Irony Curtain: From Matryoshka With Love Review

Let’s get political, comrade!

Σύντροφοι και Συντρόφισσες, Καλησπέρα! Στις 16/05/19 ο ένδοξος αγώνας της Artifex Mundi να φτιάξει ένα point-and-click Adventure, από την Matryoshka με αγάπη - official title: “Irony Curtain: From Matryoshka With Love”- εμπνευσμένο στυλιστικά -και κάπως εκφραστικά- από την χρυσή εποχή της Lucas Arts επετεύχθη! Ακολουθεί ένα review γεμάτο αντιπροπαγανδιστικά συνθήματα κατά της

Ντάξει, εάν η προηγούμενη παράγραφος σου προκάλεσε κάποιο cringe, το δέχομαι- είναι απολύτως απαραίτητο για να μπεις απευθείας στο νόημα του παιχνιδιού και τον χαρακτήρα του. Η Artifex Mundi αποφάσισε να φτιάξει έναν τίτλο με ξεκάθαρο πολιτικό ύφος -πιο ξεκάθαρο πεθαίνει- έκδηλα εμπνευσμένη από το κομμουνιστικό καθεστώς, τον Ψυχρό Πόλεμο και την τρομακτική διαφορά της θεωρητικής με την εφαρμοσμένη σε πραγματικά δεδομένα πολιτική ιδεολογία. Disclaimer alert: για να διαβάσεις αυτό το άρθρο έχει προηγηθεί μια ιστορική/πολιτική αναζήτηση par moi στο πλαίσιο δράσης του κομμουνισμού, πέρα από τα υπερβολικά στοιχειώδη -είναι και προεκλογική περίοδος, μην το ξεχνάμε. Μεταξύ μας, ίσως η αναζήτηση αυτή ήταν και το μεγαλύτερο ατού του παιχνιδιού. Anyway, ας μπω στο ψητό.

Το Irony Curtain -σχεδόν Σιδηρούν παραπέτασμα, πόσο ψαγμένο- ακολουθεί την ιστορία του Evan, ενός δημοσιογράφου στην καπιταλιστική πλευρά του κόσμου. Πεπεισμένος για την αξία του κομμουνισμού, για την αθλιότητα του καπιταλιστικού συστήματος και όλων αυτών που το αντιπροσωπεύουν και το υμνούν, προσπαθεί να πολεμήσει το σύστημα με το ταπεινό περιοδικό που τυπώνει στο δωμάτιό του, κι ας το διαβάζουν μόνο δέκα άτομα -9, αν εξαιρέσεις τον μπαμπά του. Ο ιδεολόγος, αριστερός Evan θα επιλεγεί για να πραγματοποιήσει μια άκρως μυστική αποστολή στην μαγευτική Matryoshka στο όνομα του Leader, του ύψιστου ηγέτη και embodiment του κομμουνιστικού ιδεώδους, γεγονός που προφανώς και σταδιακά αλλάζει την δικιά του κοσμοθεωρία -ακριβώς όπως θα έλεγε και η Κοκκίνου, αν αυτή ήταν ο Evan και ο Leader το μωρό της. Όλα αυτά σε ένα εξαιρετικά χιουμοριστικό και σαρκαστικό περιβάλλον, που με έκανε να γελάσω more than once, αλλά και που δοκίμασε σοβαρά τα όριά μου πάνω στην προπαγάνδα που του αρέσει τόσο πολύ να αστεΐζεται, αλλά συγχρόνως και να προωθεί.

