται τα βιώματα της Kay με τα βιώματα των ίδιων των developers παραμένει άγνωστος, εντούτοις αν λάβουμε υπόψη μας τις δηλώσεις της Cornelia Geppert στην περσινή Ε3, είναι δεδομένο ότι στο παιχνίδι έχουν περάσει κάποιες από τις τραυματικές εμπειρίες των δημιουργών του.

Το θέμα βέβαια είναι πώς ακριβώς αποτυπώνονται αυτές οι εμπειρίες στην οθόνη και κατ' επέκταση ποιο είναι το μήνυμα που περνάει στον παίκτη. Δυστυχώς το μόνο μήνυμα που περνάει είναι ότι τα αρνητικά συναισθήματα, όπως η απόγνωση, η οργή και ο θυμός, μπορούν να μας μετατρέψουν σε τέρατα. Σαν να μην έφτανε αυτό, η τελική κάθαρση από τα συναισθήματα αυτά αποδίδεται τόσο ωραιοποιημένα που νιώθεις ότι το όλο ταξίδι της Kay θυσιάζεται μπροστά στον βωμό... ενός happy ending. Ένα ακόμη στοιχείο που γενικώς δεν βοηθά στην όλη απόδοση της ιστορίας, είναι το “ξύλινο”, επιτηδευμένο και εν τέλει τραγικό voice acting. Η εντύπωση πάντως που αφήνει το εικαστικό κομμάτι είναι -ευτυχώς- εκ διαμέτρου αντίθετη. Ο κόσμος του Sea of Solitude αποπνέει την απαιτούμενη μελαγχολία. Άλλες φορές είναι γαλήνιος, και άλλες φορές μανιασμένος, όπως ακριβώς η ίδια η θάλασσα.

Το review βασίστηκε στην ψηφιακή έκδοση του παιχνιδιού για PS4, η οποία μας παραχωρήθηκε από την Bandai Namco Hellas.

IGN GreeceVampire The Masquerade Bloodlines 2 Gamescom 2019 DemoΗ Intel φέρνει εξαπύρηνους επεξεργαστές σε UltrabooksAlienware Aurora 2019 Hands On

Πηγή: IGN Greece