Η δημιουργία της Artifex Mundi πλημμυρίζει από αναφορές -είτε απροκάλυπτα προφανείς, είτε στοχευμένες σε συγκεκριμένο κοινό- και μου δημιούργησε έναν πολύ μεγάλο προβληματισμό στο πως να γράψω για αυτήν. Εάν έχεις κάποιες έντονες πολιτικές απόψεις, είτε θα ταυτιστείς είτε θα εκνευριστείς -σίγουρα υπερβάλλει σε πολλά σημεία, αλλά σίγουρα βασίζεται και σε πραγματικές μαρτυρίες. Βαδίζει πάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί από πολιτικά βιώματα και καταστάσεις που πλέον δεν πολυσυζητιούνται σε καθημερινή βάση -εκτός και αν στο μεσημεριανό τραπέζι μιλάς για τον Στάλιν, οπότε εκεί πάω πάσο. Επίσης, no spoilers, αλλά το τέλος μου προκάλεσε ένα πολύ έντονο ιδεολογικό ξενέρωμα -καθαρά προσωπική υπόθεση- με μια νότα μηνυμάτων περί ειρηνισμού και αναφορές στο σήμερα. Του το δίνω, πάντως, ότι με έβαλε να ψαχτώ όσο δεν πάει ιστορικά, και πραγματικά να μπω στην διαδικασία να αναρωτηθώ πως ακριβώς το εμπνεύστηκαν οι δημιουργοί του –τώρα, αν η πολωνική καταγωγή της εταιρίας παίζει κάποιο ρόλο, θα το αφήσω ανοιχτό για δικό σου interpretation.

Όσον αφορά το gameplay, το παιχνίδι είναι ένα κλασσικό HOPA- Hidden Object Puzzle Adventure- που δεν με πολυδυσκόλεψε και όταν έφτανε κοντά, λυνόταν με ένα built-in hint system που σου λύνει τα χέρια. Οφείλω να αναφέρω σε αυτό το σημείο ότι έπεσα πάνω σε bug που ήταν καθοριστικό για την πρόοδο του παιχνιδιού -meaning, δεν μπορούσα να προχωρήσω ντιπ. Το support τους στο Steam και σε email ήταν άμεσο, που με εντυπωσίασε, και το πρόβλημα μέσα σε σχεδόν μιάμιση μέρα είχε λυθεί. Still, βρήκα ένα ακόμα bug που δεν λύθηκε ποτέ -δεν ήταν κρίσιμο για την πρόοδο του παιχνιδιού, αλλά συστηματικά εκνευριστικό- και που, σε μια αναζήτηση στο Steam φαίνεται πως έτυχε και σε άλλους.

Σχεδιαστικά, το Irony Curtain: From Matryoshka With Love θα το χαρακτήριζα ως τον ορισμό του classic adventure game -γεγονός που λατρεύω, γιατί συνήθως όταν μπαίνει το 3D στην μέση τα πράγματα κάπως χαλάνε. Τα τοπία, οι χώροι, οι χαρακτήρες, όλα τους έχουν φτιαχτεί με ένα comic-book ύφος, που είναι εξαιρετικά προσιτό στο μάτι και αποδίδει εύστοχα το ύφος που θέλει να δώσει στον εκάστοτε χαρακτήρα. Ανταποκρίνεται άψογα στις γραφιστικές απαιτήσεις όλων αυτών που νοσταλγούν την παλιά καλή adventure εποχή -me, me, me!... Ηχητικά θα το αποκαλούσα άρτιο, με το soundtrack να ντύνει κάθε σκηνή όπως πρέπει και με την ένταση που ταιριάζει -θα προτιμούσα βέβαια σε κάποιες στιγμές με διάλογο να χαμήλωνε λιγάκι, αλλά είναι δευτερεύον. Το voice acting σωστό, προσεγμένο και με τις εκάστοτε βρισιές του έδωσε μια πιο ρεαλιστική νότα, υπενθυμίζοντάς ότι αυτό το παιχνίδι μπορεί σχεδιαστικά να φαίνεται, αλλά για παιδάκια σιιιιιγουρα δεν είναι. Οι ελάχιστες απαιτήσεις του είναι επίσης χαμηλές και οι υψηλότερες ρυθμίσεις με τις οποίες έπαιξα εγώ θαρρώ πως άνετα επιτυγχάνονται σε έναν μέσο υπολογιστή -τελευταίας πενταετίας έτσι, μην ακούσω τίποτα περί παραπληροφόρησης… θα καλέσω τον Leader να σε περιλάβει.

Επίσης σημαντικό: αν θες να δεις πως χτίζεται το παιχνίδι βήμα-βήμα, το site του το έχει. Πάντα το είχα απορία πως στήνεται ένα point-and-click Adventure, ευχαριστώ συντρόφια!

To review βασίστηκε στην ψηφιακή έκδοση του παιχνιδιού για PC, η οποία μας παραχωρήθηκε από την Artifex Mundi.

Πηγή: IGN Greece